คำถามก็คือ, อะไรคือความขัดแย้งเบื้องต้นอันนี้ ?

ในด้านหนึ่งนั้น เนื่องมาจากผู้คิดค้นมีบางสิ่งบางอย่างที่ใหม่มากซึ่งอยากจะพูดออกมา, บางสิ่งซึ่งไม่เคยถูกคิดหรือพูดมาก่อนเลย. แต่ในการพูดถึงอะไรที่เป็น"ความใหม่มากๆ" ผู้คิดค้นจำต้องวางมันลงไปในบริบท หรือปริมณฑลของคำอธิบายอันหนึ่ง ที่ไม่เหมาะสมกับสิ่งที่เป็นสาระหรือแก่นแกนในความคิดที่สร้างขึ้นมา

ความคิดที่สร้างขึ้นมา มักจะเป็นความคิดที่สำคัญเป็นพิเศษ เพราะมันมักจะไปจัดการกับมายาภาพบางอย่าง และทำให้เราก้าวเข้าไปใกล้กับการรับรู้เกี่ยวกับความจริงมากขึ้นเสมอ. มันได้ไปขยายขอบเขตความรู้ของมนุษย์ และทำให้พลังของเหตุผลมีความเข้มแข็งมากขึ้น. สิ่งที่สำคัญเป็นพิเศษ สำหรับความคิดที่สร้างขึ้นมานี้ มักจะมีหน้าที่ในการปลดเปลื้องมายาภาพ และขัดแย้งกับความคิดที่ไม่ถูกต้อง.

อีกด้านหนึ่งของความขัดแย้ง, นักคิดเหล่านี้จะต้องแสดงความคิดใหม่ของตนในจิตวิญญานของยุคสมัยของเขา. นอกจากนี้สังคมที่ต่างกันก็จะมีสามัญสำนึกที่ต่างกันไป, นับตั้งแต่ความคิดที่ผิดแผก, ระบบตรรกะที่แตกต่าง เหล่านี้เป็นต้น; ในเวลาเดียวกัน ทุกๆสังคมจะมีฟิลเตอร์หรือเครื่องกรองทางสังคมของมันเอง ซึ่งจะมีไอเดีย แนวความคิด และประสบการณ์บางอย่างเท่านั้น ที่สามารถผ่านเครื่องกรองอันนี้ไปได้. ความคิดต่างๆ บางครั้ง อาจจะไม่สามารถผ่านเครื่องกรองทางสังคมใดสังคมหนึ่งไปได้ในช่วงเวลาหนึ่งที่สังคมยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นๆ, และแน่นอน เมื่อยังไม่ได้มีการคิดถึง มันจึงย่อมไม่มีคำพูดถึงมันด้วย.

สำหรับผู้คนโดยเฉลี่ย แบบแผนทางความคิดเกี่ยวกับสังคมของพวกเขา จะปรากฎออกมาในรูปของตรรกะแบบง่ายๆธรรมดาๆ. และแบบแผนทางความคิดของสังคมที่มีความต่างกันโดยพื้นฐาน ก็จะถูกพิจารณาหรือเฝ้าดูกันและกันโดยสังคมอื่นในฐานะที่เป็นเรื่องเหลวไหลหรือไร้สาระ.

ตัวอย่างเช่น สำหรับสมาชิกคนหนึ่งในสังคมในช่วงยุคหินใหม่ ซึ่งชายหญิงแต่ละคนดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยแรงงานของตนที่ลงไป, โดยพื้นฐานเช่นนี้ เรื่องบางเรื่องอาจเป็นสิ่งซึ่งไม่อาจคิดถึงได้ โดยพิจารณาจากองค์ประกอบรวมทางสังคมทั้งหมดของพวกเขา.

ยกตัวอย่างเช่น, การคิดจะใช้ประโยชน์เกี่ยวกับแรงงานมนุษย์คนอื่นโดยคนอีกคนหนึ่ง ให้มาทำงานให้กับตัว. ความคิดเช่นนี้ในยุคหินใหม่อาจเป็นความคิดที่ดูบ้าๆหรือพิลึกในยุคนั้น ทั้งนี้เพราะ มันยังคงเป็นความคิดที่ยังคิดกันไปไม่ถึง และมันเป็นเรื่องที่ออกจะเกินไปที่จะทำให้มันมีเหตุผลขึ้นมา สำหรับการที่จะใช้หรือว่าจ้างคนอื่น. (ถ้าหากว่ามีใครคนหนึ่งบีบบังคับอีกคนเพื่อให้ทำงานให้เขาในยุคนั้น มันไม่ได้หมายความว่า จะเพิ่มจำนวนของสินค้าให้มากขึ้น, แต่กลับกลายเป็นว่า นายจ้างจะถูกบังคับโดยนัยๆให้ไม่ต้องทำงานหรืออยู่ว่างๆ และเกิดความเบื่อหน่ายขึ้นมาแทนที่).

อีกตัวอย่างหนึ่ง: สังคมต่างๆเป็นจำนวนมากในสมัยก่อน ไม่รู้จักเรื่องของทรัพย์สินหรือสมบัติส่วนตัว(private property)ในความหมายแบบสมัยใหม่ พวกเขารู้จักแต่เพียง"สมบัติหรือทรัพย์สินที่เกี่ยวกับหน้าที่ใช้สอย"(functional property), อย่างเช่น เครื่องมืออันหนึ่งซึ่งเป็นของคนๆหนึ่ง(ด้วยเหตุที่เขาใช้มัน) แต่มันจะถูกปันไปให้คนอื่นๆได้ทันทีเมื่อมีคนต้องการใช้.

สิ่งที่ยังไม่ได้มีอยู่ในความคิดหรือยังคิดไปไม่ถึง(unthinkable) ก็เป็นสิ่งที่ยังไม่ได้มีการพูดถึง(unspeakable) และภาษาก็ไม่มีคำพูดถึงสิ่งเหล่านั้นด้วยเช่นกัน. ภาษาโบราณเป็นจำนวนมากไม่มีคำว่า"to have"(มี) ดังนั้นจึงต้องแสดงออกถึงแนวความคิดอันนี้เกี่ยวกับการครอบครองด้วยคำอื่นๆ, ดังตัวอย่างการใช้คำว่า "it is to me" (มันสำหรับฉัน), ซึ่งแสดงออกถึงแนวความคิดเกี่ยวกับสมบัติหรือทรัพย์สินที่ใช้ทำหน้าที่ใช้สอย(functional) แต่ไม่ใช่สมบัติส่วนตัว(private property) (หมายเหตุ: คำว่า "private" ในความหมายของภาษาละติน privare, หมายถึง to deprive [ตัดสิทธิ์ กีดกัน] - กล่าวคือ, สมบัติหรือทรัพย์สินซึ่งทุกๆคนถูกตัดสิทธิ์หรือกีดกันออกไป ยกเว้นเจ้าของเพียงเท่านั้น). ภาษามากมายเริ่มต้นขึ้นมาโดยไม่มีคำๆว่า to have แต่ในพัฒนาการของมัน โดยการปรากฎตัวขึ้นมาของทรัพย์สินส่วนตัว, พวกเขาได้เรียนรู้คำหนึ่งที่ถูกนำมาใช้สำหรับเรื่องนี้.

อีกตัวอย่างหนึ่ง: เช่น ในช่วงศตวรรษที่ 10-11 ในยุโรป, เรื่องแนวความคิดเกี่ยวกับโลก. กล่าวคือ ถ้าจะพูดหรือคิดเกี่ยวกับโลกโดยไม่มีการอ้างอิงถึงพระผู้เป็นเจ้า สมัยนั้นถือว่าเป็นเรื่องซึ่งเป็นไปไม่ได้เลย เพราะช่วงเวลาดังกล่าวมันเป็นเรื่องซึ่งสุดจะคาดคิด และด้วยเหตุนี้ คำๆหนึ่งอย่างเช่น atheism (ความเชื่อที่ว่าไม่มีพระเจ้า) จึงไม่มีอยู่.

จากตัวอย่างข้างต้น จึงเห็นได้ว่าภาษาในตัวของมันเองได้รับอิทธิพลมาจากสังคม และโดยการสะกัดทางสังคมเกี่ยวกับประสบการณ์บางอย่างซึ่งไม่เหมาะสมกับโครงสร้างของสังคมในเวลาหนึ่ง; ภาษาต่างๆที่แปลกออกไป และเป็นเรื่องของประสบการณ์ที่แตกต่างจึงถูกสะกัดกั้นเอาไว้, ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะแสดงออกมา.

ด้วยเหตุนี้ ความคิดใหม่ๆซึ่งบรรดานักคิดทั้งหลายได้สร้างขึ้น มันจึงจำเป็นต้องคิดขึ้นมาในเทอมต่างๆของตรรกะอันเดิม, นั่นคือแบบแผนต่างๆทางความคิด, แนวความคิดที่สามารถแสดงออกมาได้ในวัฒนธรรมของเขา. ดังนั้น อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ บรรดานักคิดทั้งหลายจึงถูกบีบบังคับให้แก้ปัญหาในปัญหาซึ่งไม่อาจแก้ไขได้: เพื่อเสนอความคิดใหม่ในแนวความคิด และคำต่างๆที่ยังไม่มีอยู่ในภาษาของเขา.

ผลที่ตามมาก็คือว่า ความคิดใหม่ที่เขาได้สร้างขึ้น มันเป็นการคลุกเคล้ากันอันหนึ่งเกี่ยวกับสิ่งซึ่งใหม่จริงๆ และความคิดแบบขนบประเพณีซึ่งมันมีอยู่ก่อนแล้ว. แต่อย่างไรก็ตาม นักคิดมิได้สำนึกเกี่ยวกับความขัดแย้งอันนี้.

เมื่อวันเวลาเปลี่ยนไป จนมันกลายเป็นประวัติศาสตร์. ความเปลี่ยนแปลงทางสังคมดังกล่าวจะสะท้อนแบบแผนทางความคิดนั้นออกมา จนทำให้เห็นหลักฐานทางความคิดที่แตกต่าง ซึ่งมันใหม่ขึ้นมาในสมัยนั้น อันตัดกับความคิดแบบขนบประเพณี

และนานต่อมาจนกระทั่งมาถึงบรรดาสานุศิษย์ของเขา ผู้ซึ่งดำรงชีวิตอยู่ในสังคมและในกรอบที่แตกต่างกันอันหนึ่งทางความคิดอย่างเห็นได้ชัด สานุศิษย์เหล่านี้จะมีการที่ตีความงานทางความคิดของปรมาจารย์ โดยการจำแนกความคิดที่สร้างขึ้นของเขา(หมายถึงของปรมาจารย์)ออกจากความคิดต่างๆตามขนบประเพณี, และจะวิเคราะห์ให้เห็นถึงความไม่ลงรอยกันระหว่าง"ใหม่"กับ"เก่า" มากกว่าการพยายามที่จะผสานกลมกลืนความขัดแย้งที่มีอยู่ภายในของระบบความคิดนี้

นอกจากนั้น บรรดาสานุศิษย์ในรุ่นหลังยังอาจมีการปรับปรุงทฤษฎีที่ใหม่ๆอันนี้ได้ โดยการคิดได้อย่างชัดเจนกว่า และทำให้มันแม่นยำมากยิ่งขึ้น ในสายความคิดเดียวกันนั้น เพราะพวกเขาไม่ต้องอาศัยคำอธิบายจากขนบประเพณี แต่ได้ใช้คำใหม่ที่บัญญัติขึ้นมาและเป็นที่รู้จักและพูดกันแล้ว เพิ่มเติมความคิดให้มีพลังอธิบายมากขึ้น

1. เป้าหมายในการบำบัดรักษาของฟรอยด์นั้น คือการพยายามหาทางควบคุมแรงขับที่มาจากสัญชาตญานของมนุษย์ โดยผ่านพลังหรือประสิทธิภาพของอีโก้; โดยการทำให้แรงขับสัญชาตญานนั้นลดลงมา. ในแง่มุมอันหลังนี้ ฟรอยด์ได้ก้าวเข้าไปใกล้กับความคิดทางทฤษฎีสมัยกลาง, แม้ว่าจะมีความแตกต่างที่สำคัญบางประการกับระบบความคิดของเขาก็ตาม นั่นคือ ในระบบความคิดของเขา มันไม่มีที่ทางหรือที่ว่างสำหรับความงดงามนิ่มนวล หรือสำหรับความรักในแบบของผู้เป็นแม่เอาเลย. สำหรับคำที่เป็นกุญแจสำคัญในที่นี้ก็คือ การควบคุม.

แนวคิดทางจิตวิทยาอันนี้ เกี่ยวกับการให้อีโก้หรือซูปเปอร์อีโก้คอยเป็นตัวควบคุมแรงขับสัญชาตญานนี้ ดูเหมือนว่ามันจะสอดคล้องลงรอยกันกับความจริงทางสังคมบางอย่าง นั่นคือ เมื่อนำความคิดนี้ไปเทียบกับเรื่องทางสังคม คนส่วนใหญ่จะถูกควบคุมโดยคนส่วนน้อยซึ่งทำหน้าที่ปกครอง (จิตใต้สำนึกได้ถูกสมมุติให้ถูกควบคุมโดยอำนาจของอีโก้และซูปเปอร์อีโก้).

อันตรายของการทะลุทะลวงของจิตไร้สำนึก มันเป็นอันตรายอย่างเดียวกันกับการปฏิวัติทางสังคมเลยทีเดียว. การระงับหรือข่มอารมณ์เป็นวิธีการของผู้มีอำนาจในการยับยั้งอันหนึ่งของการปกป้องสถานภาพภายในและภายนอก. แต่อย่างไรก็ตาม อันนี้ก็ไม่ใช่หนทางเพียงอย่างเดียวที่จะจัดการหรือรับมือกับปัญหาต่างๆเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงทางสังคม. มันยังมีการใช้วิธีการคุกคามและพลังอำนาจในการกดขี่บังคับ หรือควบคุมสิ่งที่เป็นอันตราย ซึ่งอันนี้เป็นเรื่องที่มีความจำเป็นในระบบของผู้มีอำนาจ ที่ที่การปกปักษ์รักษาเกี่ยวกับสถานภาพถือว่าเป็นเป้าหมายสูงสุด. นี่คือแบบจำลองของโครงสร้างทางสังคม ซึ่งปัจเจกสามารถที่จะนำมาทดลองใช้ได้ด้วย.

ในการวิเคราะห์ท้ายสุด มีคำถามอยู่ข้อหนึ่งก็คือ "จะต้องสละความสุขมากน้อยแค่ไหน กับการที่คนส่วนน้อยซึ่งทำหน้าปกครองสังคมหนึ่ง ต้องการที่จะยัดเยียดให้กับคนส่วนใหญ่ ? สำหรับคำตอบนี้ มันขึ้นอยู่กับพัฒนาการของพลังอำนาจที่ก่อให้เกิดผลในสังคมนั้นเอง ซึ่งสำหรับในที่นี้ ขึ้นอยู่กับระดับที่ปัจเจกชนที่ถูกทำให้ไม่สมปรารถนา.

2. สิ่งที่ดำเนินไปนั้นไม่ต้องพูดเลยว่า เป็นภาพอันวิตถารผิดปกติของฟรอยด์เกี่ยวกับผู้หญิงในฐานะที่เป็นคนมักมากในกามหรือสนใจในตนเองมากเกินไป(narsissistic) พวกเธอไม่อาจที่จะรัก และเยือกเย็นทางเพศอย่างที่ผู้ชายโฆษณาชวนเชื่อ

ผู้หญิงชนชั้นกลางในสมัยนั้น มีกฎอยู่ข้อหนึ่งคือ จะต้องเยือกเย็นในเรื่องเพศ. ขนบประเพณีของยุคดังกล่าวเกี่ยวกับเรื่องของทรัพย์สินหรือกรรมสิทธิ์สำหรับการแต่งงานของชนชั้นกลาง ได้วางเงื่อนไขให้พวกเธอจะต้องเย็นชา. นับตั้งแต่วันที่พวกเธอแต่งงาน พวกเธอก็จะถูกทำให้เป็นทรัพย์สินหรือกรรมสิทธิ์ของสามี, พวกเธอได้รับการคาดหวังให้เป็นคนที่ไม่มีชีวิตจิตใจ หรือว่าเซื่องซึมในการแต่งงาน. ในสมัยนั้น จะมีเพียงผู้หญิงในวงชั้นสูงและหรือโสเภณีชั้นสูงเท่านั้น ที่ได้รับการยินยอมให้เป็นคนที่มีความกระตือรือร้นทางเพศได้ (หรืออย่างน้อยที่สุดก็เสแสร้งเกี่ยวกับเรื่องนี้).

ไม่ต้องประหลาดใจที่ว่า ผู้ชายมีประสบการณ์เกี่ยวกับกามตัณหาได้ ซึ่งในกระบวนการนี้ ผู้ชายเป็นฝ่ายที่ได้รับชัยชนะ และผู้ชายเป็นคนคุมกฎ. การประเมินในลักษณะที่มากไปเกี่ยวกับ"วัตถุทางเพศ"นี้ ซึ่งตามความคิดของฟรอยด์ มันดำรงอยู่หรือมีอยู่เพียงแต่ในผู้ชายเท่านั้น, เท่าที่เห็นโดยสาระ ความพึงพอใจในการไล่ล่า(วัตถุทางเพศ-ผู้หญิง)เป็นเรื่องของผู้ชาย และในท้ายที่สุดก็ประสบความสำเร็จหรือได้ชัยชนะ.

ชัยชนะดังกล่าวสำหรับเรื่องนี้ จะถูกทำให้มั่นใจได้โดยการมีเพศสัมพันธ์เป็นครั้งแรก, จากนั้น ผู้หญิงจะถูกผลักไสไปสู่ภาระหน้าที่ในการผลิตลูก และเป็นคนดูแลบ้านที่มีประสิทธิภาพคนหนึ่ง; เธอได้เปลี่ยนจากวัตถุชิ้นหนึ่งของการไล่ล่าไปสู่การเป็นไม่มีตัวตน

(ทั้งหมดนี้ได้ถูกแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนในการแต่งงานของตัวฟรอยด์เอง, จดหมายที่แสนหวานและโรแมนติค, ภาพของความหลงใหลใฝ่ฝันส่วนใหญ่เกี่ยวกับคนรักอันยิ่งใหญ่ ซึ่งเป็นแบบอย่างของจดหมายรักทั้งหลายในคริสตศตวรรษที่ ๑๙, จวบจนกระทั่งมาถึงการแต่งงาน; หลังจากนั้น การขาดเสียซึ่งความสนใจในตัวเธออย่างเด่นชัดก็ปรากฏออกมา ทั้งในเรื่องทางเพศ สติปัญญา และอารมณ์ความรู้สึกในเรื่องความรักและความเสน่หา) ถ้าหากว่าฟรอยด์มีคนไข้ผู้หญิงจำนวนมากที่มาจากชนชั้นสูงของฝรั่งเศสและอังกฤษ, ภาพที่แข็งทื่อเกี่ยวกับผู้หญิงที่เย็นชา อาจเปลี่ยนไปก็ได้.

3. บางที ตัวอย่างซึ่งสำคัญที่สุดเกี่ยวกับคุณลักษณ์ต่างๆอย่างชนชั้นกลางของแนวความคิดที่เป็นสากลของฟรอยด์ตามที่ปรากฎ จะเห็นได้ในเรื่องเกี่ยวกับ"ความรัก". อันที่จริง, ฟรอยด์ได้พูดถึงเรื่องเกี่ยวกับความรัก, มากยิ่งกว่าบรรดาสานุศิษย์ซึ่งยึดมั่นอยู่ในตัวเขาอย่างเหนียวแน่นคุ้นเคยที่จะทำเสียอีก. แต่อะไรล่ะ ที่ฟรอยด์หมายถึงเกี่ยวกับความรัก ?

สิ่งที่สำคัญมากที่สุดก็คือ ฟรอยด์และสาวกต่างๆของเขา ปกติแล้ว จะพูดถึง"object love" (ซึ่งคำนี้ตรงกันข้ามกับ"narcissistic love") และเกี่ยวกับ"love object" (คำแรก object love หมายถึง ความรักในเชิงวัตถุ ซึ่งตรงข้ามกับความรักในรูปโฉมหรือเรื่องกาม[narcissistic love] และคำที่สาม love object วัตถุของความรัก[หมายถึง บุคคลที่ คนๆหนึ่งหลงรัก]).

การพูดถึงวัตถุของความรัก (love object) ก็ต้องพูดถึงการ"มี"ในครอบครอง, โดยการกีดกันรูปแบบของภาวะอื่นๆออกไป; มันไม่ต่างอะไรไปจากการที่พ่อค้าคนหนึ่งพูดถึงเกี่ยวกับเรื่องการลงทุน. ในกรณีหลัง เงินทุนได้ถูกลงไป, ส่วนอันแรกทุนคือ libido(หมายถึงสัญชาตญานที่เป็นความต้องการทางเพศ)

มันเป็นเพียงเรื่องของตรรกะ ซึ่งบ่อยครั้ง ในงานวรรณกรรมทางจิตวิเคราะห์ คนที่พูดถึงเกี่ยวกับความรัก ก็คือ การลงทุนที่เกี่ยวกับสัญชาตญานซึ่งเป็นความต้องการทางเพศ(libidinous investment)ในวัตถุชิ้นหนึ่ง. อันนี้มันเป็นการนำเอาความเก่าแก่ซ้ำซากของวัฒนธรรมทางธุรกิจเพื่อมาลดทอนความรักของพระผู้เป็นเจ้า, ของผู้ชายและผู้หญิง, ของมนุษยชาติลงมาเหลือเพียงแค่การลงทุนอันหนึ่งเท่านั้น; หรือลดความศรัทธาอย่างแรงกล้าของ Rumi, Eckhart, Shakespeare, Schweitzer เพื่อแสดงใเห็นความเล็กที่สุดของจินตนาการเกี่ยวกับผู้คน ซึ่งชนชั้นของเขาได้พิจารณาว่า การลงทุนและกำไรเป็นสิ่งซึ่งมีความหมายที่แท้ของชีวิต.

มันคือวัตถุที่เป็นขยะหรือปฏิกูลอันหนึ่ง อย่างที่มันเป็น, ของความจำเป็นทางชีววิทยาเพื่อการอยู่รอดของเผ่าพันธุ์. "ความรัก",ในมนุษย์, ส่วนใหญ่แล้วเป็นเรื่องของแบบฉบับของความผูกติด ยกตัวอย่างเช่น การผูกติดกับบุคคลต่างๆผู้ซึ่งเป็นที่รัก โดยผ่านความต้องการอันมีชีวิตชีวาที่น่าพึงใจอื่นๆ (เช่น การกินและการดื่ม).

ถ้าจะเปรียบแล้ว, ความรักของผู้ใหญ่ มิได้แตกต่างไปจากความรักของพวกเด็กๆ; พวกเขาทั้งคู่ ต่างก็รักคนที่ป้อนอาหารให้พวกเขานั่นเอง. อันนี้เป็นเรื่องจริงอย่างไม่ต้องสงสัยสำหรับคนส่วนใหญ่; ความรักอันนี้คือชนิดหนึ่งของความขอบคุณหรือปลื้มปิติในความรักสำหรับการที่ได้รับการป้อน. แน่นอน แต่การกล่าวเช่นนั้นว่าเป็นแก่นของความรัก มันค่อนข้างจะซ้ำซาก น่าเบื่อ และเจ็บปวด. (ผู้หญิง, ดังที่เขากล่าว ไม่สามารถที่จะบรรลุถึงจุดๆนี้ได้ เพราะพวกเธอรักในลักษณะของความหลงใหลในรูปของตนเอง(narcissistically), พวกเธอรักตัวของพวกเธอเองในคนอื่น)

ฟรอยด์ยืนยันว่า : "ความรักในตัวของมันเองนั้น ภายใต้ขอบเขตที่ยังมีความต้องการความปรารถนาและการสิ้นสุด, จะทำให้ความสนใจในตนเองต่ำลง, ในทางตรงข้ามกับการถูกรัก, และมีการรักตอบและการครอบครองวัตถุของความรัก จะยกตัวตนขึ้นมาอีกครั้ง". คำพูดนี้เป็นกุญแจสำคัญต่อการเข้าใจแนวความคิดเกี่ยวกับความรักของฟรอยด์. นั่นคือ ความรัก, มีนัยะความต้องการและการสิ้นสุด; ทำให้การสนใจในผลประโยชน์ของตนเองต่ำลง(หรือความหยิ่งในศักดิ์ศรีต่ำลง).

สำหรับบุคคลที่ประกาศถึงความปลื้มปิติและความเข้มแข็ง ซึ่งความรักได้ให้กับคนรัก, ฟรอยด์กล่าวว่า: คุณทั้งหมดต่างก็ผิดถนัด! ความรักทำให้คุณอ่อนแอ; สิ่งซึ่งทำให้คุณมีความสุขก็คือการถูกรัก.

และอะไรล่ะคือการถูกรัก ? การครอบครองวัตถุของความรัก! นี่เป็นนิยามความที่คลาสสิคอันหนึ่งของความรักสำหรับชนชั้นกลาง: หมายถึงการเป็นเจ้าของและการควบคุมได้ ซึ่งอันนี้ได้สร้างความสุขขึ้นมา, มันคือสมบัติทางวัตถุ หรือผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้ซึ่ง, ถูกเป็นเจ้าของ, เป็นหนี้เจ้าของความรัก.

ความรักเริ่มต้นขึ้นมาเหมือนอย่างกับเด็กคนหนึ่ง ซึ่งได้รับการป้อนอาหารจากแม่. และมันสิ้นสุดลงเมื่อผู้ชายได้เป็นเจ้าของผู้หญิงคนนั้น แต่อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงก็ยังต้องป้อนเขาต่อไปด้วยความรักความเสน่หา, ความพึงพอใจทางเพศและอาหาร.

ในที่นี้ บางที เราจะพบกุญแจสำคัญที่นำไปสู่แนวความคิดเกี่ยวกับ Oedipus complex (ปมความซับซ้อนทางเพศ เด็กผู้ชายจะรักแม่ตนและเกลียดพ่อ ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงก็เป็นไปในทางตรงข้าม). โดยการจัดเตรียมหุ่นจำลองขึ้นมาเกี่ยวกับเรื่องการมีเพศสัมพันธ์กันในสายเลือด ฟรอยด์ได้ซ่อน สิ่งซึ่งเขาพิจารณาว่าเป็นสาระหรือแก่นแกนเกี่ยวกับความรักของผู้ชาย: การผูกติดชั่วนิรันดร์กับแม่คนหนึ่ง ผู้ซึ่งคอยป้อน และในเวลาเดียวกันได้ถูกควบคุมโดยผู้ชาย. (ใครก็ตาม ที่เคยอ่านเรื่องเกี่ยวกับความรักของผู้ชายชาวญี่ปุ่น ซึ่งมีต่อผู้หญิงจะเข้าใจในประเด็นนี้ และผู้หญิงญี่ปุ่นเองเมื่อจะรักกับผู้ชายคนหนึ่ง ก็จะต้องเข้าใจว่า ตนพร้อมจะเป็นแม่ของชายคนรักด้วย).

อันที่จริง สิ่งที่ฟรอยด์พูดระหว่างบรรทัด เป็นไปได้ที่มันจะเหมาะสมกับสังคมผู้ชายเป็นใหญ่: อันที่จริง ผู้ชายยังคงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องพึ่งพา แต่ก็ปฏิเสธเรื่องนี้โดยการคุยโตโอ้อวดเกี่ยวกับความเข้มแข็งของเขา และการพิสูจน์มันโดยผ่านการทำให้ผู้หญิงเป็นสมบัติของเขา.

เงื่อนไขหลักที่สำคัญต่างๆในท่าทีหรือทัศนคติแบบผู้ชายเป็นใหญ่ เป็นการพึ่งพาอาศัยผู้หญิง และการปฏิเสธเรื่องนี้ พวกเขาจะกระทำโดยการควบคุมเธอเอาไว้. ฟรอยด์, ดังที่เคยอยู่บ่อยๆ ได้แปรเปลี่ยนปรากฎการณ์ที่จำเพาะอันนี้ไป, นั่นคือความรักแบบผู้ชายเป็นใหญ่ ไปสู่ความรักของมนุษย์ที่เป็นสากล.