Edward Said - Iraq

กองกำลังของเขาซึ่งอยู่ทางตอนใต้ของเลบานอน ได้ปฏิบัติตามข้อตกลงการหยุดยิงชั่วคราวเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มก่อนการรุกราน. สองสามวันถัดมา วันที่ 13 มิถุนายน กรุงเบรุตได้ตกอยู่ภายใต้การโอบล้อมของกองทัพอิสราเอล. ถึงแม้ว่า, ดังที่ปฏิบัติการทางทหารได้เริ่มต้นขึ้น, โฆษกรัฐบาลอิสราเอลได้อ้างถึงแม่น้ำ Awali, แต่อันที่จริงแล้ว 35 กิโลเมตรทางด้านเหนือของชายแดน คือเป้าหมายของพวกเขา

โดยไม่มีการอ้อมค้อมแต่ประการใด ต่อมาปรากฎว่านายเอเลียว ชาลอน พยายามที่จะฆ่านายยัสเซอร์ อาราฟัด ด้วยการทิ้งระเบิดทุกที่โดยรอบผู้นำที่ต่อต้านและเป็นปฏิปักษ์ชาวปาเลสติเนียน. พร้อมกันกับการโอบล้อมก็คือการปิดล้อมเกี่ยวกับความช่วยเหลือทางด้านมนุษยธรรม มีการตัดน้ำและไฟฟ้า และมีการทิ้งระเบิดทางอากาศอย่างสม่ำเสมอต่อไป ซึ่งได้ทำลายอาคารบ้านเรือนและสิ่งก่อสร้างในกรุงเบรตนับร้อยๆหลัง และในช่วงสิ้นสุดการโอบล้อมในปลายเดือนสิงหาคมปีเดียวกัน ได้คร่าชีวิตชาวปาเลสติเนียนและชาวเลบานีสไปประมาณ 18,000 คน ซึ่งส่วนใหญ่ของคนเหล่านั้นเป็นเพียงแค่พลเรือน

เลบานอนได้ถูกทำลายลงอย่างย่อยยับด้วยสงครามกลางเมืองที่น่ากลัวนับจากฤดูใบไม้ผลิปี 1975 เป็นต้นมา และถึงแม้ว่า อิสราเอลจะเคยส่งทหารของพวกเขาเข้าไปในเลบานอนเพียงครั้งเดียวก็ตามก่อนปี ค.ศ.1982 แต่อิสราเอลได้รับการพยายามติดต่อในฐานะพันธมิตรโดยกองกำลังอาสาสมัครของพวกคริสเตียนฝ่ายขวามาก่อนหน้านั้นแล้ว ด้วยการมีที่มั่นอยู่ทางด้านเบรุตตะวันออก กองกำลังอาสาสมัครเหล่านี้ได้ร่วมปฏิบัติการกับกองกำลังต่างๆของชาลอน โดยผ่านการโอบล้อมครั้งนั้น ซึ่งได้มาสิ้นสุดลงหลังจากวันเวลาอันน่าสยดสยองของการทิ้งระเบิดโดยไม่มีการเจาะจงเมื่อวันที่ 12 สิงหาคม

และแน่นอน มันคือการฆาตกรรมหมู่ของ Sabra และ Shatila (Sabra หมายถึง ชนกำเนิดพื้นเมืองอิสราเอล). พันธมิตรหลักของนายชาลอนก็คือ Bashir Gemayel, ซึ่งเป็นผู้นำของพรรค Phalanges (พรรคฟาลังจีส เป็นพรรคการเมืองฝ่ายขวาของเลบานอน) ผู้ได้รับเลือกขึ้นมาให้เป็นประธานาธิบดีของเลบานอนโดยรัฐสภาเมื่อวันที่ 23 สิงหาคม 1982

นาย Gemayel มีความเกลียดชังชาวปาเลสติเนียน ส่วนชาวปาเลสติเนียนได้เข้าสู่สงครามกลางเมืองอย่างไม่ฉลาดนักอยู่ในข้างฝ่ายของขบวนการเคลื่อนไหวแห่งชาติ มีการร่วมมือกันอย่างหลวมๆกับพวกฝ่ายซ้ายและพรรคชาตินิยมอาหรับที่รวมถึง Amal, ซึ่งถือเป็นผู้นำหรือผู้บุกเบิกของขบวนการชีอะฮิสบูลเลาะห์(Hizbullah Shi'ite movement)ทุกวันนี้ ซึ่งได้แสดงถึงบทบาทนำในการขับไล่ชาวอิสราเอลิให้ออกไปในเดือนพฤษภาคม ปี ค.ศ.2000

การต้องเผชิญหน้ากับโอกาสข้างหน้าเกี่ยวกับการตกเป็นทาสอิสราเอลโดยตรง ภายหลังจากกองทหารของชาลอนได้ทำให้เกิดการเลือกตั้งขึ้น, ดูเหมือนว่านาย Gemayel จะคัดค้าน. เขาได้ถูกลอบสังหารในวันที่ 14 กันยายน. หลังจากนั้นสองวัน ค่ายสังหารหมู่เริ่มมีการรักษาความปลอดภัยภายใน ซึ่งอันนี้ได้รับการตระเตรียมขึ้นมาโดยกองทหารอิสราเอล เพื่อว่าพวกกลุ่มหัวรุนแรงที่เป็นสมาชิกคริสเตียนที่เคียดแค้นของ Gemayel จะได้สามารถกระทำสิ่งที่น่าสยดสยองของพวกเขาที่ไม่มีใครสามารถคัดค้านและมาทำให้เกิดความวอกแวกได้

ภายใต้การดูแลควบคุมของสหประชาติ และแน่นอนสหรัฐด้วย, กองทหารของฝรั่งเศสได้เข้าไปในกรุงเบรุตในเดือนสิงหาคม. พวกเขาได้รับความร่วมมือจากสหรัฐและกองกำลังยุโรปอื่นๆอีกเล็กน้อยต่อมาภายหลัง อย่างไรก็ตาม บรรดานักรบ PLO เริ่มมีการถอนตัวออกจากเลบานอนในวันที่ 21 สิงหาคม

วันที่ 1 กันยายน การถอนตัวดังกล่าวได้เสร็จสิ้นลง และนายอาราฟัดได้เพิ่มจำนวนคณะที่ปรึกษาและทหารของเขาขึ้นมาอีกเล็กน้อยซึ่งได้รับการรับรองในเมืองตูนิส. ช่วงระหว่างเวลานั้น สงครามกลางเมืองเลบานิสยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งปี 1990 ในช่วงที่ข้อตกลงที่เป็นทางการได้รับการวางรูปแบบร่วมกันใน Taif, ไม่มากก็น้อย อันนี้เป็นการรื้อฟื้นระบบการสารภาพผิดอันเก่าแก่ขึ้นมาใหม่ ซึ่งยังคงเป็นอยู่จนกระทั่งทุกวันนี้

ในช่วงกลางปี ค.ศ.1994 - นายอาราฟัดยังคงเป็นผู้นำของ PLO - และคณะที่ปรึกษาและทหารเหล่านั้นก็ยังคงเป็นชุดเดิม ซึ่งสามารถที่จะเข้าไปในฉนวนกาซาได้ ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่เรียกว่าข้อตกลงออสโล(Oslo agreements)

ก่อนหน้าปีดังกล่าว นายชาลอนได้รับการอ้างว่า เขารู้สึกเศร้าสลดต่อความล้มเหลวของตัวเองในความพยายามที่จะฆ่านายอาราฟัดในกรุงเบรุต แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ. อย่างไรก็ตาม การพยายามฆ่าไม่ใช่ความต้องการของเขาเพียงประการเดียวเกี่ยวกับความพยายามทั้งหมด, เมื่อสถานที่ซ่อนหลายโหล และสำนักงานใหญ่หลายแห่งของนายอาราฟัดได้ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง กลายเป็นซากเศษอิฐเศษปูนรวมทั้งการสูญเสียชีวิตครั้งยิ่งใหญ่

ย้อนกลับมาในปี 1982 อาหรับทั้งหลายไม่มีความรู้สึกใดๆ, ผมคิดว่าเป็นเช่นนั้น ต่อความเข้าใจที่ว่า ไม่เพียงอิสราเอลจะใช้เทคโนโลยีที่ก้าวหน้าและล้ำสมัย(เช่น เครื่องบินรบ, ขีปนาวุธ, รถถัง และเฮลิคอปเตอร์)โจมตีพลเรือนโดยไม่เลือกเท่านั้น แต่ทั้งสหรัฐอเมริกา และรวมถึงชาวอาหรับอื่นๆก็ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอัน เพื่อหยุดยั้งปฏิบัติการดังกล่าวแต่อย่างใด แม้ว่ามันจะมีเจตนาที่พุ่งไปยังบรรดาผู้นำและเมืองหลวงต่างๆก็ตาม (สำหรับกรณีเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ ขอให้ดู Rashid Khalidi, Under Siege, New York 1986; Robert Fisk, Pity the Nation, London 1990; ส่วนเรื่องราวเพิ่มเติมโดยเฉพาะเกี่ยวกับสงครามกลางเมืองเลบานอน ขอให้ดู, Jonathan Randall, Going All the Way, New York, 1983)

ด้วยเหตุดังนั้น จึงเป็นการสิ้นสุดลงของความพยายามอย่างเต็มอัตราในช่วงระยะเวลาดังกล่าว ที่ระบอบการปกครองแบบทหาร พยายามที่จะเปลี่ยนแปลงอีกประเทศหนึ่งในตะวันออกกลางโดยประเทศที่เหนือกว่าในทุกๆด้าน. ทั้งหมดที่ผมได้นำเรื่องนี้ขึ้นมากล่าว เป็นเพราะ, มันคือฉากหลังอันยุ่งเหยิงของสิ่งซึ่งกำลังเกิดขึ้นในปัจจุบันนั่นเอง

นายชาลอน ทุกวันนี้ เขาเป็นนายกรัฐมนตรีของอิสราเอล ทหารและเครื่องมือในการโฆษณาชวนเชื่อของเขา มันได้โอบล้อมและทำให้นายอาราฟัดและชาวปาเลสติเนียนทั้งหลายกลายเป็นอมนุษย์ในฐานะ"พวกผู้ก่อการร้าย"ขึ้นมาอีกครั้ง

มันเป็นสิ่งสำคัญและมีค่ายิ่งที่จะระลึกถึงคำว่า"ผู้ก่อการร้าย" ซึ่งเริ่มต้นถูกนำมาใช้อย่างเป็นระบบโดยอิสราเอล เพื่ออรรถาธิบายถึงการกระทำของชาวปาเลสติเนียนในเชิงที่ต่อต้าน อันนี้เริ่มต้นขึ้นในช่วงกลางทศวรรษที่ 1970s. และมันได้กลายเป็นกฎนับจากนั้นเป็นต้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงระหว่าง Intifada ครั้งแรก(Intifada - หมายถึงการที่ชาวปาเลสติเนียนได้ลุกขึ้นต่อสู้กับการยึดครองของอิสราเอลในเขตฉนวนกาซา และ West Bank ซึ่งเริ่มต้นในปี ค.ศ.1987-93)

ซึ่งการใช้ถ้อยคำ"ผู้ก่อการร้าย"ดังกล่าว มันมีนัยสำคัญในการขจัดหรือลบความแตกต่างระหว่าง"การต่อต้าน-คัดค้าน" กับ"การก่อการร้ายจริงๆ"ออกไป และยังได้"ทำลายหรือยักย้ายเหตุผลต่างๆเกี่ยวกับการต่อสู้ทางการเมืองด้วยกำลังทหารทิ้งไปด้วย"

ในช่วงระหว่างทศวรรษที่ 1950s - 60s นายเอเลียว ชาลอน ได้รับแรงกระตุ้นต่างๆของเขา กล่าวคือ โดยการหันหัวหน่วยรบ 101 ที่เลวทรามมายังดินแดนปาเลสไตน์ ซึ่งได้สังหารพลเรือนชาวอาหรับ และทำลายบ้านเรือนของผู้คนเหล่านั้นด้วยการยินยอมหรือนุญาตของ Ben Gurion. นาย Ben Gurion เป็นผู้รับผิดชอบดูแลเกี่ยวกับการรักษาความสงบเกี่ยวกับฉนวนกาซา ในช่วงปี 1970-1. ไม่มีผลอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้, รวมถึงปฏิบัติการทางทหารในปี 1982, ตลอดกระทั่งผลลัพธ์ในการกำจัดผู้คนปาเลสติเนียน หรือในการเปลี่ยนแปลงแผนที่หรือระบอบการปกครองโดยเครื่องมือและวิธีการทางด้านการทหารเพื่อประกันหรือรับรองถึงชัยชนะของอิสราเอลทั้งหมด

ข้อแตกต่างที่สำคัญระหว่างปี 1982 และปี 2002 ก็คือ ขณะนี้ชาวปาเลสติเนียนได้ตกเป็นเหยื่อและถูกโอบล้อมอยู่ในฐานะ"พวกผู้ก่อการร้ายปาเลสติเนียน"ซึ่งได้ถูกยึดครองมาตั้งแต่ปี 1967 นอกจากนี้ พวกเขายังได้รับการดูถูกและถูกทำร้ายภายใต้การยึดครองนั้น มีการทำลายเศรษฐกิจ รวมไปถึงโครงสร้างพื้นฐานทางด้านพลเรือนเกี่ยวกับการครองชีพโดยรวมด้วย

แน่นอน ความคล้ายคลึงที่สำคัญคือ ยังคงมีการกระทำอย่างเดียวกันนี้กับพวกเขาอย่างไม่ได้สัดส่วน ยกตัวอย่างเช่น รถถังเป็นจำนวนนับร้อยๆคันและรถบูลโดเซอร์มักจะเข้าไปในตัวเมืองและหมู่บ้าน อย่างเช่น เจนินซึ่งเป็นค่ายผู้ลี้ภัย เพื่อฆ่าและทำลายล้างอย่างเจตนาปองร้ายเสมอ นอกจากนี้ยังขัดขวางรถพยาบาลและการปฐมพยาบาลที่พยายามจะเข้าไปช่วยเหลือด้วย, มีการตัดน้ำตัดไฟ และอื่นๆอีกมาก ฯลฯ

ทั้งหมดนี้โดยการสนับสนุนของสหรัฐ ซึ่งประธานาธิบดีของชาวอเมริกัน ตามที่ปรากฎนั้น ได้ไปไกลถึงขนาดเรียกนายชาลอนว่า"บุรุษแห่งสันติภาพ"(a man of peace) ในระหว่างที่กำลังโมโหอย่างสุดๆในช่วงเดือนมีนาคมและเมษายน 2002

มันมีนัยสำคัญเกี่ยวกับเจตจำนงของนายชาลอน ซึ่งได้ไปไกลลิบถึงขนาดพยายามที่จะทำลายล้างความน่ากลัวให้สิ้นซาก ซึ่งบรรดาทหารของเขาได้ทำลายเครื่องคอมพิวเตอร์ทุกเครื่อง และต่อจากนั้นได้มีการขโมยแฟ้มข้อมูลต่างๆของคอมพิวเตอร์ และฮาร์ดไดรฟส์จากสำนักงานสถิติแห่งชาติไป, รวมทั้งของกระทรวงศึกษาธิการ, กระทรวงการคลัง, กระทรวงสาธารณสุข, ศูนย์วัฒนธรรม, มีการจงใจทำร้ายเจ้าหน้าที่ต่างๆและทำลายห้องสมุดด้วย ทั้งหมดนี้เป็นวิธีการลดทอนความเป็นอยู่และการครองชีวิตของชาวปาเลสติเนียนลงสู่ระดับก่อนมาถึงยุคสมัยใหม่(pre-modern level)

ผมไม่ต้องการที่จะพูดถึงข้อคิดเห็นหรือคำวิจารณ์ทั้งหลายของตัวเอง เกี่ยวกับยุทธวิธีต่างๆของนายอาราฟัด หรือความล้มเหลวเกี่ยวกับระบอบการปกครองอันน่าเศร้าสลดและน่าตำหนิของเขา ในช่วงระหว่างการเจรจาออสโลต่างๆและหลังจากนั้น ซึ่งผมได้ทำเต็มที่แล้ว ณ ที่อื่นๆ... นอกจากการที่ผมอยากจะเขียนถึงคนๆหนึ่งซึ่งแขวนชีวิตของเขาอยู่บนเส้นด้ายอย่างแท้จริง เศษเสี้ยวเล็กๆเพียงหนึ่งในสี่ใน Ramallah ยังคงถูกโอบล้อมต่อไป ขณะที่นายชาลอนยังคงกระทำทุกอย่างเท่าที่เป็นไปได้เพื่อก่ออันตรายต่อเขา ซึ่งอันที่จริงกล่าวอย่างสั้นๆ ต้องการที่จะฆ่าเขานั่นเอง

สิ่งที่ผมให้ความเอาใจใส่และผูกพันคือ ความคิดหรือไอเดียทั้งหมดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงการปกครอง ในฐานะที่เป็นความหวังข้างหน้าที่ดึงดูดความสนใจสำหรับปัจเจกชนทั้งหลาย นั่นคือ เรื่องของอุดมคติและสถาบันต่างๆที่มีพลังอำนาจอันไม่สมส่วนหรือสมดุลกับปรปักษ์ของพวกเขา

ความคิดชนิดใดกันเล่า ที่ทำให้มันค่อนข้างง่ายที่จะทำให้เข้าใจเกี่ยวกับพลังอำนาจทางทหารอันยิ่งใหญ่ ซึ่งมีการสมยอมทางการเมือง รวมไปถึงการพยายามจะเปลี่ยนแปลงสังคมบนสัดส่วนอันหนึ่งอย่างที่ไม่เคยจินตนาการมาก่อน และการกระทำเช่นนั้น กระทำไปโดยมีความห่วงใยต่อความเสียหายในสัดส่วนที่น้อยมาก ซึ่งจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงตกทอดสืบไปอย่างไม่อาจเลี่ยงได้… มันจะเป็นความเสี่ยงอย่างมากเกี่ยวกับการสูญเสียที่ร้ายแรงต่อชีวิต ซึ่งสำหรับความหวังในอนาคตเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่า มันคงจะไม่เกิดขึ้น

สำหรับฝ่ายหนึ่งนั้น มันเป็นการกระตุ้นจินตนาการและยังคงเป็นความเฟ้อฝันเอามากๆเกี่ยวกับการพยายามจะผ่าตัด, การทำสงครามที่บริสุทธิ์, สนามรบที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีระดับสูง, การเปลี่ยนแปลงแผนที่อย่างสิ้นเชิง, และการสร้างประชาธิปไตยหรืออะไรทำนองนั้น, ทั้งหมดนั้นมันก่อให้เกิดไอเดียเกี่ยวกับพลานุภาพอันเหลือคณา ซึ่งจะกวาดพื้นที่เป้าหมายให้สะอาด, และอยู่ในการควบคุมจนถึงที่สุดของฝ่ายเรา

ระหว่างที่มีการปฏิบัติการทางทหารของอเมริกันที่แพร่อยู่ในปัจจุบัน เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงการปกครองในอิรัค สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นคือผู้คนชาวอิรัค ซึ่งส่วนใหญ่จำนวนมากมายมหาศาลศต้องตกอยู่ในสภาพของความยากจนข้นแค้น, ความขาดแคลนด้านโภชนาการและความเจ็บป่วยในฐานะที่เป็นผลลัพธ์ของ 10 ปีแห่งการลงโทษหรือการแซงค์ชั่น ซึ่งสิ่งเหล่านี้หลุดรอดไปจากสายตาที่มองเห็น

อันนี้เป็นความประสานสอดคล้องอย่างสมบูรณ์กับนโยบายของสหรัฐอเมริกาในตะวันออกกลาง ที่สร้างขึ้นมาบนเสาหลักสองต้นอันมหึมาและสำคัญยิ่ง นั่นคือ ความมั่นคงปลอดภัยของอิสราเอล(1) และการได้ใช้น้ำมันราคาถูกอย่างอุดมสมบูรณ์(2)

โมเสคที่สลับซับซ้อนของขนบประเพณี, ศาสนา, วัฒนธรรม, ชนกลุ่มน้อยต่างๆ, และประวัติศาสตร์ที่ได้สร้างโลกอาหรับขึ้นมา - โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอิรัค - โดยไม่คำนึงถึงการมีอยู่ของรัฐชาติต่างๆที่ดำรงอยู่ด้วยกฎเกณฑ์ต่างๆที่กดขี่และมืดมัว ต่างพ่ายแพ้ต่อบรรดานักวางแผนทางด้านยุทธศาสตร์ของสหรัฐอเมริกาและอิสราเอล

ด้วยประวัติศาสตร์อันเก่าแก่มากว่า 5000 ปี, ปัจจุบันนี้ส่วนใหญ่แล้ว อิรัคถูกคิดถึงในฐานะที่เป็นการคุกคามต่อประเทศเพื่อนบ้าน แม้ว่าสภาพการณ์หรือเงื่อนไขในทุกวันนี้ อิรัคจะค่อนข้างอ่อนแอและถูกปิดล้อมก็ตาม ซึ่งฟังดูออกจะเป็นเรื่องเหลวไหล, หรืออิรัคถูกคิดว่าเป็นผู้คุกคามต่ออิสรภาพและความมั่นคงปลอดภัยของสหรัฐอเมริกา ซึ่งอันนี้ยิ่งเหลวไหลไร้สาระไปใหญ่

ผมไม่อยากจะทำให้เกิดความยุ่งยากหรือรำคาญใจในที่นี้ โดยผนวกการประณามตำหนิของตัวเองต่อซัดดัม ฮุสเซนเข้ามาในฐานะที่เป็นบุคคลซึ่งน่ากลัวมากคนหนึ่ง นั่นคือ ผมทึกทักเอาเองว่า แน่นอน เขาสมควรที่จะได้รับการลงโทษหรือขับไล่ไม่ว่าจะใช้มาตรฐานใดๆมาตัดสินก็ตาม และที่เลวร้ายสุดก็คือ เขาเป็นผู้คุกคามต่อประชาชนของเขาเอง

กระนั้นก็ตาม นับแต่ช่วงก่อนจะเกิดสงครามอ่าวขึ้นมาครั้งแรก ภาพลักษณ์ของอิรัค โดยข้อเท็จจริงเป็นประเทศใหญ่ที่มีความเจริญรุ่งเรือง มั่งคั่ง และแตกต่างจากประเทศอาหรับอื่นๆ สิ่งเหล่านี้ได้อันตรธานหายไป ด้วยภาพลักษณ์ซึ่งไหลเวียนและแพร่กระจายทั้งในด้านสื่อและนโยบายที่เกี่ยวกับผู้คนที่ตั้งถิ่นฐานอยู่ในทะเลทรายโดยกลุ่มแก๊งต่างๆที่ทารุณโหดร้ายซึ่งนำโดยซัดดัม

ความตกต่ำลงของอิรัคทุกวันนี้มันเข้าใกล้ที่จะถึงความพินาศและหายนะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งนี้เพราะ อุตสาหกรรมการพิมพ์หนังสืออาหรับบอกกับเราว่า อิรัคได้ตระเตรียมผู้อ่านจำนวนมากที่สุดขึ้นมาให้กับโลกอาหรับ นั่นคือ อิรัคเป็นหนึ่งในประเทศอาหรับเพียงสองสามประเทศเท่านั้นที่มีผู้คนซึ่งได้รับการศึกษาเป็นจำนวนมากและมีชนชั้นกลางที่มีความสามารถและความเชี่ยวชาญสูง, ประเทศนี้มีน้ำมัน, มีน้ำและผืนดินที่อุดมสมบูรณ์, ซึ่งมันมักจะเป็นศูนย์กลางทางด้านวัฒนธรรมของโลกอาหรับเสมอ (จักรวรรดิ Abbasid [สมาชิกหนึ่งของราชวงศ์กาหลีบผู้ซึ่งปกครองแบกแดด ราว ค.ศ.750-1258] อุดมไปด้วยวรรณคดีอันยิ่งใหญ่, ปรัชญา, สถาปัตยกรรม, วิทยาศาสตร์ และการแพทย์ซึ่งได้มาหล่อเลี้ยงชาวอิรัค ซึ่งยังคงเป็นพื้นฐานสำหรับวัฒนธรรมอาหรับอยู่) ซึ่งต่อประเทศอาหรับอื่นๆ บาดแผลที่เลือดตกยางออกเกี่ยวกับความทุกข์ยากของชาวอิรัค, คล้ายกับนักรบปาเลสติเนียน, ถือเป็นต้นตออันหนึ่งของความเศร้าสลดอย่างต่อเนื่องสำหรับบรรดาชาวอาหรับและมุสลิมทั้งหลายเช่นกัน - อันที่จริง สิ่งซึ่งกล่าวมาทั้งหมดนี้ มันไม่เคยได้รับการพูดถึงเลย

แต่อย่างไรก็ตาม การสำรองต่างๆทางด้านน้ำมันขนาดใหญ่ของอิรัค ยังเป็นข้อถกเถียงที่คงดำเนินไป ถ้าหากว่าเราช่วงชิงมันมาจากซัดดัมและยึดเอามา เราจะไม่ต้องพึ่งพาน้ำมันจากซาอุดีมากนัก. นั่นคือความจริงที่ถูกอ้างถึงไม่บ่อยนัก ในฐานะที่เป็นปัจจัยหนึ่งในการถกเถียงกันอย่างหลากหลายและค่อนข้างรุนแรงในสภาคองเกรสของสหรัฐและตามสื่อต่างๆ

มันเป็นเรื่องสำคัญที่จะกล่าวว่า อิรัคเป็นแหล่งสำรองน้ำมันใหญ่ที่สุดบนโลกเป็นอันดับสอง รองลงมาจากซาอุดิ อาราเบีย และถ้าประเมินราคาน้ำมันแล้วมันมีค่าราวๆ 1.1 ล้านล้านเหรียญสหรัฐ -- ส่วนมากของมันได้มอบให้กับรัสเซีย, ฝรั่งเศส, และอีกสองสามประเทศไปเรียบร้อยแล้วโดยซัดดัม - นั่นเป็นสิ่งที่ใช้ได้แล้วกับอิรัค ซึ่งเป็นเป้าหมายที่สำคัญอันหนึ่งของยุทธศาสตร์อเมริกัน

บางสิ่งซึ่งรัฐสภาแห่งชาติของอิรัคใช้เป็นไพ่ตายใบหนึ่ง นั่นคือได้มอบน้ำมันส่วนนนี้ให้กับผู้บริโภคทางด้านน้ำมันที่ไม่ใช่สหรัฐ(สำหรับรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมด ขอให้ดู Michael Klare, "Oiling the Wheels of War," The Nation, 7 Oct). หลายต่อหลายครั้งของการต่อรองกันระหว่างประธานาธิบดี Putin และ Bush เกี่ยวข้องกับการจะปันส่วนมากน้อยแค่ไหนในเรื่องน้ำมันให้กับบริษัทน้ำมันต่างๆของสหรัฐ ซึ่งเจตนาที่จะให้รัสเซียให้คำมั่นสัญญา. มันเป็นเรื่องเล็กน้อยที่รำลึกถึงแล้วน่าขนลุกเกี่ยวกับเงินจำนวน 3 พันล้าน ที่ถูกมอบให้โดยประธานาธิบดี Bush ผู้พ่อแก่รัสเซีย

ท้ายที่สุดแล้วตระกูล Bush ทั้งพ่อและลูกเป็นนักธุรกิจทางด้านน้ำมัน และพวกเขาห่วงกังวลเกี่ยวกับการคำนวณในเรื่องนี้ มากกว่าสิ่งที่เขาทำซึ่งเป็นประเด็นอันละเอียดอ่อนของการเมืองในตะวันออกกลาง อย่างเช่น การสร้างความหายนะให้กับโครงสร้างพื้นฐานทางด้านพลเรือนของอิรัคอีกครั้ง เป็นต้น

ด้วยเหตุดังนั้น ขั้นแรกของการทำให้เกิดการไร้ความเป็นมนุษย์(dehumanisation)ของคนที่ถูกเกลียดชังก็คือ การลดทอนความเป็นจริงของเขาลงมา โดยการใช้คำพูดหรือวลีซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างสม่ำเสมอ ด้วยการสร้างภาพลักษณ์หรือแนวความคิดขึ้นมางำ. อันนี้ทำให้มันง่ายมากที่จะบอมบ์หรือทิ้งระเบิดลงไปที่เป้าหมายซึ่งเป็นฝ่ายศัตรูโดยปราศจากความไม่สบายใจหรือวิตกกังวลใดๆทั้งสิ้น

หลังจากเหตุการณ์วันที่ 11 กันยา อันนี้เป็นเรื่องที่ง่ายมากทีเดียว สำหรับอิสราเอลและสหรัฐที่จะนำมันมาเกี่ยวข้องกับชาวปาเลสติเนี่ยนและชาวอิรัคในฐานะที่เป็นมนุษย์ตามลำดับ. สิ่งสำคัญที่ควรหมายเหตุเอาไว้ตรงนี้ก็คือว่า โดยความเหนือกว่าอย่างท่วมท้นในทุกๆด้าน นโยบายในอย่างเดียวกันและความรุนแรงที่ไม่แตกต่างกันเกี่ยวกับแผนการณ์ในขั้นที่หนึ่ง, ที่สอง, หรือสาม โดยหลักการแล้ว ได้มีการนำเสนอขึ้นมาโดยอเมริกันและอิสราเอลโดยไม่แตกต่างหรือผิดเพี้ยนกันเลย

ในสหรัฐ ดังที่ Jason Vest ได้เขียนลงใน The Nation (September 2/9) มีโครงการที่น่าสนใจติดตามโครงการหนึ่ง ซึ่งได้รับการสนับสนุนโดยผู้คนจากปีกขวาจัด สถาบันเพื่อความปลอดภัยแห่งชาติของชาวยิว (Jewish Institute for National Security)(JINSA) และศูนย์กลางนโยบายเพื่อความปลอดภัย(the Center for Security Policy)(CSP), ผู้ซึ่งอยู่ในเพนตากอนและคณะกรรมการกระทรวงต่างประเทศ, รวมถึงกลุ่มที่เคลื่อนไหวโดย Richard Perle (ถูกแต่งตั้งโดย Wolfowitz and Rumsfeld) โดยมาตรการรักษาความปลอดภัยของอิสราเอลิและอเมริกันเท่าๆกัน, และ JINSA. กลุ่มและองค์กรที่กล่าวถึงนี้ทั้งหมด ได้ใช้จ่ายงบประมาณเป็นจำนวนมาก เพื่อส่งตัวนายพลของกองทัพบกและกองทัพเรือสหรัฐที่ปลดเกษียรกลุ่มหนึ่ง เดินทางไปยังอิสราเอล

เมื่อบุคคลเหล่านี้ได้หวนกลับมา พวกเขาได้เขียนบทความลงในหน้า op-eds (หมายถึง หน้าหนังสือพิมพ์ที่ตรงข้ามกับบทความบรรณาธิการ ซึ่งอุทิศเนื้อที่ให้กับข้อเขียนแสดงความคิดเห็นรวมรวมถึงเรื่องราวสารคดีต่างๆ) และได้ปรากฎตัวในรายการทีวีต่างๆของพรรค Likud (พรรคการเมืองของอิสราเอลที่เป็นพันธมิตรกับพวกฝ่ายขวา) นิตยสาร Time ได้นำเอางานชิ้นหนึ่งไปเขียนต่อในเรื่องเกี่ยวกับนโยบายป้องกันของเพนตากอน, ซึ่งสมาชิกส่วนใหญ่ของคณะกรรมการนโยบายดังกล่าว ได้ถูกดึงมาจาก JINSA และ CSP, ในฉบับวันที่ 23 สิงหาคม ที่มีชื่อบทความว่า "Inside the Secret War Council".

สำหรับส่วนของเขา, นายชาลอนได้พูดออกมาซ้ำๆซึ่งฟังแล้วรู้สึกงงๆว่า ปฏิบัติการทางทหารของเขาในการต่อสู้กับลัทธิการก่อการร้ายปาเลสติเนียน มีความคล้ายคลึงกันทุกประการกับสงครามอเมริกันที่มีต่อลัทธิการก่อการร้ายโดยทั่วไป, โดยเฉพาะ โอซามา บิน ลาเดน และ อัล กออิดะ. และพวกคนเหล่านี้, เขาอ้าง, คือส่วนหนึ่งของพวกผู้ก่อการร้ายสากลเช่นเดียวกันที่รวมไปถึงชาวมุสลิมเป็นจำนวนมากทั่วทั้งเอเชีย, แอฟริกา, ยุโรป, และอเมริกาเหนือ, แม้ว่าแกนหลักของ Bush เกี่ยวกับความชั่วร้าย ดูเหมือนสำหรับในช่วงนี้จะถูกเอาใจใส่และพุ่งตรงมายังอิรัค, อิหร่าน และเกาหลีเหนือ

ตอนนี้มีอยู่ 132 ประเทศที่มีความร่วมมือในบางลักษณะกับทหารอเมริกัน ทั้งหมดนั้นได้เชื่อมโยงกับสงครามการก่อการร้าย ซึ่งยังคงไม่ชัดเจนและลอยๆอยู่ เพื่อที่จะดึงเอาความบ้าคลั่งเกี่ยวกับความรักชาติและความกลัวขึ้นมา และด้วยการสนับสนุนของปฏิบัติการทางทหารภายในบ้านของตน ที่ซึ่งสิ่งต่างๆกำลังดำเนินไปบนหนทางที่เลวร้ายสู่ความชั่วร้ายอย่างถึงที่สุดลงไปเรื่อยๆ

พื้นที่ในเขต West Bank และฉนวน Gaza ที่สำคัญได้ถูกยึดครองโดยกองทหารอิสราเอล ซึ่งได้เข่นฆ่าและกักกันชาวปาเลสติเนียนอยู่เป็นประจำ บนพื้นฐานที่ว่า คนเหล่านี้เป็นผู้ต้องสงสัยเกี่ยวกับการเป็นผู้ก่อการร้ายและนักรบประชาชน ในทำนองเดียวกัน บ้านเรือนและร้านค้าต่างๆ บ่อยครั้งได้ถูกรื้อถอนและทำลายโดยข้ออ้างที่ว่า อาคารสิ่งก่อสร้างเหล่านี้เป็นที่หลบซ่อนของโรงงานผลิตระเบิด, ที่อยู่อาศัยของผู้ก่อการร้าย, และที่พบปะของบรรดานักรบประชาชน. ไม่มีการให้ข้อพิสูจน์ใดๆทั้งสิ้น และไม่เคยมีการซักถามใดๆหลุดออกมาจากปากของบรรดานักข่าวทั้งหลาย ซึ่งส่วนใหญ่ ยอมรับการชี้แจงเพียงข้างเดียวของฝ่ายอิสราเอลโดยปราศจากเสียงพึมพำ หรือเสียงบ่นอุบอิบ

เพราะฉะนั้น พรมผืนใหญ่ของความลึกลับดำมืดและความเป็นนามธรรมจึงได้ถูกปูลงมาปกคลุมโลกอาหรับ โดยการพยายามอันนี้ที่จะทำให้เกิดการปราศจากความเป็นมนุษย์(dehumanisation)ขึ้นอย่างเป็นระบบ. สิ่งที่ตาและหูรับรู้คือ ความน่าสยองขวัญ, ลัทธิบ้าคลั่ง, ความรุนแรง, ความเกลียดชังในอิสรภาพ, ความไม่ปลอดภัยและ, ท้ายที่สุดคือ อาวุธทำลายล้างรุนแรง(WMD)ซึ่งไม่มีการค้นพบเลย ทั้งที่เรารู้ดีว่ามันอยู่ที่ไหนแต่ไม่เคยค้นหากัน(นั่นคือ มันมีอยู่อย่างมากมายในอิสราเอล, ปากีสถาน, อินเดีย และที่แจ่มชัดมากที่สุดคือ สหรัฐอเมริกาในท่ามกลางประเทศต่างๆ) โดยทางกลับกัน ในพื้นที่ที่สมมุติโดยปราศจากเหตุผลขึ้นมาเกี่ยวกับขบวนการของผู้ก่อการร้าย, อาวุธร้ายแรงเหล่านี้อยู่ในมือของซัดดัม, กลุ่มแก๊งที่บ้าคลั่งกลุ่มหนึ่ง ฯลฯ

ภาพที่มั่นคงซึ่งไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยภาพหนึ่งบนผืนพรมดังกล่าวคือ ชนชาวอาหรับเกลียดชังอิสราเอลและชาวยิว มันไม่มีเหตุผลอื่นใด เว้นแต่ว่าคนพวกนี้จะเกลียดชังอเมริกันด้วยเช่นกัน. โดยศักยภาพ อิรัคเป็นศัตรูที่น่ากลัวมากที่สุดของอิสราเอล เนื่องจากว่าเศรษฐกิจของอิรัคและทรัพยากรมนุษย์; ส่วนชาวปาเลสติเนียนเป็นพวกที่น่าเกรงขามแลน่าหวาดหวั่นเช่นกัน เพราะ พวกเขายืนหยัดอยู่ในเส้นทางของการมีอิทธิพลครอบงำอย่างสมบูรณ์ของอิสราเอลและการยึดครองดินแดนโดยไม่ยอมถอย

บรรดาพวกฝ่ายขวาของอิสราเอล อย่างนายชาลอน ผู้ซึ่งเป็นตัวแทนอุดมคติของความเป็นอิสราเอลอันยิ่งใหญ่ อ้างว่า ทั้งหมดของดินแดนปาเลสไตน์ในประวัติศาสตร์ มันเป็นมาตุภูมิหรือบ้านเกิดเมืองนอนของชนชาวยิว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การทำให้ความคิดนี้ประสบความสำเร็จในทัศนะของพวกเขาเกี่ยวกับการครอบครองดินแดนเหล่านี้คือ ท่ามกลางชาติต่างๆ สหรัฐเป็นหนึ่งในประชาชาติที่ให้การสนับสนุนความคิดนี้ของอิสราเอล

ข้อคิดเห็นอันหนึ่งโดย Uzi Landau, รัฐมนตรีกระทรวงความมั่นคงภายในหรือกระทรวงมหาดไทยของอิสราเอล(และเป็นสมาชิกของพรรคลีคูด) ซึ่งแสดงผ่านหน้าจอทีวีของสหรัฐในช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา กล่าวว่า ทั้งหมดของการพูดจากันเกี่ยวกับ"การยึดครอง"เป็นเรื่องที่ไร้สาระทั้งสิ้น พวกเราคือคนที่หวนกลับบ้านเท่านั้น. คำพูดเช่นนี้ นาย Uzi Landau ไม่ได้ถูกซักไซร้เกี่ยวกับแนวคิดที่พิเศษพิสดารอันนี้โดย Mort Zuckerman เลย, ซึ่งเป็นเจ้าของรายการทีวีดังกล่าว, และยังเป็นเจ้าของ US News และ World Report และเป็นประธานของ the Council of Presidents of Major Jewish Organisations (สภาประธานเกี่ยวกับองค์กรต่างๆของชาวยิวที่สำคัญ)

แต่นักเขียนเรื่องในวารสารอิสราเอลิคนหนึ่ง Alex Fishman, ใน Yediot Aharanot ฉบับวันที่ 6 กันยายน, ได้อธิบายถึง"ไอเดียต่างๆในแนวปฏิวัติ"ของ Condoleeza Rice, Rumsfeld (ผู้ซึ่งตอนนี้ได้อ้างถึงสิ่งที่เรียกว่า"ดินแดนที่ถูกครอบครอง"ด้วย), Cheney, Paul Wolfowitz, Douglas Feith และ Richard Perle (ผู้ซึ่งได้รับมอบให้เป็นคณะกรรมการศึกษาเกี่ยวกับ Rand study อันฉาวโฉ่ ซึ่งได้มีการระบุว่า ซาอุดิ อาราเบียเป็นศัตรู และอิยิปต์เป็นรางวัลสำหรับอเมริกาในโลกอาหรับ)เป็นพวกที่กระหายสงครามอย่างน่ากลัว เพราะคนพวกนี้ได้ให้การสนับสนุนการเปลี่ยนแปลงการปกครองในประเทศอาหรับทุกประเทศ

Fishman ได้อ้างถึงคำพูดของ Sharon ที่ว่า กลุ่มนี้, จำนวนมากของคนพวกนี้คือสมาชิกของ JINSA และ CCP, และเชื่อมโยงกับ AIPAC และผูกพันกับ the Washington Institute of Near East Affairs(สถาบันวอชิงตัน ซึ่งว่าด้วยกิจการต่างๆตะวันออกใกล้) ได้ครอบงำความคิดของ Bush (ถ้าเผื่อว่านั่นคือคำที่ถูกต้องสำหรับเรื่องนี้); เขากล่าวว่า "เพื่อนๆของพวกเราชาวอเมริกันคนต่อไปคือ Effi Eitam [หนึ่งในคณะรัฐมนตรีของอิสราเอล ซึ่งไม่ประนีประนอมมากที่สุด โหดเหี้ยมและไร้ความปรานี] คือบุคคลแห่งสันติภาพและยึดในนโยบายไกล่เกลี่ยที่สมบูรณ์แบบ

ด้านที่น่าตกใจมากของอันนี้คือข้อเสนอที่ไม่มีการเผชิญหน้า ซึ่งถ้าเราไม่มีปฏิบัติการเพื่อจะปกป้องลัทธิการก่อการร้าย(หรือศัตรูที่มีศักยภาพอื่นๆ)เราจะถูกทำลาย

ปัจจุบัน นี่คือแกนกลางของยุทธศาสตร์ความมั่นคงของสหรัฐ นั่นคือสิ่งที่ได้รับการยักย้ายหรือขจัดออกไปอย่างเป็นทางการในการให้สัมภาษณ์ต่างๆและรายการ talk show โดย Rice, Rumsfeld, และตัว Bush เองอยู่เสมอ

ถ้อยแถลงที่เป็นทางการเกี่ยวกับทัศนะดังกล่าว ได้ปรากฎขึ้นเมื่อไม่นานนี้ในเรื่องของยุทธศาสตร์ความมั่นคงแห่งชาติของสหรัฐ, มันเป็นเอกสารอย่างเป็นทางการฉบับหนึ่งที่เตรียมขึ้นมาในฐานะที่เป็นแถลงการณ์โดยรวมทั้งหมดสำหรับเรื่องใหม่ของคณะผู้บริหาร อันเป็นนโยบายต่างประเทศหลังสงครามเย็น

ข้อสันนิษฐานในเชิงปฏิบัติก็คือ "พวกเรากำลังมีชีวิตอยู่ในโลกที่เป็นอันตรายเป็นพิเศษด้วยเครือข่ายอันหนึ่งของศัตรู ซึ่งในข้อเท็จจริงแล้ว มันมีอยู่, ทั้งโรงงานต่างๆ, ที่ทำการ, สมาชิกนับไม่ถ้วน, และการมีอยู่ของทั้งหมดเหล่านี้มีขึ้นมาเพื่อทำร้าย"พวกเรา", เว้นแต่ว่าเราจะจัดการมันก่อน". อันนี้คือสิ่งที่สร้างขึ้นและให้ความชอบธรรมทางกฎหมายที่จะทำสงครามกับลัทธิการก่อการร้ายและกระทำกับอิรัค, สิ่งซึ่งสภาคองเกรสและ UN ตอนนี้กำลังได้รับการขอให้มีการรับรอง

บรรดาปัจเจกชนที่บ้าคลั่ง และกลุ่มที่คลั่งไคล้ศาสนานั้นมีอยู่จริง แน่นอน จำนวนมากของคนและกลุ่มเหล่านี้ โดยทั่วไปแล้ว ต่างเห็นด้วยหรือให้การสนับสนุนการทำอันตรายต่ออิสราเอลและสหรัฐอย่างใดอย่างหนึ่ง อีกด้านหนึ่งนั้น อิสราเอลและสหรัฐต่างรับรู้ว่า ในโลกอิสลามและอาหรับนั้น

- ประการแรก มีการสร้างกลุ่มที่เรียกว่า"พวกหัวรุนแรง Jihadi ขึ้นมา คนกลุ่มนี้มี Bin Laden เป็นคนที่มีชื่อเสียงมากที่สุด
- ประการที่สอง เป็นเรื่องเกี่ยวกับกฎหมายระหว่างประเทศ ที่สำคัญเหนืออื่นใดและการแก้ปัญหาต่างๆของ UN ก็คือ การไล่ตามเกี่ยวกับนโยบายที่เป็นอันตรายและเป็นปรปักษ์ของสหรัฐและอิสราเอลในโลกเหล่านั้น

David Hirst ได้เขียนคอลัมภ์ลงใน Guardian ที่ขึ้นหัวในหน้านั้นว่า Cairo ในเนื้อความกล่าวถึงว่า แม้แต่ชาวอาหรับอื่นๆ ซึ่งมีความคิดเห็นไปในทางตรงข้ามกับระบอบการปกครองที่กดขี่และเป็นเผด็จการ ก็ยังมองว่า การที่สหรัฐโจมตีอิรัคนั้น เป็นการกระทำอันหนึ่งที่เป็นการรุกราน ซึ่งมิได้มีเป้าหมายเพียงแค่อิรัคเท่านั้น แต่มันเป็นการรุกรานต่อโลกอาหรับโดยรวมด้วย และสิ่งนี้มันจะทำให้เกิดการขาดความอดทนอย่างถึงที่สุด นั่นคือ มันถูกกระทำขึ้นมาบนผลประโยชน์หรือการเป็นตัวแทนของอิสราเอล และเป็นการได้มาซึ่งคลังสรรพาวุธขนาดใหญ่เกี่ยวกับอาวุธทำลายล้างสูง ซึ่งเป็นที่น่ารังเกียจอย่างยิ่ง

ผมกำลังจะกล่าวด้วยว่า มันมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับปาเลสติเนียนโดยเฉพาะเรื่องหนึ่ง และอย่างน้อยที่สุด นับจากช่วงกลางทศวรรษที่ 1980s เป็นต้นมา มีเจตนาที่เป็นทางการอันหนึ่งซึ่งจะสร้างสันติภาพร่วมกับอิสราเอล นั่นค่อนข้างที่จะตรงกันข้ามทีเดียวกับข้ออ้างเรื่องการคุกคามของผู้ก่อการร้ายเมื่อไม่นานมานี้ โดยถูกทำให้มีตัวแทนโดยกลุ่มอัล กออิดะ หรือการคุกคามปลอมๆ ซึ่งได้รับการทำให้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นในลักษณะทึกทักกันเอาเองโดยมีตัวแทนคือซัดดัม ฮุสเซน

ซึ่งแน่นอน ซัดดัมป็นคนที่น่ากลัวคนหนึ่ง, แต่อย่างไรก็ตาม เขาผู้นี้ไม่อาจที่จะทำสงครามระหว่างทวีปขึ้นมาได้; จะมีก็แต่เพียงในบางโอกาสเท่านั้นที่ได้รับการยอมรับโดยคณะผู้บริหารว่า เขาอาจจะเป็นผู้ที่คุกคามต่ออิสราเอล แต่นั่นดูเหมือนว่าจะเป็นหนึ่งในบาปหรือเคราะห์กรรมที่น่าเศร้าของเขา. ไม่มีใครเลยในหมู่เพื่อนบ้านของเขา สัมผัสหรือรับรู้ถึงเขาในฐานะที่เป็นผู้คุกคาม(ยกเว้นคูเวตเมื่อกว่า 10 ปีที่แล้ว)

ชาวปาเลสติเนียนและอิรัคได้ถูกกวนให้เข้ากันในหนทางที่แทบจะไม่เคยสำเหนียกกันนี้ จนกระทั่งก่อให้เกิดการสร้างห้วงอันตรายหรือการคุกคามอันหนึ่งขึ้นมา ซึ่งสื่อต่างๆได้ให้การสนับสนุนและเพิ่มเติมเชื้อไฟอันนี้ขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า. เรื่องราวส่วนใหญ่เกี่ยวกับชาวปาเลสติเนียนที่ปรากฎในสิ่งพิมพ์ที่แพร่หลายอยู่ในหมู่ผู้คนทั้งหลายที่ทรงอิทธิพลและในสังคมผู้ดี อย่าง The New Yorker และ The New York Times magazine ได้แสดงให้เห็นว่าชาวปาเลสติเนียนเป็นพวกที่ชอบวางระเบิด, เป็นพวกที่สมรู้ร่วมคิด, เป็นพวกระเบิดพลีชีพ, และอะไรในหนทางนั้นอย่างเดียว โดยไม่มีอย่างอื่นเลย. ไม่มีสิ่งพิมพ์ที่กล่าวมานี้ได้เคยตีพิมพ์เรื่องใดๆจากทัศนะของชาวอาหรับ นับจากเหตุการณ์ 11 กันยาเป็นต้นมา เรียกได้ว่าไม่มีเอาเลยจริงๆ

ดังนั้น เมื่อคนที่ผิดปกติของฝ่ายบริหาร อย่าง Dennis Ross (ซึ่งเป็นผู้ดูแลรับผิดชอบในฝ่ายของประธานาธิบดี Clinton เกี่ยวกับการเจรจาตกลงกันที่ออสโล, ทั้งก่อนและหลังการรั้งตำแหน่งของเขาในงานนั้น ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งซึ่งทำหน้าที่ล็อบบี้ให้กับฝ่ายอิสราเอล) ได้กล่าวออกมาว่า ชาวปาเลสติเนียนไม่ยอมรับความมีน้ำใจของอิสราเอลที่มีให้ ณ Camp David, เขากำลังบิดเบือนข้อเท็จจริงต่างๆอย่างชัดเจน

ซึ่งดังที่ข้อมูลที่เชื่อถือได้หลายหลากได้แสดงให้เห็น นั่นคือ อิสราเอลยอมรับดินแดนต่างๆของปาเลสติเนียนที่ไม่อยู่ในเขตประชิดกับฐานที่มั่นทางด้านความปลอดภัย และการตั้งรกรากของอิสราเอลที่อยู่รายรอบพวกเขาทั้งหมด และกับพื้นที่ซึ่งไม่มีชายแดนร่วมกันระหว่างปาเลสไตน์และรัฐอาหรับอื่นๆ (ยกตัวอย่างเช่น อิยิปต์ทางตอนใต้, จอร์แดนทางด้านตะวันออก)

ทำไมคำพูดต่างๆ อย่างเช่นคำว่า "มีน้ำใจ" และ"ให้" ควรนำมาใช้กับดินแดนที่ผิดกฎหมาย ซึ่งครอบครองโดยกำลังการยึดครองในความขัดแย้งกับกฎหมายระหว่างประเทศและการแก้ปัญหาต่างๆของ UN, ไม่มีใครสร้างความรำคาญความยุ่งยากที่จะตั้งคำถามต่อเรื่องราวเหล่านี้

แต่ดังที่เคยกล่าวเอาไว้แล้ว พลังอำนาจของสื่อยังคงทำหน้าที่ตอกย้ำต่อไป ซ้ำลงไปเรื่อยๆและขีดเส้นใต้คำยืนยันต่างๆดังกล่าว ซึ่งยังเพิ่มเติมความพยายามโดยไม่ย่อท้อเกี่ยวกับการล็อบบี้ให้อิสราเอลเสนอไอเดียอันนั้นซ้ำๆ - ตัวของ Dennis Ross เอง ยังคงดื้อรั้นอย่างน่าประหลาดในการยืนหยัดของเขาต่อความผิดพลาดอันนี้ต่อไป -

มาถึงตอนนี้ มันได้ก่อให้เกิดการติดตันที่ว่า ชาวปาเลสติเนียนเลือกที่จะเป็น"ปัญหา"แทน"สันติภาพ". ขบวนการฮามาสและอิสรามิค จีฮาด ไม่ได้ถูกมองว่าเป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้ดิ้นรนของชาวปาเลสติเนียนเพื่อปลดปล่อยการยึดครองของทหารอิสราเอลให้หมดไป แต่เป็นส่วนหนึ่งของปาเลติเนียนทั่วไปซึ่งปรารถนาที่จะคุกคาม, ข่มขวัญ, ก่อการร้าย, และเป็นพวกที่เป็นอันตราย, เช่นเดียวกับ อิรัค

เหตุการณ์ทั้งมวลที่ตามมา ข้ออ้างใหม่ล่าสุดของฝ่ายบริหารสหรัฐ และค่อนข้างที่จะเป็นไปไม่ได้ที่ว่า อิรัค(ที่มีระบบการปกครองอันไม่เกี่ยวกับศาสนา)ได้ให้ที่หลบซ่อนและการฝึกฝนแก่กลุ่ม"อัล กออิดะ"ซึ่งยึดมั่นในหลักศาสนาอย่างคลั่งไคล้ กรณีดังกล่าวที่ตรงข้ามซัดดัม ดูเหมือนว่าได้ถูกปิดตายลง

ความคิดเห็นส่วนใหญ่ของรัฐบาลที่มีอิทธิพล(แต่ไม่ได้หมายถึงไร้คู่แข่ง)คือว่า เมื่อคณะผู้ตรวจสอบของ UN ไม่สามารถที่จะสืบเสาะว่าเขามีอาวุธทำลายล้างสูง(WMD), ไม่อาจค้นพบสิ่งที่เขาซ่อนเร้นและสิ่งที่เขาอาจกำลังทำอยู่ ด้วยเหตุนี้ เขาควรที่จะถูกโจมตีและขับไล่ออกไป

ประเด็นทั้งหมดของการดำเนินการของ UN สำหรับการมีอำนาจนี้จากความคิดเห็นของสหรัฐที่ต้องการได้มาซึ่งทางออกหรือการแก้ปัญหาที่รุนแรงและแข็งกร้าวในลักษณะการลงโทษ ตัวซัดดัม ฮุสเซนไม่อาจที่จะปฏิเสธได้ เขาได้ถูกกล่าวโทษด้วยข้ออ้างที่ว่าเป็นการละเมิดหรือฝ่าฝืน"กฎหมายระหว่างประเทศ" ด้วยเหตุนี้ การดำรงอยู่ของเขาต่อไปจึงเป็นการไม่สมควร และควรมีการเปลี่ยนแปลงการปกครองด้วยกำลังทหาร

อีกด้านหนึ่งนั้น, ในช่วงปลายเดือนกันยายน การแก้ปัญหาของสภาความมั่นคงแห่งสหประชาชาติได้มีการผ่านมติออกมาอย่างเป็นเอกฉันท์(โดยสหรัฐงดออกเสียง), อิสราเอลได้ถูกสั่งให้ยุติการปิดล้อมบริเวณเมือง Ramallah ของอาราฟัด และให้ถอนตัวออกจากดินแดนปาเลสไตน์ที่ได้เข้าไปยึดครองอย่างผิดกฎหมาย นับตั้งแต่เดือนมีนาคมเป็นต้นมา(สำหรับการที่อิสราเอลอ้างว่า เพื่อเป็นการป้องกันตนเอง)

อิสราเอลปฏิเสธที่จะยินยอมหรือทำตามมติดังกล่าว และภายใต้พื้นฐานเหตุผลของสหรัฐสำหรับการที่สหรัฐจะไม่ทำอะไรเพื่อบีบบังคับให้เป็นไปตามมติดังกล่าว ทั้งนี้เพราะ มันเป็นฐานที่มั่นแห่งรัฐของอิสราเอลเอง และพวกเราเข้าใจว่า อิสราเอลจะต้องป้องกันพลเมืองของตัว

คำถามก็คือว่า ทำไม UN จึงสืบเสาะหรือค้นหาอาวุธในอิรัค แต่กลับเมินเฉยต่อการไม่ยินยอมปฏิบัติตามของอิสราเอล อันนี้คือหนึ่งในความไม่ลงรอยกันต่างๆ ที่สหรัฐเข้าไปพัวพันอยู่ด้วยอย่างชัดเจน

กลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งของวลีต่างๆซึ่งประดิษฐ์กันขึ้นมา อย่างเช่น การเตรียมป้องกันตนเอง หรือ การลงมือทำก่อน ได้ถูกนำมาพูดถึงโดย Donald Rumsfeld (รัฐมนตรีกลาโหมของสหรัฐ)และบรรดาเพื่อนร่วมงานของเขา เพื่อชักชวนสาธารณชนว่า การเตรียมตัวต่างๆสำหรับการทำสงครามต่อต้านอิรัคหรือรัฐใดก็ตาม เป็นไปเพื่อต้องการ"เปลี่ยนแปลงการปกครอง" (หรือ, โดยการใช้ถ้อยคำที่สละสลวยเป็นพิเศษว่า "การทำลายในเชิงสร้างสรรค์"[constructive destruction]) ซึ่งอันนี้ได้รับการสนับสนุนโดยความคิดที่คลุมเครือเกี่ยวกับการป้องกันตนเอง(self-defense)

สาธารณชนยังคงถูกทำให้ใจหายใจคว่ำต่อมา โดยการใช้เครื่องหมายเตือนภัยด้วยระหัสการเตรียมพร้อมสีแดงและสีส้ม, นอกจากนี้ ผู้คนยังได้รับการกระตุ้นและสนับสนุนให้มีการแจ้งข่าว โดยมีอำนาจตามกฎหมายเกี่ยวกับ"พฤติกรรมที่น่าสงสัย"(suspicious behaviour), และมุสลิมเป็นพันๆคน, ชาวอาหรับและคนเอเชียใต้จำนวนมากได้รับการกักตัวเอาไว้, ซึ่งในบางกรณีมีการจับกุมคุมขังด้วยข้อหาพฤติกรรมที่น่าสงสัยนี้

ทั้งหมดข้างต้น ดำเนินไปโดยเป็นคำสั่งของประธานาธิบดี ในฐานะที่เป็นด้านหนึ่งของลัทธิรักชาติ(patriotism)และความรักในอเมริกา(love to America)

จนถึงทุกวันนี้ ผมยังไม่สามารถเข้าใจได้เกี่ยวกับสิ่งที่มันหมายความถึง"ความรักในประเทศหนึ่ง" (ในวาทกรรมทางการเมืองของสหรัฐ ความรักในประเทศอิสราเอล ก็เป็นอีกวลีหนึ่งที่แพร่หลายด้วยเช่นกัน) แต่มันดูเหมือนจะหมายความว่า ความซื่อสัตย์จงรักภักดีอันมืดบอดที่ไม่ต้องมีการตั้งคำถาม(unquestioning blind loyalty)ต่อพลังอำนาจต่างๆที่อำพราง ซึ่งเป็นการหลบหลีกและการปฏิเสธอย่างจงใจที่จะผูกมัดกับสาธารณชนที่เตรียมพร้อม ซึ่งขณะนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ปลุกให้ตื่นขึ้นมาเพื่อรับผิดชอบหรือโต้ตอบอย่างเป็นระบบหรือสอดคล้องกัน, มันเป็นการปิดบังอำพรางความน่าเกลียด และยังเป็นการทำลายล้างเกี่ยวกับนโยบายตะวันออกกลางและอิรัคทั้งหมดลงอย่างราบคาบ โดยการบริหารของประธานาธิบดี Bush.

สหรัฐอเมริกาเป็นประเทศที่ค่อนข้างมีพลังอำนาจมากในเชิงเปรียบเทียบกับประเทศอื่นๆที่สำคัญๆส่วนใหญ่รวมกัน ซึ่งจริงๆแล้ว สหรัฐไม่สามารถที่จะถูกบีบบังคับหรือผลักดันให้เชื่อฟังการชี้นำอย่างเป็นระบบของนานาชาติได้ ไม่แม้กระทั่งที่จะบีบบังคับรัฐมนตรีต่างๆประเทศ(secretary of state)ของสหรัฐตามใจปรารถนา

พร้อมด้วยความเป็นนามธรรมเกี่ยวกับการที่"พวกเรา"ควรไปสู่สงครามต่อสู้กับอิรัคซึ่งอยู่ห่างจากเราไปจึง 7000 ไมล์, การสนทนาเกี่ยวกับนโยบายต่างประเทศ ได้ช่วยชำระล้างความมืดคลึ้มหรือทำให้ความจริงปรากฏกับผู้คน. รูปพรรณของมนุษย์ คือ คนอิรัคและอัฟกานิสถานถูกมองลงมาจากเป้าเล็งทิ้งระเบิด(bombsight)ด้วยขีปนาวุธฉลาด(smart missle) หรือบนจอทีวี ทั้งสองชนชาติ อย่างดีที่สุดก็เป็นเพียงแค่เบี้ยในกระดานหมากรุก ซึ่ง"พวกเรา"ตัดสินใจจะเข้าไป, ทำลาย, รื้อฟื้นขึ้นมาใหม่, หรือไม่ก็แล้วแต่ใจเรา

คำว่า"ลัทธิการก่อการ้าย", เช่นเดียวกับ "สงครามกับมัน", ได้มารับใช้ต่อความรู้สึกหรือความนึกคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่ขยายออกไปได้เป็นอย่างดี ในเชิงเปรียบเทียบกับชาวยุโรปทั้งหลาย ชาวอเมริกันส่วนใหญ่จำนวนมากไม่เคยมีการติดต่อ หรือมีประสบการณ์ชีวิตความเป็นอยู่กับดินแดนและผู้คนมุสลิมทั้งหลาย และด้วยเหตุนี้ จึงไม่มีความรู้สึกเกี่ยวกับเยื่อใยที่ถักทอกันขึ้นมาของชีวิต ซึ่งการปฏิบัติการทางการทหารด้วยการทิ้งระเบิดเรื่อยมา(ดังเช่นในอัฟกานิสถาน)จะไปฉีกทำลายเยื่อใยและการถักทอกันขึ้นมาอันนี้ออกเป็นชิ้นๆ

และดังที่เห็นอย่างที่เป็น คล้ายการฉายฉานออกมาจากที่ใดที่หนึ่งซึ่งไม่รู้จัก เว้นแต่จากผืนผ้าสีสดสว่างที่ได้รับการสนับสนุนทางการเงินเป็นอย่างดี บนพื้นฐานการตัดสินใจอันหนึ่งโดยผู้คนซึ่งเกลียดชังอิสรภาพของพวกเรา และผู้ซึ่งอิจฉาริษยาประชาธิปไตยของพวกเรา, ลัทธิการก่อการร้ายผูกกับพวกที่ชอบทะเลาะถกเถียงกันในลักษณะที่ฟุ้งซ่านส่วนใหญ่, ทั้งหมดเพราะความทรงจำ, ความจริง, และการดำรงอยู่หรือการมีอยู่จริงของผู้คนที่ได้ถูกลดระดับลงมาอย่างมีประสิทธิภาพ. คุณไม่สามารถที่จะพูดถึงเกี่ยวกับความทุกข์ยากของชาวปาเลสติเนียน หรือความขัดข้องหมองใจของชาวอาหรับได้ เพราะการมีอยู่ของอิสราเอลในสหรัฐขัดขวางไม่ให้สามารถทำเช่นนั้นได้

การสำแดงพลังด้วยการเดินขบวนเพื่อสนับสนุนอิสราเอลอันเร่าร้อนในเดือนพฤษภาคม, Paul Wolfowitz ได้พูดถึงความทุกข์ทรมานของชาวปาเลสติเนียนกับผู้คนในขบวนที่กำลังเดินผ่าน, แต่เขากลับถูกโห่ร้องอย่างกึกก้องในลักษณะที่เหยียดหยาม และเขาไม่เคยสามารถที่จะอ้างถึงมันได้อีกเลย

ยิ่งไปกว่านั้น สิทธิมนุษยชนที่สอดคล้องกันต่างๆ หรือนโยบายการค้าเสรี ที่ยึดติดอย่างมั่นคงกับคุณความดีที่ได้รับการขีดเส้นใต้อย่างไม่รู้จบของเรื่องสิทธิมนุษยชน, ประชาธิปไตย, และเศรษฐกิจเสรี ที่พวกเราถูกทำให้เชื่อว่ายืนอยู่เพื่อสิ่งเหล่านั้น เป็นไปได้ว่ามันได้ถูกทำลายลงจากภายในทีละน้อยๆโดยกลุ่มผลประโยชน์พิเศษต่างๆ (ดังปรากฎหลักฐานถึงอิทธิพลของนักล็อบบี้เกี่ยวกับชาติพันธุ์[ในที่นี้หมายถึงนักล็อบบี้อิสราเอลิ], อุตสาหกรรมทางด้านการทหารและเหล็กกล้า, การผูกขาดทางด้านน้ำมัน, อุตสาหกรรมด้านการเกษตร, บุคคลที่เกษียรอายุ, นักล็อบบี้เกี่ยวกับเรื่องอาวุธปืน, ที่กล่าวมานี้เป็นเพียงกลุ่มผลประโยชน์ไม่กี่กลุ่มเท่านั้น ซึ่งยังคงมีอีกจำนวนมาก)

ยกตัวอย่างเช่น ทุกๆเขตเลือกตั้ง 500 เขตที่มีตัวแทนอยู่ในรัฐสภาที่วอชิงตัน จะมีการปกป้อง หรือสัมพันธ์กับการพิทักษ์อุตสาหกรรมในเขตของตัว; ดังเช่น เลขาธิการกระทรวงต่างประเทศนาย James Baker กล่าวว่า ก่อนสงครามอ่าวครั้งแรก, ปัญหาที่แท้จริงในสงครามครั้งนั้นที่ต่อสู้กับอิรัคก็คือ"การจ้างงานต่างๆ"

แต่เมื่อมันมาถึงกระทรวงต่างประเทศ, มันเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งที่จะจำไว้ว่า เพียงบางส่วนของสมาชิกรัฐสภา 25-30 เปอร์เซนต์เท่านั้น(เปรียบเทียบกับ 15 เปอร์เซนต์ของชาวอเมริกัน ผู้ซึ่งมีโอกาสเดินทางไปยังต่างประเทศจริงๆ)ที่มีหนังสือเดินทางหรือ passport, และสิ่งที่พวกเขาพูดและคิด เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์น้อยมาก, และยังเกี่ยวข้องกับปรัชญาและอุดมคติต่างๆน้อยมากเช่นกัน สิ่งที่เกี่ยวพันกับเรื่องที่เขาพูดกันมากนั้นก็คือ เรื่องของใครเป็นผู้มีอิทธิพลต่อปฏิบัติการทางการทหาร, ใครจะส่งเงินให้ ฯลฯ เป็นต้น

สมาชิกรัฐสภาที่ดำรงตำแหน่งอยู่สองคน Earl Hilliard แห่ง Alabama และ Cynthia McKinney แห่ง Georgia, ได้ให้การสนับสนุนเกี่ยวกับสิทธิของชาวปาเลสติเนียนที่จะกำหนดและตัดสินใจในเรื่องของตัวเอง และได้วิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับอิสราเอล, แต่ไม่นานหลังจากนั้น เขาทั้งสองได้ถูกทำให้พ่ายแพ้ในการเลือกตั้ง โดยผู้สมัครรับเลือกตั้งที่ปราศจากชื่อเสียง ซึ่งได้รับการสนับสนุนทางด้านการเงินเป็นอย่างดี โดยสิ่งที่ถูกอ้างกันอย่างเปิดเผยว่าเป็นเงินของนิวยอร์ค(นั่นคือ เงินของชาวยิว)จากภายนอกรัฐของพวกเขา. ความพ่ายแพ้การเลือกตั้งของทั้งคู่ได้ถูกว่ากล่าวและตำหนิอย่างรุนแรงโดยหนังสือพิมพ์ ในฐานะที่เป็นพวกหัวรุนแรงและผู้ไม่รักชาติ

ตราบเท่าที่นโยบายเกี่ยวกับตะวันออกกลางของสหรัฐได้ถูกนำเข้ามาเกี่ยวข้อง, นักล็อบบี้อิสราเอลจะไม่มีคู่เปรียบ และจะมีการแปรเปลี่ยนเรื่องราวทางกฎหมายของรัฐบาลสหรัฐเพื่อเข้าไปสู่สิ่งที่สมาชิกวุฒิสภาคนก่อน Jim Abourezk ได้เคยเรียกร้องให้อิสราเอลยึดครองดินแดนนั้นเอาไว้. ไม่มีนักล็อบบี้อาหรับที่จะมาเปรียบเทียบได้เลยหรือกระทั่งมีอยู่สักคน, ด้วยเหตุนี้ เรื่องราวเกี่ยวกับอาหรับจึงมีบทบาทต่างๆน้อยมากในเชิงประสิทธิภาพ

ดังเช่นกรณีหนึ่งในวุฒิสภา ซึ่งปรากฏออกมาเป็นครั้งคราวเกี่ยวกับการแก้ปัญหาต่างๆที่เป็นไปตามปกติอย่างอิสระที่ส่งถึงประธานาธิบดี ซึ่งมีการเน้นย้ำ ขีดเส้นใต้ กระทำซ้ำๆในการสนับสนุนอิสราเอลโดยอเมริกัน. นั่นคือการแก้ปัญหาครั้งหนึ่งในเดือนพฤษภาคม, ซึ่งเป็นช่วงที่กองกำลังของอิสราเอลกำลังยึดครองและกำลังทำลายเมืองสำคัญๆต่างๆในเขต West Bank อย่างได้ผล. หนึ่งในอุปสรรคกีดขวางต่างๆเกี่ยวกับการรับรองโดยตลอดอันนี้ ในเรื่องของนโยบายต่างๆที่สุดขั้วที่สุดของอิสราเอลก็คือ ในระยะยาว มันจะเป็นผลเสียอย่างแท้จริงต่ออนาคตของอิสราเอลในฐานะที่เป็นประเทศที่ตั้งอยู่ในตะวันออกกลาง

Tony Judt ได้ให้เหตุผลเอาไว้ดีมากเกี่ยวกับกรณีนั้น เขาเสนอแนะว่า ไอเดียต่างๆที่เป็นทางตันของอิสราเอลเกี่ยวกับการคงอยู่ในพื้นที่ของชาวปาเลสติเนียนนั้น มันจะไม่น้อมนำไปสู่ที่หนึ่งที่ใดเลย เว้นแต่มันจะต้องขยับไปสู่การถอนตัวกลับซึ่งไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อย่างแน่นอน

เรื่องราวทั้งหมดของสงครามต่อสู้กับลัทธิการก่อการร้าย อนุญาตให้อิสราเอลและบรรดาผู้สนับสนุนมันกระทำอาชญากรรมสงครามต่อประชากรปาเลสติเนียนที่อยู่ในเขต West Bank และฉนวน Gaza ทั้งหมดได้, นั่นหมายความว่าประชาชนราว 3.4 ล้านคน กลายเป็นคนที่ไม่ใช่ทหารซึ่งส่งเสริมการทำลายล้างขึ้นมา

Terje-Roed Larsen, ซึ่งเป็นผู้บริหารพิเศษของ UN เกี่ยวกับกรณีดินแดนต่างๆที่ถูกยึดครอง ได้ตีพิมพ์รายงานฉบับหนึ่งออกมา โดยประจานความผิดของอิสราเอลเกี่ยวกับการเหนี่ยวนำไปสู่ความหายนะของมนุษยธรรม นั่นคือ การไม่มีงานทำได้พุ่งขึ้นมาถึง 65 เปอร์เซนต์, ประชาชนประมาณ 50 เปอร์เซนต์ดำรงชีวิตอยู่ด้วยรายได้ซึ่งน้อยกว่า 2 เหรียญต่อวัน, และในเชิงเศรษฐกิจ, โดยไม่จำต้องพูดถึงเกี่ยวกับการเป็นอยู่ของผู้คน มันได้ถูกทำลายลงจนแตกละเอียด

ในเชิงเปรียบเทียบกับรายงานดังกล่าวนี้ ความทุกข์ยากและความไม่มั่นคงปลอดภัยของชาวอิสราเอลิมันน้อยกว่านั้นมากอย่างน่าพิจารณา กล่าวคือ พวกเขาไม่ต้องเผชิญหน้ากับบรรดารถถังของปาเลสติเนียนที่จะเข้ามายึดครองส่วนหนึ่งส่วนใดของอิสราเอล หรือกระทั่งการท้าทายการตั้งรกรากต่างๆ

ในช่วงระหว่างสองสัปดาห์ที่ผ่านมา อิสราเอลได้สังหารผู้คนชาวปาเลสติเนียนไปถึง 75 คน, ในจำนวนนี้เป็นเด็กเสียส่วนใหญ่, ได้มีการรื้อทำลายบ้านเรือน, เนรเทศผู้คน, ทำลายล้างพื้นที่ทางการเกษตรอันมีค่าทิ้ง, และกักให้ทุกคนอยู่แต่ในบ้านยาวนานถึง 80 ชั่วโมงภายใต้กฎเคอฟิว, ไม่อนุญาตให้พลเมืองทั้งหลายผ่านแนวกั้นเขตบนท้องถนนต่างๆ หรือยินยอมให้รถพยาบาลและการช่วยเหลือทางการแพทย์ผ่านแนวกั้นนี้ไปได้ และปกติแล้วจะมีการตัดน้ำและตัดไฟเป็นประจำ

โรงเรียนและมหาวิทยาลัยต่างๆไม่สามารถเปิดทำการได้จริงๆจังๆ ขณะที่สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำวัน ซึ่งคล้ายกับการยึดครองตัวของมันเอง และการแก้ปัญหาของสภาความมั่นคงแห่งสหประชาตินับเป็นสิบๆเรื่องหรือจำนวนหลายโหล ซึ่งกระทำมาโดยตลอดอย่างน้อย 35 ปี มันได้รับการกล่าวถึงในสื่อของอเมริกันน้อยมากหรือเป็นครั้งคราวเท่านั้น เช่นดั่งกับหมายเหตุท้ายเรื่องของบทความขนาดยาวเกี่ยวกับการโต้เถียงของรัฐบาลอิสราเอลล, หรือการระเบิดพลีชีพซึ่งสร้างความเสียหายที่เกิดขึ้น

วลีสั้นๆ คือ "ถูกสงสัยเกี่ยวกับการก่อการร้าย" มันเป็นทั้งการให้เหตุผลและคำจารึกบนหลุมฝังศพสำหรับคนที่ชาลอนเลือกที่จะฆ่า. สหรัฐไม่คัดค้านเลย เว้นแต่ในบางประโยคที่อ่อนเอามาก เช่น คำกล่าวที่ว่า อันนี้มันช่วยไม่ได้ แต่น่าจะป้องกันหรือยับยั้งบ้างสำหรับการฆ่าในครั้งต่อไป

ตอนนี้ พวกเราได้เข้ามาใกล้หัวใจของเรื่องนี้แล้ว เนื่องจากผลประโยชน์ต่างๆของอิสราเอลในประเทศนี้ และโดยเหตุแห่งนโยบายตะวันออกกลางของสหรัฐคือ"ศูนย์กลางอิสราเอลโล"(Israelo-centric). สถานการณ์ที่ทำให้หมดกำลังใจหลังเหตุการณ์ 11 กันยาได้เกิดขึ้นมา ซึ่งกลุ่มคริสเตียนฝ่ายขวา, นักล็อบบี้อิสราเอล, และพฤติกรรมกระหายสงครามกึ่งศาสนาของการบริหารของประธานาธิบดี Bush ได้ถูกทำให้มีเหตุผลในเชิงทฤษฎีโดยบรรดาผู้ที่มีความคิดก้าวร้าวและกระหายสงครามในแนวอนุรักษ์นิยมใหม่

ทัศนะของคนพวกนี้เกี่ยวกับตะวันออกกลางได้รับการผูกเข้ากับการทำลายศัตรูของอิสราเอล ซึ่งบางครั้งได้ถูกประทับตราด้วยถ้อยคำอันสละสลวยของการเขียนแผนที่ขึ้นมาใหม่ โดยการนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงการปกครอง และการนำเอาประชาธิปไตยไปให้บรรดาประเทศอาหรับทั้งหลาย ซึ่งคุกคามอิสราเอลมากที่สุด (See "The Dynamics of World Disorder: Which God is on Whose Side?" by Ibrahim Warde, Le Monde Diplomatique, September 2002 and "Born-Again Zionists" by Ken Silverstein and Michael Scherer, Mother Jones, October 2002).

การรณรงค์เพื่อปฏิรูปชาวปาเลสติเนียนของนายชาลอน เป็นอีกด้านหนึ่งไปเลยเกี่ยวกับความพยายามของเขาที่จะทำลายล้างปาเลสติเนียนในทางการเมือง นี่คือความปรารถนาอันแรงกล้ามาตลอดชั่วชีวิตของเขา. อิยิปต์, ซาอุดิ อาราเบีย, ซีเรีย, กระทั่งวจอร์แดนได้รับการคุกคามอย่างหลากหลาย, ถึงแม้ว่า, พวกเขาอาจจะมีการปกครองที่น่ากลัวก็ตาม, แต่พวกเขาก็ได้รับการปกป้องและสนับสนุนโดยสหรัฐนับจากสงครามโลกครั้งที่สองเป็นต้นมา, ซึ่งอันที่จริงแล้วก็เช่นเดียวกันกับอิรัค

ตามข้อเท็จจริง ดูเหมือนจะเป็นที่แจ่มชัดกับทุกคนซึ่งรู้อะไรเกี่ยวกับโลกอาหรับที่ว่า รัฐที่ไม่มั่นคงของอาหรับ เป็นไปได้ว่าจะมาถึงจุดที่เลวร้ายมากอีกครั้งหนึ่ง เมื่อสหรัฐเริ่มโจมตีหรือข่มขืนอิรัค. บรรดาผู้ให้การสนับสนุนเกี่ยวกับนโยบายของการบริหาร บางครั้ง ได้กล่าวอะไรออกมาในลักษณะที่คลุมๆเครือๆ อย่างเช่น มันจะน่าตื่นเต้นมากแค่ไหน เมื่อพวกเราได้นำพาประชาธิปไตยไปสู่อิรัคและบรรดารัฐอาหรับอื่นๆ, โดยปราศจากข้อพิจารณาจำนวนมากสำหรับสิ่งที่แน่ชัดลงไป ในเทอมต่างๆของประสบการณ์การดำรงชีวิต ซึ่งจะมีความหมายต่อผู้คนซึ่งอาศัยอยู่ ณ ที่นั้นจริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเครื่องบิน B-52 ได้ทิ้งระเบิดโจมตี และฉีกทึ้งพื้นที่และทำลายล้างบ้านเรือนของพวกเขาไปอย่างไม่ปราณี. ผมไม่สามารถที่จะจินตนาการถึงเรื่องนั้น มันเป็นชนอาหรับเพียงลำพังหรือชาวอิรัคเท่านั้น ซึ่งไม่ชอบที่จะเห็นซัดดัม ฮุสเซนถูกขจัดออกไป. การบ่งชี้ทั้งหมดคือปฏิบัติการทางทหารของสหรัฐ/อิสราเอลล ที่จะทำให้สิ่งต่างๆเลวร้ายลงมากสำหรับพื้นฐานการดำรงอยู่ของผู้คนธรรมดาในชีวิตประจำวัน แต่อันนี้ไม่มีอะไรซึ่งจะเปรียบเทียบได้กับความห่วงกังวลอันน่ากลัว, ความบิดผันในเชิงจิตวิทยา และรูปลักษณ์อันวิปริตผิดปกติของการเมืองซึ่งยัดเยียดให้กับสังคมต่างๆของพวกเขา

ทุกวันนี้ ไม่มีชาวอิรัคที่เป็นฝ่ายตรงข้ามซึ่งถูกเนรเทศออกนอกประเทศคนใด (ซึ่งได้รับการประจบประแจงเป็นพักๆโดยอย่างน้อยที่สุดจากคณะผู้บริหารของสหรัฐบางคน) และบรรดานายพลสหรัฐ อย่าง Tommy Franks, ซึ่งมีความน่าเชื่อถือมากพอในฐานะที่จะเป็นผู้ปกครองอิรัคหลังสงคราม. และดูเหมือนว่าจะไม่มีการคิดถึงและจริงจังอะไรนักเกี่ยวกับสิ่งที่อิรัคต้องการ เมื่อการปกครองได้ถูกเปลี่ยนแปลงไป และตัวละครต่างๆภายในถูกขยับเขยื้อนอีกครั้ง กระทั่งเมื่อพรรค Baath ได้ถูกถอดถอนหรือทำลายทิ้ง

เป็นสิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับการรับฟังของรัฐสภาเมื่อเร็วๆนี้ นายพล 3 คนจากศูนย์บัญชาการกองทัพสหรัฐ ได้แสดงออกอย่างจริงจังว่า, การสงวนรักษาที่ทุกลักทุเลซึ่งมีอันตรายอันคาดไม่ถึงทั้งหมดนี้ ดังที่มันเป็น กำลังได้รับการวางแผนทางด้านการทหารอยู่. แต่ความสงสัยไม่แน่ใจเหล่านั้นไม่ได้มีการพูดถึงมากพอเกี่ยวกับการแบ่งเป็นก๊กเป็นเหล่าภายในที่กำลังเดือดพล่านของประเทศนั้น และพลวัตเกี่ยวกับศาสนาในเชิงชาติพันธุ์, โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจาก 30 ปีที่ระโหยโรยแรงภายใต้อำนาจของพรรค Baath, การแซงค์ชั่นของ UN, และสงครามที่สำคัญสองครั้ง(ขณะนี้นับได้เป็นสามครั้ง หลังจากสหรัฐได้โจมตีอิรัค). ไม่มีใครในสหรัฐ, ไม่มีใครที่ไหนเลยซึ่งมีความรู้ความคิดที่แท้จริงเกี่ยวกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในอิรัค, หรือซาอุดิ อาราเบีย, หรืออิยิปต์ถ้าการแทรกแซงด้านการทหารที่สำคัญอุบัติขึ้น

เป็นที่รู้กันดี และถัดจากนั้นต่างสั่นเทาไม่ตามๆกันเมื่อ Fouad Ajami และ Bernard Lewis คือที่ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญสำคัญสองคนของฝ่ายบริหาร. ทั้งคู่คือผู้ซึ่งต่อต้านอาหรับอย่างร้ายกาจและฝังอยู่ในกมลสันดาน เช่นเดียวกับที่ไม่ได้รับความเชื่อถือจากเพื่อนร่วมงานของพวกเขาส่วนใหญ่ในด้านความเชี่ยวชาญในสาขานั้น. Lewis ไม่เคยอยู่ในโลกอาหรับเลย และสิ่งที่เขาต้องการพูดเกี่ยวกับมันเป็นขยะหรือเรื่องเหลวไหลไร้สาระของพวกปฏิกริยาฝ่ายขวา; ส่วน Ajami เป็นคนที่มาจากทางตอนใต้ของเลบานอน เขาเป็นคนหนึ่งซึ่งในอดีตเคยเป็นผู้ให้การสนับสนุนที่ก้าวหน้าเกี่ยวกับการต่อสู้ของชาวปาเลสไตน์ แต่ปัจจุบันได้ผลิกผันเปลี่ยนไปสู่พวกฝ่ายขวาสุดขั้ว และได้รับหลักการของลัทธิ Zionism (ขบวนการหนึ่งเกี่ยวกับการพัฒนาและปกป้องชนชาติยิวในอิสราเอล)และจักรวรรดินิยมอเมริกันโดยปราศจากตั้งคำถามหรือข้อสงสัยใดๆทั้งสิ้น

เหตุการณ์ 11 กันยา เป็นการเปิดช่องให้กับช่วงเวลาเกี่ยวกับการสะท้อนลักษณะความเป็นชาติขึ้นมา และการไตร่ตรองเกี่ยวกับนโยบายต่างประเทศของสหรัฐ หลังจากอาการช็อคเกี่ยวกับความโหดร้ายอันไร้จิตสำนึก. ลัทธิการก่อการร้ายดังกล่าว แน่นอน ต้องการการเผชิญหน้าที่มีพลังและความเกี่ยวข้องอันเข้มแข็งมากที่สุด แต่ในความคิดเห็นของผม มันมักจะเป็นผลที่ตามมาของการโต้ตอบที่ทรงพลังและเด็ดขาด ซึ่งเป็นสิ่งที่ได้รับการพิจารณาเป็นอันดับแรก, ไม่ใช่เพียงทันทีทันใดเท่านั้น, อันนี้เป็นปฏิกริยาขานรับที่สะท้อนกลับและความเฉียบขาด

ไม่มีใครเถียงในทุกวันนี้, แม้แต่หลังจากการแตกพ่ายของพวกตาลิบัน ที่อัฟกานิสถานตอนนี้เป็นที่ซึ่งมีความปลอดภัยมากขึ้นและดีขึ้นกว่า จากจุดยืนของพลเมืองที่ยังคงได้รับความทุกข์ทรมานของประเทศนี้. การสร้างชาติ, อย่างชัดเจน ไม่ใช่สิทธิพิเศษของสหรัฐสำหรับที่นั่น ในเมื่อสงครามอื่นๆในสถานที่ที่ต่างออกไป ได้ดูดดึงความสนใจให้ละวางไปจากสนามรบแห่งสุดท้ายนี้ นอกจากว่า อะไรคือเจตนาหรือความตั้งใจของอเมริกันในการสร้างชาติๆหนึ่งขึ้นมา ด้วยวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ที่แตกต่างไปจากของพวกเขาดังเช่นอิรัค ?

ทั้งโลกอาหรับและสหรัฐอเมริกาต่างมีความสลับซับซ้อนและเป็นที่ซึ่งมีพลวัตสูงมาก มันเป็นอะไรมากมายกว่าความซ้ำซากจำเจต่างๆของสงคราม และวลีที่กังวานกึกก้องเกี่ยวกับการสร้างขึ้นมาใหม่ที่จะยอมรับได้. นั่นคือความชัดเจนในเหตุการณ์หลังการโจมตีของสหรัฐต่ออัฟกานิสถาน

มันมีเสียงซึ่งแสดงการไม่เห็นด้วยอย่างรุนแรงเกี่ยวกับน้ำหนักข้อพิจารณาในวัฒนธรรมอาหรับทุกวันนี้ และได้มีขบวนการต่างๆเกี่ยวกับการปฏิรูปข้ามเส้นเขตแดนอันกว้างใหญ่ออกไป. ความจริงในอย่างเดียวกันนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา ที่ซึ่งโดยการตัดสินจากประสบการณ์การบรรยายของผมเมื่อไม่นานมานี้ ในหลายๆแคมพัส ผู้คนส่วนใหญ่มีความรู้สึกกังวลใจเกี่ยวกับสงคราม กระวนกระวายที่อยากจะรู้อะไรมากขึ้น เหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด รู้สึกไม่สบายใจที่จะไปร่วมสงครามกับคนที่ชอบทะเลาะวิวาทที่ได้รับแรงบันดาลในเกี่ยวกับองค์ Messiah

ดังเช่นที่ The Nation ได้นำเสนอมันในบทบรรณาธิการล่าสุด, ประเทศนี้กำลังเดินหน้าไปสู่สงคราม ประหนึ่งว่ามันกำลังตกอยู่ในภวังค์ ขณะเดียวกัน ข้อคัดค้านต่างๆก็ทวีจำนวนมากยิ่งขึ้น และสภาคองเกรสได้สละบทบาทของตัวเองเกี่ยวกับการเป็นตัวแทนผลประโยชน์ของผู้คน

ในฐานะของคนๆหนึ่ง ผู้ซึ่งเคยอยู่ในวัฒนธรรมทั้งสองนี้มาโดยตลอดเช่นชีวิตของผมทั้งหมด มันทำให้รู้สึกตกใจว่า การปะทะกันของอารยธรรมต่างๆ, ที่เป็นแนวคิดอันหยาบกระด้างและถูกสะกัดตัดทอนลงมาซึ่งคลุมเครือเอามากๆตอนนี้, ได้มาเข้ามาแทนที่ความคิดและการกระทำ. สิ่งที่พวกเราต้องการนำเสนอในที่นี้คือกรอบโครงสร้างที่เป็นสากลอันหนึ่งสำหรับการทำความเข้าใจและการเกี่ยวข้องกับซัดดัม ฮุสเซน เช่นเดียวกับนายชาลอน, บรรดาผู้ปกครองของเมียนมาร์, ซีเรีย, ตุรกี, และเจ้าของบ้านทั้งหมดของประเทศเหล่านั้น ที่ซึ่งการปล้นสดมภ์ต่างได้รับการอดทนโดยไม่มีการต่อต้านมากพอ. บ้านเรือนที่ถูกรื้อถอนทำลาย, ความทรมานและความเจ็บปวด, การปฏิเสธในเรื่องสิทธิทางการศึกษาคือสิ่งที่ได้รับคัดค้านไม่ว่าจะเกิดขึ้น ณ ที่ใดก็ตาม

ผมรู้ว่าไม่มีหนทางใดที่จะรื้อฟื้นหรือสร้างโครงสร้างขึ้นมาใหม่ เว้นแต่โดยผ่านการศึกษา และการสนับสนุนเกี่ยวกับการเจรจากันอย่างเปิดเผย, มีการแลกเปลี่ยน มีความซื่อสัตย์ และมีการใช้สติปัญญา ซึ่งจะไม่บรรทุกเอาแถลงการณ์ที่มีวาระซ่อนเร้นพิเศษไว้ หรือศัพท์เฉพาะต่างๆเกี่ยวกับสงคราม, ความรุนแรงทางด้านศาสนา, และการใช้กำลังเข้าป้องกันก่อน(pre-emptive "defense")

แต่อนิจจา นั่นต้องใช้เวลานาน, และด้วยการตัดสินจากรัฐบาลสหรัฐและอังกฤษ, หุ้นส่วนที่เล็กมากของมัน, ชัยชนะโดยไม่ต้องมีการหยั่งเสียงใดๆทั้งสิ้น. พวกเราจะต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยอำนาจของพวกเราเพื่อปลุกปั่นและยุแหย่ให้มีการสนทนากัน และช่วยกันตั้งคำถามที่ก่อให้เกิดความลำบากใจมากขึ้นๆ

ด้วยการกระทำเหล่านั้นมันจะช่วยให้เรื่องต่างๆช้าลง และในท้ายที่สุดไปหยุดยั้งการพึ่งพาสงคราม ซึ่งปัจจุบันนี้ได้กลายเป็นเพียงทฤษฎีหนึ่งเท่านั้น และจะได้ไม่ต้องนำมันมาสู่การปฏิบัติอีกเลย

Edward Said writes a weekly column for the Cairo-based al-Ahram.

ไปหน้าแรกของมหาวิทยาลัยเที่ยงคืน I สมัครสมาชิก I สารบัญเนื้อหา I webboard I ประวัติ ม.เที่ยงคืน

e-mail : ~~midnightuniv(at)yahoo.com~~

หากประสบปัญหาการส่ง e-mail ถึงมหาวิทยาลัยเที่ยงคืนจากเดิม
~~midnightuniv(at)yahoo.com~~

ให้ส่งไปที่ใหม่คือ
~~midnight2545(at)yahoo.com~~
มหาวิทยาลัยเที่ยงคืนจะได้รับจดหมายเหมือนเดิม

สำหรับสมาชิกที่ต้องการ download ข้อมูล อาจใช้วิธีการง่ายๆดังต่อไปนี้

1. ให้ทำ hyper text ข้อมูลทั้งหมด
2. copy ข้อมูลด้วยคำสั่ง Ctrl + C
3. เปิด word ขึ้นมา (microsoft-word หรือ word pad)
4. Paste โดยใช้คำสั่ง Ctrl + V
จะได้ข้อมูลมา ซึ่งย่อหน้าเหมือนกับต้นฉบับทุกประการ
(กรณีตัวหนังสือสีจาง ให้เปลี่ยนสีเป็นสีเข้มในโปรแกรม Microsoft-word)