Untitled Document

นักแสดงภาพยนตร์ยังขาดเสียซึ่งโอกาสบางอย่างของนักแสดงบนเวทีมี นั่นคือ โอกาสที่นักแสดงสามารถที่จะปรับตัวกับผู้ดูในช่วงระหว่างที่กำลังนำเสนอ, ทั้งนี้เพราะ นักแสดงภาพยนตร์ไม่ได้เสนอการแสดงของเขาต่อหน้าผู้ดูในฐานะบุคคล. อันนี้ทำให้ผู้ชมอยู่ในตำแหน่งของนักวิจารณ์คนหนึ่ง, โดยไม่มีประสบการณ์เชื่อมโยงในลักษณะบุคคลใดๆกับตัวนักแสดงภาพยนตร์เลย. การเข้าถึงหรือเข้าอกเข้าใจของผู้ชมต่อตัวนักแสดงภาพยนตร์ จริงๆแล้วเป็นการรู้สึกเข้าใจโดยผ่านกล้อง. ผลที่ตามมา ผู้ดูอยู่ในตำแหน่งของกล้องบันทึกภาพนั่นเอง ซึ่งได้ผ่านการทดสอบแล้ว. อันนี้ไม่ใช่การเข้าถึงคุณค่าที่แท้จริงที่แสดงออก

9.
สำหรับภาพยนตร์, สิ่งที่เป็นสาระอันดับแรกคือ นักแสดงได้แสดงตัวของเขาเองต่อสาธารณชนโดยกระทำต่อหน้ากล้องบันทึกภาพ มากกว่าที่จะแสดงต่อหน้าผู้คนทั้งหลาย. หนึ่งในคนแรกๆที่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงไปอย่างสมบูรณ์ของนักแสดงโดยรูปแบบอันนี้ของการทดสอบก็คือ Pirandello. แม้ว่าข้อสังเกตของเขาต่อประเด็นนี้ในนวนิยายเรื่อง Si Gira จะจำกัดอยู่กับแง่มุมต่างๆในเชิงนิเสธเกี่ยวกับคำถาม และจำกัดอยู่กับภาพยนตร์เงียบเพียงเท่านั้นก็ตาม, แต่อันนี้ก็ไม่ได้ไปทำลายหรือลดคุณค่าความสมบูรณ์แข็งแรงของพวกมันลงไปเลย

สำหรับในข้อคำนึงอันนี้, ภาพยนตร์เสียงมิได้เปลี่ยนแปลงสาระสำคัญใดๆไป. สิ่งที่เป็นสาระก็คือ บทพูดที่แสดงออกมา ไม่ใช่เพื่อผู้ดู แต่เพื่อสิ่งประดิษฐ์เชิงกลอันหนึ่ง(กล้องบันทึกภาพ) - ในกรณีของภาพยนตร์เสียง, สำหรับการสนทนากันสองคนของพวกเขา. Pirandello เขียน,

"นักแสดงภาพยนตร์ รู้สึกราวกับว่าถูกเนรเทศ - ถูกเนรเทศ ไม่เพียงจากเวทีเท่านั้น แต่จากตัวของเขาเองด้วย. ด้วยความรู้สึกที่คลุมเครือเกี่ยวกับความลำบาก เขารู้สึกว่างเปล่าซึ่งอธิบายไม่ได้: ร่างกายของเขาสูญเสียคุณสมบัติในเชิงกายภาพของตัวเองไป, มันระเหยเป็นไอ, มันถูกถอดถอนหรือกันออกไปจากความจริง, ชีวิต, เสียง, และสำเนียงรบกวนที่ถูกทำให้เกิดขึ้นมาโดยการเคลื่อนไหวของตัวเขา, เพื่อที่จะถูกเปลี่ยนแปลงไปสู่ภาพที่ไม่มีเสียง, แสงวูบวาบเพียงชั่วประเดี๋ยวบนจอภาพยนตร์, หลังจากนั้นก็อันตรธานไปสู่ความเงียบ.... เครื่องฉายภาพยนตร์จะเล่นกับเงาร่างของนักแสดงต่อหน้าสาธารณชน, และตัวเขาเองนั้นจะต้องพึงพอใจกับการแสดงต่อหน้ากล้องบันทึกภาพ".

สถานการณ์ดังกล่าวอาจแสดงคุณลักษณะดังต่อไปนี้ อันดับแรกสุด - และอันนี้เป็นผลของภาพยนตร์ - มนุษย์จะต้องปฏิบัติการทั้งหมดในฐานะบุคคลที่มีชีวิต กระนั้นก็ต้องยอมสละรัศมี(aura)ของตัวเองทิ้งไป สำหรับรัศมี(aura)ได้ไปผูกกับการมีอยู่ของเขา และรัศมีนั้นมันไม่สามารถที่จะจำลองขึ้นมาได้. รัศมี(aura)บนเวที มันกระจายออกมาจาก Macbeth ซึ่งอันนี้ไม่สามารถที่จะแยกผู้ดูทั้งหลายจากตัวนักแสดงได้. แต่อย่างไรก็ตาม ช็อทหรือภาพโดดๆในสตูดิโอนั้น กล้องบันทึกภาพได้เข้ามาแทนที่สาธารณชน. ผลที่ตามมา รัศมี(aura)ซึ่งหุ้มห่อนักแสดงเอาไว้ มันได้อันตรธานหายไปหมด

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ควรจะมีนักเขียนบทละครอย่าง Pirandello ซึ่งได้อธิบายถึงลักษณะเฉพาะบางอย่างของภาพยนตร์ และได้สะท้อนให้เห็นผลกระทบที่สำคัญและวิกฤตดังกล่าวโดยไม่ตั้งใจ ซึ่งเราเห็นเมื่อไปดูละคร. การศึกษาอย่างละเอียดได้พิสูจน์ว่า อันที่จริงมันไม่ได้มีความขัดแย้งที่ใหญ่เกินไปกว่าละครเวทีกับงานศิลปะชิ้นหนึ่งที่ต้องรับผิดชอบอย่างเต็มที่เกี่ยวกับเรื่องนี้

บรรดาผู้เชี่ยวชาญยอมรับกันมานมนานแล้วว่า, ในภาพยนตร์ "อิทธิพลเกี่ยวกับเรื่องของการแสดงนั้น จะถือว่าเป็นความยิ่งใหญ่หรือความสามารถล้วนๆของนักแสดง ดูไม่ค่อยถูกต้องนักและไม่เป็นความจริงสักเท่าใด…". ในปี ค.ศ.1932 Rudolf Arnheim มองเห็นแนวโน้มดังกล่าว ในการปฏิบัติการของนักแสดงภาพยนตร์ในฐานะที่เป็นตัวสนับสนุนเวที ซึ่งได้รับการเลือกสรรสำหรับลักษณะเฉพาะอันนี้. การแสดงที่มาประกอบกันขึ้นเป็นตอนๆหนึ่ง สามารถที่จะแทรกการแสดงที่ได้รับการถ่ายทำมาดีที่สุดลงไป"ในระหว่าง"ตอนให้มีความเหมาะสมที่สุดได้". ด้วยไอเดียอันนี้ บางสิ่งบางอย่างได้ถูกนำมาเชื่อมโยงปะติดปะต่อเข้าเป็นเหตุการณ์ในลักษณะต่อเนื่องกัน. การสร้างสรรค์เกี่ยวกับงานภาพยนตร์ ทั้งหมดไม่ได้เป็นงานชิ้นเดียว แต่มันได้ถูกประพันธ์หรือสร้างขึ้นจากการแสดงที่แยกๆออกจากกันจำนวนมาก จากนั้นได้นำมาเรียงร้อยเข้าด้วยกัน.

นอกจากนั้นยังมีข้อพิจารณาบางอย่างผนวกเข้าไปด้วย อย่างเช่น ต้นทุนของสตูดิโอ, คุณสมบัติตามที่ต้องการของเพื่อนนักแสดง, d-cor (การตกแต่ง), ฯลฯ ที่ร่วมกันอยู่ในฉาก เป็นต้น., นั่นคือความจำเป็นพื้นฐานต่างๆของกระบวนการผลิต ซึ่งมีทั้งอุปกรณ์ เครื่องมือ และตัวประกอบอื่นๆ ที่มาแบ่งเบาและแยกผลงานของนักแสดง ประกอบกันเข้าไปในฉากหรือบทที่เตรียมไว้ชุดหนึ่ง. โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การจัดแสดงและการติดตั้งสิ่งเหล่านี้ เพื่อต้องการที่จะนำเสนอเกี่ยวกับเหตุการณ์ๆหนึ่งบนจอภาพยนตร์ ที่ปรากฏออกมาพร้อมกันเป็นฉากที่รวดเร็วและเป็นหน่วยเดียว มีลำดับการที่ต่อเนื่องไหลเลื่อนเคลื่อนไปอันหนึ่งของการถ่ายทำที่แยกๆกัน ซึ่งอาจใช้เวลาหลายชั่วโมงที่สตูดิโอ แต่ปรากฏผลออกมาเป็นภาพยนตร์เพียงไม่กี่วินาที

ด้วยเหตุนี้ การกระโดดจากหน้าต่าง สามารถที่จะได้รับการถ่ายทำในสตูดิโอ ในฐานะที่เป็นการกระโดดออกมาจากนั่งร้านแห่งหนึ่ง, และการถลาร่อนลงมาอย่างปลอดภัย, ถ้าหากต้องการให้เป็นเช่นนั้น สามารถที่จะถูกถ่ายทำในอีกหลายสัปดาห์ต่อมาก็ได้ เมื่อฉากข้างนอกได้ถูกทำเสร็จ.

กรณีที่ดูจะผกผันหรือขัดแย้งต่อความรู้สึกทั่วไปยิ่งกว่านั้น สามารถได้รับการอธิบายได้ง่ายๆ. ให้เราลองสมมุติว่า นักแสดงคนหนึ่งได้รับการสมมุติว่าถูกทำให้สะดุ้งตกใจโดยการที่มีคนมาเคาะประตูขณะที่เขาไม่ทันระวังตัว. ถ้าเผื่อว่าปฏิกริยาของเขาไม่เป็นที่น่าพอใจ, ผู้กำกับสามารถใช้วิธีการที่สะดวกมากอีกวิธีหนึ่ง คือ ตอนที่นักแสดงคนนี้ปรากฏตัวที่สตูดิโออีกครั้ง เขาจะถูกถ่ายทำโดยไม่ให้รู้ตัว โดยที่เขาไม่ได้รับการเตือนล่วงหน้าเกี่ยวกับเรื่องนี้. ด้วยการกระทำดังกล่าว ปฏิกริยาของการตกใจสามารถถูกถ่ายทำได้แล้ว และมันก็จะได้รับการตัดเข้าสู่เรื่องราวบนจอทันที.

ไม่มีอะไรที่แสดงออกมาให้เห็นเป็นที่น่าประทับใจมากไปกว่านี้ ที่ว่า ศิลปะได้ทอดทิ้งอาณาจักรของ"ลักษณะรูปโฉมภายนอกที่งดงามของมันไปแล้ว" ซึ่ง, เรื่อยมาจนกระทั่งทุกวันนี้, มันได้ถูกทำให้เป็นเพียงอาณาเขตหรือปริมณฑลหนึ่ง ที่ศิลปะสามารถงอกงามและเฟื่องฟูขึ้นมาได้.

10.
ความรู้สึกประหลาดๆ ไม่เคยชิน ที่ครอบคลุมนักแสดงเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้องบันทึกภาพ, ดังที่ Pirandello ได้อธิบายนั้น โดยพื้นฐานแล้ว เป็นชนิดเดียวกันกับความห่างเหินที่รู้สึกเมื่อภาพของคนผู้นั้นปรากฏในกระจกเงานั่นเอง. แต่ปัจจุบันนี้ ภาพที่ถูกสะท้อนกลายเป็นสิ่งแยกขาดจากกันได้, สามารถเคลื่อนย้ายออกไปได้. และที่ไหนกันล่ะที่มันได้ถูกเคลื่อนย้ายออกไป ? คำตอบคือ ไปอยู่ต่อหน้าผู้ดูหรือสาธารณชนนั่นเอง.

ไม่เคยเลยสักชั่วขณะที่นักแสดงภาพยนตร์จะหยุดสำนึกเกี่ยวกับข้อเท็จจริงอันนี้ ขณะที่อยู่ต่อหน้าล้องบันทึกภาพ เขารู้ว่า ในที่สุดแล้วเขาจะเผชิญหน้ากับสาธารณชน, อันเป็นผู้บริโภคซึ่งเป็นผู้สร้างตลาดขึ้นมา. ตลาดอันนี้, ที่ซึ่งผู้ดูไม่ได้ให้เพียงแรงงานของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตัวตนของเขาเองทั้งหมด, หัวใจและวิญญาน, นอกเหนือจากแค่ไปดูเท่านั้น. ในช่วงระหว่างที่มีการถ่ายทำ นักแสดงได้มีการติดต่อกับผู้ดูเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เช่นดังกับสินค้าที่ได้รับการผลิตขึ้นในโรงงาน. อันนี้ ตามความคิดของ Pirandello อาจไปเสริมสร้างความกังวลใจใหม่ๆ ที่กล้องบันทึกภาพได้จับภาพนักแสดงเอาไว้ตรงหน้าโดยไม่มีผู้คนที่ปฏิสัมพันธ์กับเขาจริงๆ

ภาพยนตร์ตอบสนองต่อการหดตัวของรัศมี(aura) ด้วยการสร้างสิ่งเทียมขึ้นมาเกี่ยวกับบุคลิกภาพของนักแสดงภายนอกสตูดิโอ. ลัทธิบูชาหรือความคลั่งไคล้ในดาราภาพยนตร์, ได้รับการอุปถัมภ์ค้ำชูโดยเงินทุนของอุตสาหกรรมภาพยนตร์, มันปกปักรักษาไม่เพียงรัศมีในลักษณะที่พิเศษของตัวบุคคลเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการสะกดหรือครอบงำเกี่ยวกับบุคลิกภาพด้วย"

มันเป็นการสะกดหรือครอบงำแบบเก๊ๆของสินค้าชิ้นหนึ่ง. เงินทุนของบรรดาผู้สร้างภาพยนตร์ที่ได้มาจัดการเรื่องแฟชั่น เรื่องการโฆษณา ในฐานะที่เป็นกฎอันหนึ่ง อันนี้มันไม่มีคุณสมบัติในลักษณะปฏิวัติเปลี่ยนแปลงใดๆที่ได้รับความเชื่อถือหรือรับรองเกี่ยวกับภาพยนตร์ในทุกวันนี้ ยิ่งไปกว่าการสนับสนุนเกี่ยวกับการวิจารณ์ในลักษณะเปลี่ยนแปลงอย่างขนานใหญ่ในเรื่องแนวคิดขนบประเพณีของศิลปะ

เราไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ในบางกรณี ภาพยนตร์ทุกวันนี้สามารถที่จะส่งเสริมการวิจารณ์แบบปฏิวัติวงการเกี่ยวกับเงื่อนไขต่างๆทางสังคมด้วย, เท่าๆกับโอกาสในการกระจายทรัพย์สิน. แต่อย่างไรก็ตาม การศึกษาในปัจจุบันของเรา ไม่ได้ไปเกี่ยวโยงกับเรื่องนี้โดยเฉพาะ ยิ่งไปกว่าการสร้างภาพยนตร์ของยุโรปตะวันตก

มันเป็นสิ่งที่มีอยู่แล้วในด้านเทคนิคของภาพยนตร์ เช่นเดียวกับที่มันมีอยู่ในการกีฬา ที่ทุกๆคนสามารถจะมีส่วนร่วมในการเป็นพยานแห่งความสำเร็จของมันที่ค่อนข้างจะเกี่ยวกับความเชี่ยวชาญและมีประสบการณ์. อันนี้เป็นที่แจ่มชัดสำหรับใครๆก็ตามที่ได้ยินเด็กส่งหนังสือพิมพ์กลุ่มหนึ่งที่เอียงตัวมาคุยกันบนรถจักรยานของพวกเขา เกี่ยวกับผลที่ปรากฎออกมาในการแข่งขันรถจักรยาน. มันไม่ใช่สิ่งที่ไร้ความหมายหรือไม่สำคัญที่ว่า เจ้าของโรงพิมพ์ได้จัดให้มีการแข่งขันรถจักรยานสำหรับพวกเด็กส่งหนังสือพิมพ์ของพวกเขา. สิ่งเหล่านี้ได้กระตุ้นความสนใจอย่างมากท่ามกลางคนที่มีส่วนร่วม, และสำหรับผู้มีชัยชนะในการแข่งขันรถจักรยาน เขาอาจจะมีโอกาสเติบโตขึ้นจากเด็กส่งหนังสือพิมพ์ไปสู่การเป็นนักแข่งมืออาชีพ ซึ่งเท่ากับเป็นการกระจายโอกาสในเรื่องทรัพย์สิน

ในทำนองเดียวกัน ภาพยนตร์ข่าวก็เปิดโอกาสให้กับทุกๆคนที่จะเติบโตจากความบังเอิญหรือประจวบเหมาะอันนี้สู่การเป็นนักแสดงมืออาชีพ. ในช่องทางนี้ ใครบางคนอาจค้นพบตัวเองมีส่วนเกี่ยวกับผลงานทางด้านศิลปะ, ในฐานะพยาน Three Songs About Lenin ของ Vertofl หรือ Borinage ของ Iven. ทุกวันนี้ใครก็ได้สามารถที่จะอวดอ้างว่าได้รับการถ่ายภาพยนตร์. คำอ้างอันนี้สามารถได้รับการอธิบายได้ดีที่สุด โดยการเปรียบเทียบดูกับสถานการณ์ทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับวรรรณกรรมร่วมสมัย.

เป็นเวลานับศตวรรษๆมาแล้ว บรรดานักเขียนจำนวนไม่มากนักได้เผชิญหน้ากับผู้อ่านจำนวนเป็นพันๆคน. อันนี้ได้เปลี่ยนแปลงไปเมื่อปลายของศตวรรษที่แล้ว ด้วยการขยายตัวเพิ่มขึ้นของการพิมพ์ ซึ่งได้วางแนวทางการเมืองใหม่, ศาสนา, วิทยาศาสตร์, การอาชีพ, และหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นต่างๆลงตรงหน้าผู้อ่านทั้งหลาย การเพิ่มขึ้นของจำนวนคนอ่านกลายเป็นโอกาสของบรรดาผู้เขียนอันดับแรก มันเริ่มต้นขึ้นด้วยสิ่งพิมพ์ที่ออกมาทุกๆวันที่เปิดตัวสู่บรรดาผู้อ่านจำนวนมาก หน้ากระดาษสำหรับ"จดหมายถึงบรรณาธิการ". และทุกวันนี้แทบจะไม่มีชาวยุโรปคนใดที่ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ ไม่สามารถค้นพบโอกาสที่จะพิมพ์งานที่ใดที่หนึ่งได้ ไม่ว่าจะเป็นความคิดเห็นหรือคำวิจารณ์ใดๆของเขา, ความคับข้องใจ, รายงานต่างๆในภาคเอกสาร, หรืออะไรทำนองนั้น.

ด้วยเหตุนี้, ความแตกต่างหรือการแยกแยะระหว่างผู้เขียนและสาธารณชนซึ่งเป็นคนอ่านจวนเจียนที่จะสูญเสียคุณลักษณะเฉพาะพื้นฐานของมันไป. ความแตกต่างกลายเป็นเพียงหน้าที่เท่านั้น นั่นคือ มันอาจแปรผันหรือเปลี่ยนแปลงเป็นกรณีๆไป. ณ ช่วงเวลาใดก็ตาม ผู้อ่านก็พร้อมที่จะเปลี่ยนไปสู่การเป็นผู้เขียน. (ผู้อ่าน)ในฐานะผู้เชี่ยวชาญ, ซึ่งเขาต้องกลายเป็นคนซึ่งไม่มีทางเลือกในกระบวนการเกี่ยวกับงานที่พิเศษสุดอันนี้, แม้ว่าเพียงในบางแง่มุมที่ไม่ค่อยสำคัญ, ผู้อ่านสามารถจะก้าวเข้าไปสู่การเป็นนักเขียนได้. ด้วยการเสนอมันออกมาเป็นถ้อยคำ เป็นส่วนหนึ่งของความสามารถของมนุษย์ที่จะปฏิบัติเช่นนั้น. ใบอนุญาตเกี่ยวกับการประพันธ์ ปัจจุบันนี้ถูกค้นพบได้ในโรงเรียนโปลีเทคนิค ค่อนข้างมากกว่าการฝึกฝนมาเป็นการเฉพาะ และด้วยเหตุนี้มันจึงกลายเป็นทรัพย์สินร่วมกันหรือสมบัติสาธารณะ

ทั้งหมดนี้ สามารถถูกนำไปประยุกต์ได้อย่างง่ายๆกับภาพยนตร์, ที่ที่การส่งผ่านซึ่งเกิดขึ้นในงานวรรณกรรมต้องใช้เวลานับศตวรรษๆ มันเกิดขึ้นในชั่วทศวรรษเดียว. ในปฏิบัติการทางภาพยนตร์, โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรัสเซีย, การเปลี่ยนผ่านอันนี้ บางส่วน กลายเป็นที่ยอมรับในความเป็นจริง. ผู้เล่นบางคนผู้ซึ่งเราพบในภาพยนตร์รัสเซียไม่ใช่บรรดานักแสดงในความหมายของเรา แต่เป็นผู้คนซึ่งแสดงตัวของพวกเขาเอง ในกระบวนการทำงานของพวกเขาเองเป็นปกติ.

11.
การถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับภาพยนตร์เสียง จะสร้างภาพที่ปรากฎออกมาซึ่งผู้ดูไม่อาจจะจินตนาการอะไรได้เลยไม่ว่าในเวลาใดที่อยู่ต่อหน้าภาพยนตร์นั้นๆ. อันนี้เป็นการนำเสนอกระบวนการอันหนึ่ง ซึ่งมีความแน่นอนของภาพที่จะปรากฏต่อหน้าสาธารณชนในมุมมองหนึ่ง ซึ่งจะกันสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปจากฉาก อย่างเช่น องค์ประกอบภายนอกต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น กล้องบันทึกภาพ, โคมไฟที่ให้แสงสว่าง, สต๊าฟผู้ช่วยงานทั้งหลาย, ฯลฯ สิ่งเหล่านี้จะถูกกันออกไปจากจอภาพ และเราต้องใช้สายตาของเราจับจ้องภาพขนานไปกันกับเลนส์

ในโรงละครเราต่างทราบกันดีว่า สถานที่แห่งนั้นที่ใช้แสดงละคร เราไม่สามารถพบเห็นภาพลวงตาใดๆแบบทันทีทันใดได้. แต่สำหรับภาพยนตร์แล้ว ต่างออกไปทีเดียวในกระบวนการถ่ายทำ. ธรรมชาติเกี่ยวกับการลวงตาของมันคือสิ่งที่เกี่ยวข้องกับขั้นตอนที่สอง, นั่นคือเป็นผลอันเนื่องมาจากการตัดต่อ

กล่าวคือ, ในสตูดิโอ เครื่องมือกลไกได้แทงทะลุลึกลงไปสู่ความเป็นจริง อันเป็นผลลัพธ์ของขั้นตอนวิธีการที่พิเศษอันหนึ่ง นั่นคือ การถ่ายทำหรือยิงภาพโดยกล้องที่มีการปรับปรุงเป็นพิเศษ และการต่อภาพที่มาจากการยิงภาพอันนั้นเข้าด้วยกันกับชุดภาพอื่นๆที่สอดคล้องกัน. การจัดการดังกล่าว ในที่นี้กลายเป็นจุดสุดยอดของเล่ห์เหลี่ยมความชำนาญ ; ภาพที่เห็นเกี่ยวกับความเป็นจริง, ฉับพลันนั้น, ได้กลายเป็นกล้วยไม้ดอกหนึ่งในดินแดนแห่งเทคโนโลยี

ยิ่งไปกว่านั้น การเผยตัวออกมาที่เป็นการเปรียบเทียบกันของสภาวการณ์เหล่านี้ มันแตกต่างไปมากจากสภาวการณ์ที่เกิดขึ้นในโรงละคร, และกับสถานการณ์ในงานจิตรกรรม. คำถามในที่นีก็คือว่า: ช่างกล้อง(cameraman)เมื่อเปรียบเทียบกับจิตรกรแล้วแตกต่างกันอย่างไร ? เพื่อจะตอบปัญหานี้ เราต้องหันไปพึ่งพาอาศัยต่อการอุปมาอุปมัยที่คล้ายคลึงกันอันหนึ่งกับเรื่องของศัลยแพทย์ กับนักไสยเวทย์.

ศัลยแพทย์เป็นตัวแทนในขั้วที่ตรงข้ามกันกับนักไสยเวทย์. นักไสยเวทย์จะรักษาคนป่วยด้วยการวางมือลงไป; ส่วนศัลยแพทย์จะผ่าลงไปในร่างกายของคนป่วย. นักไสยเวทย์จะธำรงรักษาระยะห่างทางธรรมชาติระหว่างผู้ป่วยกับตัวของเขา แม้ว่าเขาจะลดมันลงด้วยความแผ่วเบาอย่างที่สุดโดยการวางมือลงไป, แต่ก็เพิ่มพลังมันอย่างมากโดยคุณสมบัติเกี่ยวกับอำนาจที่มีในมือของเขา. ศัลยแพทย์จะทำในสิ่งที่กลับกันเลยทีเดียว; เขาจะลดระยะห่างดังกล่าวอย่างมากระหว่างตัวเขาเองกับคนไข้ โดยกการผ่าเข้าไปในร่างกายของคนไข้ และเพิ่มมากขึ้นทีละน้อยด้วยความระมัดระวังและคอยเตือนตัวเองว่า มือของเขาได้เคลื่อนเข้าไปในท่ามกลางอวัยวะของคน

โดยสรุป ในทางตรงข้ามกับนักไสยเวทย์ ซึ่งซ่อนเร้นตัวเองอยู่ในฐานะนักปฏิบัติการทางการแพทย์ - ศัลยแพทย์ ณ ช่วงขณะที่แน่นอน จะละเว้นการเผชิญหน้ากับผู้ป่วยตัวต่อตัว; ยิ่งไปกว่านั้น ในทางตรงข้าม โดยผ่านการผ่าตัด เขาได้แทรกเข้าไปในร่างของผู้ป่วยเลยทีเดียว

นักไสยเวทย์และแพทย์ผ่าตัด เปรียบเทียบกับ จิตรกรและช่างกล้อง(cameraman). จิตรกรจะรักษาระยะห่างทางธรรมชาติจากความเป็นจริงเอาไว้, ในขณะที่ช่างกล้องจะเจาะทะลุลึกลงไปในข่ายใยของธรรมชาติ. มันมีความแตกต่างกันอย่างมากระหว่างภาพที่พวกเขาผลิตออกมา. สำหรับภาพที่จิตรกรวาดขึ้น รูปที่ปรากฏกับสายตาจะเป็นทั้งหมด ส่วนของช่างกล้องจะประกอบด้วยชิ้นส่วนเล็กๆน้อยๆอันหลากหลาย ซึ่งถูกนำมาผสมรวมกันภายใต้กฎใหม่กฎหนึ่ง.

ด้วยเหตุนี้, สำหรับผู้คนร่วมสมัย การเป็นตัวแทนของความจริงโดยภาพยนตร์เป็นสิ่งที่มีนัยสำคัญมากอย่างไม่อาจเปรียบเทียบได้กับงานจิตรกรรม, เมื่อเป็นเช่นนี้, แน่นอน เนื่องมาจากการซึมแทรกอย่างสมบูรณ์ของความจริงด้วยเครื่องมือทางกลไก ด้วยเหตุดังนั้น โดยเครื่องมือหรืออุปกรณ์ แง่มุมของความเป็นจริงจึงได้รับการปลดปล่อยออกมาให้เป็นอิสระ. และนั่นคือสิ่งหนึ่งที่ถูกตั้งคำถามจากผลงานศิลปะชิ้นหนึ่ง

12.
การผลิตซ้ำเชิงกลเกี่ยวกับศิลปะได้มีผลเปลี่ยนแปลงต่อปฏิกริยาของผู้คนซึ่งมีกับงานศิลปะ. ท่าทีในเชิงปฏิกริยาดังกล่าวที่มีต่อผลงานจิตรกรรมของ Picasso ได้เปลี่ยนแปลงไปสู่ปฏิกริยาที่ก้าวหน้าไปถึงภาพยนตร์ของ Chaplin. ปฏิกริยาก้าวหน้านี้ได้ถูกทำให้เป็นคุณลักษณะเฉพาะโดยการหลอมละลายโดยตรง และลึกซึ้งเกี่ยวกับความบันเทิงทางสายตาและอารมณ์ด้วยการปรับทิศทางของผู้เชี่ยวชาญ. การหลอมละลายอันนั้นมันมีนัยที่สำคัญทางสังคมอันยิ่งใหญ่. การลดทอนลงมากเกี่ยวกับนัยสำคัญทางสังคมของรูปแบบทางศิลปะ(art form) ความแตกต่างที่แหลมคมกว่าระหว่างการวิจารณ์และความบันเทิงโดยสาธารณชน ธรรมเนียมปฏิบัติต่างๆได้ถูกทำให้เป็นที่สนุกสนานโดยไม่ผ่านการวิพากษ์วิจารณ์ แต่สิ่งที่ใหม่จริงๆได้รับการวิจารณ์ด้วยความรังเกียจ

โดยการจ้องมองไปยังจอภาพยนตร์, ท่าทีวิพากษ์วิจารณ์และการเต็มใจรับของสาธารณชนเกิดขึ้นพร้อมๆกัน. เหตุผลที่ชัดเจนสำหรับอันนี้ก็คือว่า ปฏิกริยาต่างๆของปัจเจกชนได้รับการตัดสินล่วงหน้าแล้วโดยการขานรับของมวลชนผู้ดู ซึ่งมวลชนเหล่านั้นจวนเจียนจะทำให้เกิดขึ้นอยู่แล้ว และอันนี้จึงไม่มีที่ใดที่จะได้รับการเปล่งเสียงได้มากไปกว่าในโรงภาพยนตร์. ช่วงขณะของการขานรับเหล่านี้กลายเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นอย่างชัดแจ้งว่า พวกเขาควบคุมกันและกัน

อีกครั้ง การเปรียบเทียบกับงานทางด้านจิตรกรรมจะทำใเห็นภาพชัด. งานจิตรกรรมชิ้นหนึ่งมักจะมีโอกาสอันดีเลิศที่จะถูกจ้องดูโดยคนเพียงคนเดียวหรือโดยคนเพียงไม่กี่คน. การพิจารณาใคร่ครวญแบบพร้อมๆกันเกี่ยวกับงานจิตรกรรมหลายๆชิ้นโดยสาธารณชนจำนวนมาก อย่างเช่นที่ได้รับการพัฒนาขึ้นมาในคริสตศวรรษที่สิบเก้า ถือว่าเป็นเครื่องบ่งชี้ในช่วงแรกของวิกฤตการณ์ของงานจิตรกรรม วิกฤตการณ์อันหนึ่งซึ่งไม่ได้ถูกทำให้เกิดขึ้นเป็นการเฉพาะโดยภาพถ่ายแต่อย่างใด แต่ตรงข้าม ที่เป็นเช่นนั้นเนื่องมาจากวิธีการอันค่อนข้างอิสระโดยความดึงดูดใจของผลงานศิลปะต่างๆที่มีต่อมวลชน

โดยจริงๆแล้ว งานจิตรกรรมไม่อยู่ในฐานะตำแหน่งที่จะเสนอวัตถุชิ้นหนึ่งสำหรับประสบการณ์ของคนจำนวนมากพร้อมๆกัน ดังที่มันเป็นไปได้สำหรับงานทางด้านสถาปัตยกรรมมาโดยตลอด หรือสำหรับสำหรับบทกวีมหากาพย์ที่ขับขานในอดีต, และสำหรับภาพยนตร์ในทุกวันนี้. ถึงแม้ว่าสภาวการณ์ดังกล่าวในตัวมันเอง ไม่ควรน้อมนำใครคนหนึ่งไปสู่ข้อสรุปเกี่ยวกับบทบาททางสังคมของงานจิตรกรรม แต่มันก็ได้ก่อให้เกิดการคุกคามที่จริงจังอันหนึ่งขึ้นมาในทันทีต่องานจิตรกรรม ภายใต้เงื่อนไขต่างๆที่พิเศษและดังที่มันเป็น สวนกันกับธรรมชาติอันนั้นที่เผชิญหน้ากับมวลชนโดยตรง.

ในโบสถ์และวัดวาอารามสมัยกลาง และ ณ ราชสำนักต่างๆอันหรูหราเท่าๆกับตอนปลายคริสตศตวรรษที่สิบแปด, การต้อนรับโดยกลุ่มคนเกี่ยวกับงานจิตรกรรมทั้งหลายยังไม่ได้เกิดขึ้นมาในช่วงนั้น แต่โดยลักษณะที่เป็นไปอย่างช้าๆและสูงขึ้นโดยลำดับ การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวที่เกิดขึ้น เป็นการแสดงออกอันหนึ่งของความขัดแย้งกันโดยเฉพาะ ซึ่งงานจิตรกรรมได้ถูกนำไปเกี่ยวพันกับการผลิตซ้ำเชิงกลต่างๆ.

ถึงแม้ว่างานจิตรกรรมจะเริ่มถูกนำออกแสดงในรูปของนิทรรศการต่อสาธารณชนตามแกลลอรี่แสดงภาพ และห้องแสดงนิทรรศการศิลปะทั้งหลาย, แต่ก็ไม่มีที่ทางสำหรับมวลชนที่จะมารวมตัวกันในการต้อนรับการแสดงเหล่านั้นกันอย่างดาษดื่น. เมื่อหันมาพิจารณาเกี่ยวกับภาพยนตร์ สาธารณชนต่างมีโอกาสขานรับต่อภาพยนตร์ที่ผิดแผกไป มันเป็นไปในลักษณะล้ำหน้าและสร้างความประหลาดใจ ซึ่งแน่นอนเป็นการขานรับหรือโต้ตอบกับภาพยนตร์ในลักษณะท่าทีหรือปฏิกริยาคล้ายคลึงกับงานศิลปะในลัทธิเหนือจริง (surrealism).

13. 2
คุณลักษณะเฉพาะของภาพยนตร์ไม่ได้วางอยู่บนวิธีการที่มนุษย์นำเสนอตัวของเขาเองต่อเครื่องมือทางกลไกเท่านั้น แต่ยังวางอยู่บนวิธีการที่, โดยอาศัยอุปกรณ์นี้, มนุษย์สามารถเป็นตัวแทนหรือแสดงให้เห็นสภาพแวดล้อมของเขาด้วย. หากเราชำเลืองมองไปที่พื้นที่ที่จิตวิทยาครอบครองอยู่ มันจะให้ภาพหรืออธิบายถึงความสามารถในการทำงานของเครื่องมือ. วิธีการทางจิตวิเคราะห์ ได้นำเสนอภาพของมันในมุมมองที่แตกต่างและค่อนข้างชัดเจน

ภาพยนตร์ได้เพิ่มเติมเสริมสนามเกี่ยวกับการรับรู้ของเราด้วยวิธีการต่างๆ ซึ่งสามารถให้ภาพกับเราได้โดยทฤษฎีฟรอยเดียน. 50 ปีมาแล้ว การพลั้งปากหรืออย่างที่เรารู้จักกันในภาษาอังกฤษว่า a slip of the tongue ไม่ค่อยเป็นที่สังเกตหรือให้ความสำคัญมากเเท่าใดนัก. ยกเว้นแต่เพียงบางครั้งที่การพลั้งเผลอดังกล่าวอาจเผยให้เห็นถึงมิติของความลึกล้ำในการสนทนา ซึ่งดูเหมือนว่ากำลังนำเอาแนวคิดของมันขึ้นมาบนผิวหน้า.

นับตั้งแต่ที่วิชาว่าสุขภาพจิตเกี่ยวกับสิ่งต่างๆในชีวิตประจำวันได้เปลี่ยนแปลงไป หนังสือที่เกี่ยวข้องกับเรื่องดังกล่าวได้เผยแพร่สู่สังคมมากขึ้น และมันได้นำเสนอแง่มุมเกี่ยวกับการวิเคราะห์แยกแยะสิ่งต่างๆ ซึ่งก่อนหน้า สิ่งต่างๆเหล่านี้ลอยไปลอยมาโดยไม่มีใครสังเกตหรือให้ความสำคัญในกระแสธารกว้างๆของการรับรู้ของสังคม. สำหรับแนวคิดหรือไอเดียทั้งหมดเกี่ยวกับการมองดู, และมาปัจจุบันรวมถึงการได้ยินเสียง, การรับรู้ภาพยนตร์ก่อให้เกิดความลึกล้ำคล้ายๆกันอันหนึ่งเกี่ยวกับขบวนความเข้าใจอันนี้มากขึ้น

เป็นอีกแง่หนึ่งของข้อเท็จจริงที่พฤติกรรมแต่ละอย่างที่แสดงให้เห็นในภาพยนตร์ สามารถถูกนำมาวิเคราะห์ได้อย่างแม่นยำมาก และจากมุมมองความคิดเห็นซึ่งมากกว่าสิ่งเหล่านั้นที่นำเสนอในงานจิตรกรรมต่างๆหรือบนเวทีละคร. ในการเปรียบเทียบกับงานจิตรกรรม, พฤติกรรมที่ถูกแสดงบนแผ่นฟิล์มได้เสนอตัวมันเองอย่างสะดวกง่ายดายต่อการวิเคราะห์ เนื่องมาจากถ้อยแถลงที่แม่นยำมากอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ของสถานการณ์นั้นๆ. ในการเปรียบเทียบกับฉากบนเวที, รายงานพฤติกรรมบนแผ่นฟิล์มได้เสนอตัวของมันเองอย่างรวดเร็วต่อการวิเคราะห์ เพราะมันสามารถถูกแยกออกมาได้ง่ายมากนั่นเอง

สภาวการณ์อันนี้ที่มีความสำคัญยิ่งของภาพยนตร์ ได้มาจากแนวโน้มบางอย่างของตัวเอง ที่ส่งเสริมการซึมแทรกเข้าหากันระหว่างศิลปะและวิทยาศาสตร์. อันที่จริง, เกี่ยวกับรายงานพฤติกรรมบนจอภาพยนตร์ ซึ่งถูกทำให้ปรากฏหรือเปิดเผยอย่างเกลี้ยงเกลาออกมาในสถานการณ์ที่แน่นอนอันหนึ่ง, คล้ายเป็นกล้ามเนื้อของร่างกายคน

มันยากที่จะกล่าวว่า อันนี้เป็นสิ่งที่มีเสน่ห์มาก คุณค่าทางศิลปะหรือคุณค่าของมันสำหรับวิทยาศาสตร์ที่แสดงอัตลักษณ์ของประโยชน์ในเชิงศิลปะและวิทยาศาสตร์ของการถ่ายภาพ ซึ่งก่อนหน้านั้น ปกติแล้วถูกกีดกันออกไป แต่ปัจจุบันได้กลายมาเป็นหนึ่งในบทบาทหน้าที่ที่เปลี่ยนไปอย่างขนานใหญ่ของภาพยนตร์

โดยการเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆกับสิ่งต่างๆที่อยู่รายรอบตัวเรา, โดยการโฟกัสลงบนรายละเอียดที่ซ่อนเร้นของวัตถุต่างๆที่คุ้นเคย, โดยสำรวจสถานที่ธรรมดาของสิ่งแวดล้อมต่างๆภายใต้การนำทางอันปราดเปรียวของกล้องบันทึกภาพ, ภาพยนตร์ในด้านหนึ่ง, ได้ขยับขยายความเข้าใจของพวกเราเกี่ยวกับความจำเป็นต่างๆซึ่งวางกฎหรือมาควบคุมการดำรงชีวิตของเรา ; ส่วนในอีกด้านหนึ่งนั้น, มันได้มาสร้างความมั่นใจให้เราเกี่ยวกับความใหญ่โตมโหฬารอันหนึ่ง และขอบเขตที่ไม่เคยคาดหวังมาก่อนของการกระทำและการปฏิบัติ

ร้านเหล้าเล็กๆ และถนนสายหลักต่างๆของเรา, ที่ทำงานและห้องหับที่มีการตกแต่งประดับประดา, สถานีรถไฟและโรงงานของพวกเราปรากฏว่ามันได้มากักขังเราคล้ายอยู่ในคุกอย่างสิ้นหวัง. ต่อมาเมื่อภาพยนตร์ได้พัฒนาขึ้น และระเบิดโลกแห่งคุก(prison-world)อันนี้ทิ้งไป แยกมันออกเป็นชิ้นๆโดยไดนาไมท์หรือดินระเบิดออกเป็นสิบส่วนในชั่ววินาที ดังนั้นตอนนี้ ในใจกลางของความพินาศที่แผ่กระจายไปทั่วและซากปรักหักพัง, พวกเรากำลังท่องไปอย่างสงบและด้วยความรู้สึกประหลาดใจ.

ด้วยการเข้าไปใกล้ หรือ close-up, พื้นที่ว่างได้ขยายออก; ด้วยการทำภาพช้า, ช่วงเวลาได้ถูกยืดให้ยาวออกไป. ภาพขยายของการบันทึกภาพอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงปฏิบัติการได้อย่างแม่นยำกว่าการมองเห็นด้วยตาเปล่าในกรณีต่างๆ, แม้ว่าจะไม่คมชัด แต่มันได้เผยให้เห็นโครงสร้างใหม่ทั้งหมดของเรื่องราว. ดังนั้น, เช่นเดียวกัน, ภาพช้าจึงไม่เพียงนำเสนอคุณสมบัติของความเคลื่อนไหวที่คุ้นเคยเท่านั้น แต่มันยังเผยให้เห็นสิ่งซึ่งไม่เป็นที่รู้จักเลย ที่ซึ่งไกลห่างจากการมองเห็น คล้ายกับมาหน่วงเหนี่ยวการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วเอาไว้, มันให้ผลเกี่ยวกับการลื่นไหลอย่างยอดเยี่ยม, ล่องลอย, และมีลักษณะเป็นความเคลื่อนไหวที่เหนือธรรมชาติ

โดยพยานหลักฐาน ธรรมชาติที่แตกต่างอันหนึ่งได้เปิดเผยตัวของมันเองออกมาต่อหน้ากล้องยิ่งกว่าเปิดเผยตัวมันออกมาผ่านดวงตาอันเปลือยเปล่า เพราะพื้นที่ว่างที่ถูกเจาะทะลุเข้าไปอย่างไร้สำนึก ถูกแทนด้วยพื้นที่ว่างอันหนึ่งที่ได้รับการสำรวจอย่างมีสำนึกโดยมนุษย์. แม้ว่าใครคนหนึ่งจะมีความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับวิธีที่ผู้คนเดิน, แต่เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับท่าทางของบุคคลในช่วงระหว่างเศษเสี้ยวของวินาทีของการก้าวเท้าหนึ่ง

การกระทำเช่น การคว้าไฟแช็ค หรือการหยิบช้อนจากจานอาหารขึ้นมาเป็นงานประจำที่คุ้นเคย, กระนั้นก็ตาม เราเกือบจะไม่รู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆเลยในช่วงระหว่างที่มือเอื้อมไปยังวัตถุเหล่านั้น, ไม่ต้องกล่าวเลยว่า นี่มันได้แปรเปลี่ยนอารมณ์ความรู้สึกของเราไปเช่นไร. ในที่นี้ กล้องบันทึกภาพได้เข้ามาแทรกแซงต้นตอต่างๆเกี่ยวกับการลดมือลงไปหยิบไฟแช็ค และการยกมือที่กำช้อนขึ้น, การเข้ามาขัดจังหวะต่างๆของมันและการแยกออกไป, การยืดขยายและการเร่งของมัน, การขยายภาพและย่อภาพลงมา. กล้องบันทึกภาพได้นำเสนอแง่มุมการมองที่ไร้สำนึกกับเรา ดังที่วิธีการทางจิตวิเคราะห์กระทำกับแรงกระตุ้นอันไร้สำนึกของเรานั่นเอง.

14.
หนึ่งในภารกิจแรกสุดของศิลปะ ก็คือการสร้างสรรค์ความต้องการอันหนึ่ง ซึ่งสามารถเป็นที่พึงพอใจได้อย่างเต็มที่และเป็นเช่นนั้นเรื่อยมา. ประวัติศาสตร์ของรูปแบบทางศิลปะทุกชนิดได้แสดงให้เห็นยุคสมัยหรือเหตุการณ์ที่สำคัญ ซึ่งรูปแบบศิลปะนั้นต้องการที่จะให้มีผลต่างๆ ซึ่งอาจถูกรับไปอย่างเต็มที่ด้วยมาตรฐานทางเทคนิคที่เปลี่ยนไป กล่าวคือ ในรูปแบบงานศิลปะชนิดใหม่อันหนึ่ง

ความฟุ่มเฟือยต่างๆและความดิบของศิลปะซึ่งปรากฏออกมานั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในยุคที่เสื่อมโทรมต่างๆ, อันที่จริงเกิดขึ้นมาจากแก่นกลางของพลังงานอันหลากหลายที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดในประวัติศาสตร์. ในช่วงไม่นานมานี้ ความป่าเถื่อนดังกล่าวต่างมีอย่างล้นเหลือในลัทธิ Dadaism. เพียงปัจจุบันนี้เท่านั้นที่แรงกระตุ้นของมันได้กลายเป็นสิงที่มองเห็นได้: ลัทธิ Dadaism พยายามที่จะสร้างสรรค์ลักษณะวิธีการของภาพและตัวหนังสือ ผลหรืออิทธิพลดังกล่าว อันเป็นสิ่งที่สาธารณชนในทุกวันนี้ค้นหาได้ในภาพยนตร์ [Dadaism : ประมาณปี ค.ศ.1919 / เป็นขบวนการเคลื่อนไหวทางศิลปะและวรรณกรรมสกุลหนึ่ง ซึ่งมีพื้นฐานอยู่บนความไร้เหตุผลโดยการจงใจ และปฏิเสธเกี่ยวกับคุณค่าทางศิลปะแบบจารีต] (a movement in art and literature based on deliberate irrationality and negation of traditional artistic values)

รากฐานสิ่งใหม่ทุกๆอย่าง, การสร้างสรรค์ในลักษณะเป็นการบุกเบิกเกี่ยวกับความต้องการทั้งหลาย มันจะนำเราให้ไปพ้นจากเป้าหมายบางประการ. Dadaism กระทำเช่นนั้นสู่ขอบเขตที่มันสังเวยคุณค่าตลาดซึ่งเป็นคุณลักษณ์เฉพาะของภาพยนตร์ที่สนับสนุนความทะยานอยากให้สูงขึ้น - แน่นอน แม้ว่ามันจะไม่ได้สำนึกเกี่ยวกับเจตนาดังกล่าวก็ตาม อย่างที่ได้อธิบายในที่นี้. โดยไม่ต้องกล่าวถึงความสำคัญของศิลปิน dadaists ศิลปินกลุ่มนี้มีการยึดติดน้อยมากกับคุณค่าการขายเกี่ยวกับผลงานของพวกเขา และยังไม่ผูกพันกับความมีประโยชน์ในการมีใจจดจ่อกับการครุ่นคิดเมื่อพิจารณางานศิลปะ. การลดความสำคัญในการศึกษาเกี่ยวกับวัสดุของศิลปินกลุ่มนี้ อย่างน้อย ไม่ใช่วิธีการของพวกเขาที่นำไปสู่ความไร้ประโยชน์หรือคุณค่าแต่อย่างใด

บทกวีต่างๆของพวกเขาคือ"สลัดคำพูด"(word salad)ที่บรรจุคำลามกต่างๆ และผลผลิตของภาษาเลวๆทั้งหมดเท่าที่จะจินตนาการได้ลงไป. ความจริงอย่างเดียวกันนี้มีอยู่ในงานจิตรกรรมของพวกเขา ซึ่งพวกเขากลัดไว้ที่กระดุมและที่ฉลากต่างๆ. สิ่งที่ศิลปินตั้งใจและได้รับคือการทำลายโดยไม่ปรานีกับรัศมี(aura)เกี่ยวกับการสร้างสรรค์ของพวกเขา, ซึ่งพวกเขาติดป้ายในฐานะที่เป็นการผลิตซ้ำหรือจำลองขึ้นมาใหม่ด้วยวิธีการที่แท้จริงของการผลิต

ต่อหน้างานจิตรกรรมชิ้นหนึ่งของ Arp (Jean Arp 1887-1966 ศิลปินและนักกวีชาวฝรั่งเศส) หรือต่อหน้าบทกวีของ August Stramm มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะใช้เวลาสำหรับการพินิจพิจารณา และการประเมินคุณค่า ดังที่ใครคนหนึ่งจะทำเช่นนั้นต่อหน้างานจิตรกรรบนผืนผ้าใบของ Derain (Andre Derain 1881-1945 จิตรกรชาวฝรั่งเศส) หรือบทกวีของ Rilke (Rainer Maria Rilke 1875-1926 นักกวีชาวเยอรมัน).

ในการเสื่อมสลายของสังคมชนชั้นกลาง, การพินิจพิจารณากลายเป็นสกุลหนึ่งสำหรับพฤติกรรมที่เก็บตัวและไม่สังคมกับใคร(asocial behavior); มันได้รับการต่อต้านโดยความต้องการหย่อนใจ หรือภาวะจิตใจวอกแวก ในฐานะที่เป็นความผันแปรไปอันหนึ่งของความประพฤติทางสังคมที่เปลี่ยนแปลง

อันที่จริง กิจกรรมต่างๆแบบ Dadaistic ได้มารับรองหรือยืนยันถึงภาวะจิตใจวอกแวกที่ค่อนข้างรุนแรง โดยการสร้างผลงานต่างๆเกี่ยวกับศิลปะอันเป็นศูนย์กลางของความอัปยศฉาวโฉ่. ความต้องการของศิลปินกลุ่มนี้ แรกสุดเลยนั้น ต้องการที่จะสร้างและสะท้อนความเจ็บแค้นต่อสาธารณชน

จากการปรากฏตัวที่จูงใจ หรือโครงสร้างที่โน้มน้าวใจของเสียง ผลงานศิลปะของศิลปิน dadaists ได้กลายมาเป็นเครื่องมืออันหนึ่งของลักษณะการเคลื่อนไหวแบบกระสุนปืน. มันเจาะเข้าไปในตัวผู้ดูคล้ายกับลูกกระสุน มันเกิดขึ้นกับเขา ด้วยเหตุนี้มันจึงเข้ายึดครองคุณสมบัติที่สัมผัสแตะต้องได้. มันได้ไปสนับสนุนความต้องการอันหนึ่งสำหรับภาพยนตร์ ปัจจัยหรือองค์ประกอบของความบันเทิงของสิ่งซึ่งเป็นที่สัมผัสจับต้องได้มาแต่แรก ที่ได้รับการวางอยู่บนความเปลี่ยนแปลงต่างๆของสถานที่และโฟกัส ที่เข้าโจมตีผู้ดูเป็นระยะๆ. อันนี้ยอมให้เราเปรียบเทียบจอภาพยนตร์ที่ใช้นำเสนอภาพยนตร์ออกมา กับผืนผ้าใบของงานจิตรกรรม

งานจิตรกรรมมันเชื้อเชิญผู้ดูให้ครุ่นคิดพิจารณา; เมื่ออยู่ต่อหน้างานจิตรกรรม ผู้ดูสามารถละทิ้งตัวของเขาเองไปสู่ความสัมพันธ์ต่างๆของเขากับงานศิลปะ. เมื่ออยู่ต่อหน้าจอภาพยนตร์เขาไม่สามารถที่จะทำเช่นนั้นได้. พอดวงตาของเขาจับจ้องมองไปที่ฉาก มันก็ถูกเปลี่ยนไปแล้ว. มันไม่สามารถที่จะถูกไข่วคว้าหรือยึดกุมอะไรเอาไว้ได้.

Duhamel, ผู้ซึ่งไม่ชอบภาพยนตร์ และไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับนัยสำคัญของมัน, แม้กระทั่งบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับโครงสร้างของมัน ได้บันทึกสภาวการณ์อันนี้เอาไว้ดังต่อไปนี้: "ข้าพเจ้าไม่สามารถที่จะคิดคำนึงถึงสิ่งข้าพเจ้าต้องการจะคิด. ความคิดต่างๆของข้าพเจ้าได้ถูกแทนที่โดยภาพที่เคลื่อนไหว"

กระบวนการของผู้ดูเกี่ยวกับความสัมพันธ์เชื่อมโยงในการดูภาพต่างๆเหล่านี้ อันที่จริงได้ถูกขัดจังหวะโดยความต่อเนื่อง การเปลี่ยนแปลงแบบฉับพลัน. อันนี้ได้ก่อให้เกิดผลของอาการช็อคเกี่ยวกับภาพยตร์ ซึ่งก็เหมือนอาการช็อคอื่นๆทั้งหมด ที่ควรจะได้รับการบรรเทาลงมาโดยการเพิ่มเติมจิตใจให้หนักแน่นมากขึ้น. โดยอาศัยโครงสร้างทางเทคนิคของมัน ภาพยนตร์มีผลต่อการช็อคทางกายภาพด้วยสิ่งที่มาห่อหุ้มต่างๆอย่างที่ลัทธิ Dada มี และอย่างที่มันเป็น

15.
มวลชนคือศูนย์กลางหรือบ่อเกิดอันหนึ่ง จากสิ่งที่เป็นพฤติกรรมตามจารีตไปสู่ผลงานศิลปะต่างๆที่ผุดออกมาทุกวันนี้ในรูปแบบใหม่. ปริมาณได้รับการเปลี่ยนรูปไปสู่คุณภาพ. มวลชนที่เพิ่มขึ้นอย่างมากในการมีส่วนร่วมได้สร้างความเปลี่ยนแปลงในวิธีการเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมอันหนึ่งขึ้นมา. ข้อเท็จจริงคือ วิธีการใหม่ของการมีส่วนร่วม ปรากฏขึ้นมาครั้งแรกในรูปแบบของชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก ซึ่งจะต้องไม่ทำให้ผู้ชมสับสน.

กระนั้น คนบางคนได้เริ่มโจมตีอย่างห้าวหาญต่อแง่มุมอันผิวเผินอันนี้โดยตรง. ท่ามกลางสิ่งเหล่านี้ Duhamel ได้แสดงออกด้วยตัวของเขาเองในวิธีการที่รุนแรงที่สุด. สิ่งซึ่งเขาคัดค้านมากที่สุดก็คือ เรื่องเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมซึ่งภาพยนตร์ล้วงออกมาจากมวลชนทั้งหลาย. Duhamel เรียกภาพยนตร์ว่า "ความบันเทิงสำหรับพวกที่ตกเป็นทาส(a pastime for helots), การพักผ่อนหย่อนใจของคนที่ไร้การศึกษา, คนที่น่าเวทนา, คนที่เหนื่อยหน่าย อ่อนเพลีย ซึ่งถูกกัดกินโดยความกังวลใจของเขาในภาพที่ปรากฎ ซึ่งไม่ต้องการการใส่ใจจริงจัง และไม่ได้คาดหวังเรื่องสติปัญญา มันไม่ได้เติมเชื้อไฟใดๆให้กับหัวใจของผู้คน และไม่ได้ปลุกเร้าความหวังใดๆขึ้นมา นอกจากเรื่องไร้สาระ ซึ่งสักวันหนึ่งจะได้เป็นดาราที่ลอสแองเจลิส".

อย่างชัดเจน, อันนี้เป็นพื้นฐานใต้สุดของความน่าเศร้าอย่างเดียวกันนับแต่อดีต ที่มวลชนพยายามแสวงหาสิ่งที่ให้ความพักผ่อนหย่อนใจ ซึ่งในทางตรงข้ามกับที่ศิลปะเรียกร้องการให้ความเอาใจใส่อย่างจริงจังจากผู้ดู. อันนั้นคือคำพูดซ้ำซากๆ แต่คำถามก็ยังคงอยู่ ไม่ว่ามันจะให้แท่นฐานอันหนึ่งเพื่อการวิเคราะห์เกี่ยวกับภาพยนตร์หรือไม่ก็ตาม.

การเข้าไปมองดูใกล้ๆเป็นที่ต้องการในที่นี้. "การต้องการพักผ่อนหย่อนใจ" และ "การใส่ใจอย่างจริงจัง"ได้สร้างขั้วตรงข้ามขึ้นมา ซึ่งอาจได้รับการกล่าวดังต่อไปนี้ : คนที่มองด้วยความเอาใจใส่ต่อหน้าผลงานศิลปะชิ้นหนึ่ง เขาได้ถูกดูดซับหรือกลืนกินเข้าไปในผลงานศิลปะชิ้นนั้น. เขาได้ล่วงเข้าไปในผลงานดังกล่าว ดังที่ตำนานเก่าแก่เคยเล่าเอาไว้ถึงจิตรกรชาวจีนทั้งหลาย เมื่อตอนที่พวกเขามองดูงานจิตรกรรมของตนเองที่ได้ทำเสร็จลงแล้ว.

อาคารสิ่งก่อสร้างคือเพื่อนของมนุษย์มานับแต่ยุคดึกดำบรรพ์. รูปแบบงานศิลปะต่างๆจำนวนมากได้พัฒนาขึ้นมาและแตกสลายไป เช่น โศกนาฎกรรมเริ่มต้นขึ้นโดยชาวกรีก, และได้ถูกดับลงด้วยพวกเขาเช่นกัน และหลังจากนั้นต่อมาหลายศตวรรษ กฎเกณฑ์ต่างๆของเรื่องโศกนาฏกรรม มันเพียงได้รับการฟื้นฟูขึ้นมาใหม่เท่านั้น. บทกวีมหากาพย์ ซึ่งการถือกำเนิดขึ้นมาของมันในช่วงเยาว์วัยของประชาชาติต่างๆ มันได้สินสูญไปในยุโรปในช่วงสิ้นสุดของยุคเรอเนสซองค์. ภาพเขียนสีบนแผ่นไม้(panel painting)ซึ่งเป็นการสร้างสรรค์ของยุคกลาง, ไม่มีสิ่งใดมารองรับถึงการดำรงอยู่ของมันต่อมาอย่างไม่ขาดสาย. ทั้งหมดเหล่านี้ต่างเกิดขึ้นและดับไป แต่ความต้องการของมนุษย์สำหรับที่กำบังพักพิงกาย(สถาปัตยกรรม)เป็นสิ่งที่ทนทานยืนหยัดมาโดยตลอด

สถาปัตยกรรมไม่เคยอยู่ว่างหรือเสียเวลาไปเปล่าๆ. ประวัติศาสตร์ของมันเก่าแก่โบร่ำโบราณมายิ่งกว่าศิลปะประเภทอื่นทั้งหมด, และข้ออ้างของมัน ในการเป็นสิ่งบีบบังคับของการเป็นอยู่มีนัยสำคัญในความพยายามทั้งปวงเพื่อเข้าใจความสัมพันธ์ของมวลชนทั้งหลายกับศิลปะ

สิ่งก่อสร้างต่างๆถูกทำให้เหมาะสมในสองประการ : โดยการใช้ประโยชน์ และโดยการรับรู้(by use and by perception) - หรือโดยการสัมผัสและโดยการมองดู(by touch and sight).

ในด้านที่สัมผัสจับต้องได้ มันไม่มีอะไรที่คล้ายคลึงกับด้านการมองด้วยการครุ่นคิดพิจารณา. ความเหมาะสมในการสัมผัสจับต้องหรือการอยู่อาศัยได้รับการทำให้สำเร็จ โดยไม่ไปเกี่ยวกับเรื่องของความสนใจ มากเกินไปกว่าการเป็นที่พักอาศัย. สำหรับสถาปัตยกรรม, การพักอาศัยได้กำหนดขอบเขตที่กว้างใหญ่อันหนึ่งเท่าๆกับเรื่องการตอบสนองต่อการมอง. อันหลังนี้, เช่นกัน, เกิดขึ้นมาโดยผ่านความสนใจอย่างใจจดใจจ่อไม่น้อยไปกว่าการคำนึงถึงเป้าหมายหรือวัตถุประสงค์ของวิธีที่มันเกิดขึ้นมา.

แบบอันนี้ของความเหมาะสม, พัฒนาขึ้นมาโดยการอ้างอิงถึงสถาปัตยกรรม, ในสภาวการณ์บางอย่างที่มันได้เข้ายึดครองตามความเหมาะสม. สำหรับภารกิจต่างๆซึ่งเผชิญหน้ากับเครื่องไม้เครื่องมือของมนุษย์เกี่ยวกับการรับรู้ ณ จุดเปลี่ยนผันของประวัติศาสตร์ สถาปัตยกรรมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแก้ไขได้โดยวิธีการมองเพื่อให้เป็นที่พอใจของสายตาเท่านั้น หรือโดยการครุ่นคิดพิจารณาเพียงลำพัง. สถาปัตยกรรมจะต้องเชื่อฟังเจ้านายของตนอย่างค่อยเป็นค่อยไป และเจ้านายของมันก็คือบทบาทหน้าที่ของการพักอาศัย, ภายใต้การชี้นำของความเหมาะสมเกี่ยวกับการสัมผัสจับต้อง(tactile appropriation).

ทุกวันนี้ มันทำเช่นนั้นอยู่ในภาพยนตร์เป็นจำนวนมาก. การต้อนรับภาวะจิตใจที่ต้องการพักผ่อนหย่อนใจ ซึ่งมีอยู่ในงานศิลปะทุกประเภท มันเพิ่มพูนขึ้นอย่างน่าสังเกต และเป็นเครื่องแสดงของการเปลี่ยนแปลงต่างๆที่ลึกซึ้งในขบวนการเข้าใจ ที่เราสามารถพบได้ในภาพยนตร์. ภาพยนตร์กับผลที่ทำให้เกิดอาการช็อคของมันได้พบกับวิธีการนี้เกี่ยวกับการขานรับ

ภาพยนตร์ได้ทำให้คุณค่าพิธีกรรมความเชื่อ(cult value)ถอยห่างออกไปทุกทีจนไปแอบอยู่เบื้องหลัง [เช่นเดียวกับภาพถ่าย มันเชิดชูการดูหรือการแสดงออก(exhibition value) - ผู้แปล] ซึ่งในเวลาเดียวกันก็วางสาธารณชนลงในตำแหน่งของนักวิจารณ์ด้วย แต่โดยข้อเท็จจริง ณ โรงภาพยนตร์ ตำแหน่งอันนี้ไม่เป็นที่สนใจสักเท่าใด. เพราะ แม้ว่าสาธารณชนจะเป็นผู้ตรวจสอบ เป็นผู้ดูที่คอยวิพากษ์วิจารณ์ แต่ก็เป็นคนที่ไม่มีความคิดแต่อย่างใด

บทส่งท้าย (EPILOGUE)

การเจริญเติบโตขึ้นมาของชนชั้นล่างของผู้คนสมัยใหม่ และการก่อกำเนิดขึ้นมาของมวลชนเป็นจำนวนมาก คือแง่มุมสองประการของกระบวนการเดียวกัน. ลัทธิฟาสซิสม์พยายามที่จะรวบรวมมวลชนชั้นล่างที่ได้รับการสร้างขึ้นมาใหม่ โดยไม่ไปกระทบกระเทือนต่อโครงสร้างการถือครองทรัพย์สิน ซึ่งมวลชนทั้งหลายพยายามมุ่งมั่นที่จะขจัดมันออกไป

มวลชนมีสิทธิที่จะเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ทางด้านทรัพย์สิน; ลัทธิฟาสซิสม์แสวงหาหนทางที่จะให้การแสดงออกอันหนึ่งกับพวกเขา ขณะที่ยังคงรักษาทรัพย์สินเอาไว้. ผลของตรรกะดังกล่าวของลัทธิฟาสซิสม์ คือ การนำเสนอสุนทรียภาพเข้าสู่ชีวิตทางการเมือง... ความพยายามทั้งหมดในปฏิบัติการทางสุนทรีย์เกี่ยวกับการเมืองได้บรรลุถึงจุดสุดยอดอยู่สิ่งหนึ่ง : นั่นคือ สงคราม. สงครามเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่สามารถที่จะวางเป้าหมายเพื่อการเคลื่อนไหวมวลชนในสัดส่วนที่ใหญ่โตมากที่สุด ขณะเดียวกันก็นับถือและเอาใจใส่ต่อระบบทรัพย์สินตามขนบประเพณี. อันนี้คือสูตรทางการเมืองสำหรับสถานการณ์ดังกล่าว

สูตรของเทคโนโลยีอาจได้รับการกล่าวถึงดังต่อไปนี้ : เพียงสงครามเท่านั้นที่ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะเคลื่อนหรือระดมทรัพยากรทางเทคนิคในทุกวันนี้ได้ ขณะเดียวกันก็ธำรงรักษาระบบทรัพย์สินเอาไว้. มันดำเนินไปโดยไม่ต้องกล่าวว่า การยกย่องสรรเสริญของฟาสซิสท์เกี่ยวกับสงคราม ไม่ได้ใช้ข้ออ้างเหตุผลต่างๆอันนั้น. แม้กระนั้น Marinetti ได้กล่าวเอาในแถลงการณ์ของเขา ในสงครามอาณานิคมเอธิโอเปียเอาไว้ว่า :

"สำหรับเวลา 27 ปี พวกเราเหล่าบรรดานัก Futurists (หมายถึงศิลปินแนวหนึ่งที่เกิดขึ้นในยุโรปที่สนับสนุนลัทธิฟาสซิสท์) .... ตามที่กล่าวไว้ : ... สงครามเป็นความงดงาม เพราะว่ามันได้สถาปนาอำนาจของมนุษย์ขึ้นมา... โดยอาศัยหน้ากากกันแก๊สพิษ, การโฆษณาด้วยกระบอกแตรที่น่ากลัว, คนขว้างระเบิด, และรถถังขนาดเล็ก. สงครามคือความงดงาม เพราะมันริเริ่มน้อมนำความฝันเก่าๆเกี่ยวกับการทำให้เรือนร่างของมนุษย์ให้กลายเป็นเหล็ก. สงครามเป็นสิ่งงดงามเพราะมันได้เพิ่มความอุดมสมบูรณ์ให้กับทุ่งหญ้าดอกไม้ ด้วยกล้วยไม้ที่ลุกเป็นไฟออกมาจากปากกระบอกของปืนกล".

"สงครามคือความงดงามเพราะมันได้รวมห่ากระสุนปืน, การระดมยิงด้วยปืนใหญ่, การหยุดยิง, กลิ่นสาบต่างๆ, และกลิ่นเหม็นของความเน่าเปื่อยเข้าไปสู่วงดนตรีซิมโฟนีวงใหญ่. สงครามเป็นความงดงามเพราะมันสร้างสถาปัตยกรรมใหม่ๆ, คล้ายกับถังใบใหญ่ๆขึ้นมา, การก่อตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วของสถาปัตยฯในรูปทรงเรขาคณิต, ควันที่ม้วนตัวเป็นรูปก้นหอย จากกองเพลิงที่กำลังเผาผลาญหมู่บ้าน, และอะไรอื่นๆอีกมาก.... นักกวีและศิลปินของลัทธิ Futurism! ... จดจำได้ถึงหลักการต่างๆเหล่านี้เกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์อันหนึ่งของสงคราม ดังนั้น การต่อสู้ดิ้นรนของคุณเพื่อวรรณคดีใหม่ และงานกราฟิคใหม่ๆ, อาจได้รับการทำให้สว่างไสวขึ้นมาได้โดยพวกมัน!"

แถลงการณ์อันนี้มีความน่าชื่นชมในเรื่องของความชัดเจน. หลักการต่างๆของมันสมควรเป็นที่ยอมรับโดยบรรดานักวิภาษวิธี. สุนทรียศาสตร์เกี่ยวกับสงครามในปัจจุบันปรากฎออกมาดังต่อไปนี้ : ถ้าประโยชน์ของธรรมชาติของอำนาจการผลิตได้ถูกขัดขวางโดยระบบทรัพย์สิน, การเพิ่มขึ้นในด้านสิ่งประดิษฐ์ทางเทคนิค, ในด้านความเร็ว, และในเรื่องต้นตอของพลังงาน จะไปบีบคั้นและกดดันสำหรับประโยชน์ที่ไม่เป็นธรรมชาติ และอันนี้ถูกพบได้ในสงคราม

การทำลายล้างของสงครามได้ให้ข้อพิสูจน์หรือหลักฐานยืนยันว่า สังคมไม่สุกงอมเพียงพอที่จะรวมเอาเทคโนโลยีเข้ามาในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของอวัยวะของมัน เทคโนโลยีไม่ได้รับการพัฒนาพอที่จะจัดการกับอำนาจพื้นฐานของสังคม. ลักษณะท่าทีที่น่ากลัวของสงครามจักรวรรดิ์เป็นสิ่งที่เนื่องมาจากความไม่ลงรอยกัน ระหว่างวิธีการอันมากมายของการผลิต และการได้ประโยชน์จากมันอย่างไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยในกระบวนการผลิต - ในอีกด้านหนึ่งก็คือ, การไม่มีงานทำและการขาดตลาดสำหรับระบายสินค้า

สงครามจักรวรรดิ์นิยมเป็นการกบฎอันหนึ่งของเทคโนโลยีซึ่งได้สั่งสมขึ้นมา, ในรูปเกี่ยวกับวัตถุปัจจัยของมนุษย์, ข้อเรียกร้องต่างๆซึ่งสังคมปฏิเสธวัตถุปัจจัยทางธรรมชาติของมัน. แทนที่จะระบายแม่น้ำสายต่างๆออกไปตามคูคลอง, สังคมกลับไปกำกับกระแสธารมนุษย์เข้าไปสู่ที่ฐานแห่งคูคลองของสนามเพลาะ; แทนที่จะหยอดเมล็ดพันธุ์จากเครื่องบินลงในไร่นา, กลับไปหย่อนระเบิดที่ลุกเป็นเพลิงลงเหนือเมืองใหญ่ต่างๆ; และโดยผ่านสงครามแก๊สพิษ รัศมีดังกล่าวได้ถูกลบล้างลงไปในหนทางใหม่อันหนึ่ง.

"Fiat ars--pereat mundus," กล่าวออกมาโดยลัทธิฟาสซิสม์, และ, ดังที่ Marinetti รับสารภาพ, หวังให้สงครามมาแทนหรือชดเชยความปลื้มปิติทางศิลปะ ของผัสสะการรับรู้ที่ได้ถูกเปลี่ยนแปลงไปโดยเทคโนโลยี. อันนี้คือการบรรลุถึงจุดสุดยอดในทางหลักฐานเกี่ยวกับ "l'art pour l'art"(ศิลปะเพื่อศิลปะ).

มนุษยชาติ, ซึ่งในยุคสมัยของ Homer คือวัตถุชิ้นหนึ่งของการครุ่นคิดไตร่ตรองสำหรับเทพเจ้าต่างๆแห่ง Olympion, มาถึงตอนนี้คือหนึ่งในตัวของตัวเอง. ความแปลกแยกของตัวตนได้นำไปสู่ระดับหนึ่งซึ่งมันได้ประสบกับการทำลายล้างของตัวมันเอง ในฐานะที่เป็นความพอใจทางสุนทรีย์ของระเบียบแบบแผนอันดับแรก. อันนี้คือสถานการณ์เกี่ยวกับการเมือง ซึ่งลัทธิฟาสซิลสม์กำลังปฏิบัติการทางสุนทรีย์. ส่วนลัทธิคอมมิวนิสม์ขานรับโดยศิลปะเกี่ยวกับการเมือง

Walter Benjamin 1935

คลิกไปกลับไปหน้าแรกของบทความนี้

ไปหน้าแรกของมหาวิทยาลัยเที่ยงคืน I สมัครสมาชิก I สารบัญเนื้อหา

e-mail : ~~midnightuniv(at)yahoo.com~~