ตอนที่ 1.
บรรดาผู้ก่อสร้างรัฐอเมริกันขึ้นมาต่างเข้าใจดีว่า บทบาทหน้าที่ที่เหมาะสมของประชาธิปไตยก็คือ ต้องการคนเลือกตั้งซึ่งเป็นคนที่มีการศึกษา ด้วยความเข้าใจนี้ที่ให้เหตุผลต่อระบบการศึกษาแก่สาธารณชน แต่ในเวลาเดียวกัน ก็ทำให้พวกนายทาสทั้งหลายต่อต้านการแพร่กระจายของการอ่านออกเขียนได้ ในท่ามกลางหมู่ทาสทั้งหลายของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม ความหมายของ"การให้การศึกษา"ได้เปลี่ยนแปลงไปจากการรับรู้ในช่วงสองร้อยปีที่ผ่านมานี้ การอ่าน การเขียน และเลขคณิตไม่ได้เป็นตัวตัดสินที่มากพออีกต่อไปแล้วเกี่ยวกับนโยบายสาธารณะ ปัจจุบันเราต้องการความรู้เรื่องกลศาสตร์ควันตัม และชีววิทยาระดับโมเลกุล ความรู้ดังกล่าวเรียกร้องต้องการความมีเหตุผลทางการเมือง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยใช้ได้กับมวลชน และปัจจุบันนี้มันอยู่ในการครอบครองของชนชั้นสูงที่มีการศึกษาเป็นพิเศษ อันนี้เป็นสถานการณ์หนึ่งซึ่งได้สร้างแรงตึงเครียดขึ้นมา และความไม่ลงรอยกันกับการปฏิบัติการเกี่ยวกับประชาธิปไตยแบบมีตัวแทน

ปัญหาเกี่ยวกับบทบาทของความรู้ระดับหัวกระทิในระบอบประชาธิปไตย ถือเป็นเรื่องเก่าแก่ที่มีมานมนาน เรื่องเล่าโบราณกาเลเรื่องหนึ่งในพระคัมภีร์ทอลมุด(Talmud)บาบีโลเนียน พูดถึงเกี่ยวกับแรบไบ(พระในศาสนายิว) 4 รูป ซึ่งได้เดินเล่นอยู่ในสวนแห่งหนึ่ง และกำลังทุ่มเถียงกันเกี่ยวกับเตาที่ออกแบบขึ้นมาโดยเฉพาะเตาหนึ่ง ว่ามันสามารถที่จะชำระล้างเพื่อความบริสุทธิ์ได้หรือไม่? แรบไบสามรูปมีความเห็นร่วมกันเป็นเอกภาพ ส่วนแรบไบคนที่สี่มีทัศนะที่ต่างออกไปในเชิงตรงข้าม

ผู้แข็งขืนไม่ยอมอ่อนข้อคนเดียวนั้นอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้า ขอร้องพระองค์ให้ส่งสัญญานเป็นเสียงฟ้าคำราม ถัดจากนั้นได้ขอให้พระองค์ทรงบรรดาให้เกิดฟ้าแลบ และต่อมาแสงฟ้าแลบนั้นได้กระทบกับต้นไม้ที่ตั้งตระหง่านอยู่ต้นเดียวในสวนแห่งนั้น แม้ว่าคำอ้อนวอนของแรบไบนี้จะได้รับการสนองตอบแต่แรบไบคนอื่นๆก็หาได้เชื่อไม่ แท้จริงแล้ว ฟ้าร้องและฟ้าแลบเป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติปกติ และในฟ้าแลบที่โหมกระหน่ำ อะไรคือธรรมชาติมากกว่ากัน ระหว่างต้นไม้ต้นหนึ่งที่หยัดยืนในท่ามกลางสวนแห่งนั้น

ในภาวะที่ล่อแหลม ผู้คัดค้านเรียกร้องต่อพระผู้เป็นเจ้าให้ตรัสกับพวกเขาโดยตรง แน่นอนพอพระสุรเสียงหนึ่งจากเบื้องบนได้คำรามกึกก้องจนได้ยินว่า "มันเป็นดั่งที่เขาพูด". "ดังนั้น", แรบไบที่คัดค้านจึงถามว่า, "ท่านทั้งสามคนยังต้องการจะพูดอะไรอีกไหมตอนนี้?" "แน่นอน", พวกเขาตอบ, "มันยังคงเป็นเรื่องของสามต่อสองอยู่ดี"

วิทยาศาสตร์ได้เข้ามาแทนที่เจโฮวาหรือพระผู้เป็นเจ้า ในฐานะที่เป็นแหล่งความรู้พิเศษ แต่ทว่าปัญหาก็ยังคงมีอยู่. ความรู้ที่อยู่ในการครอบครองของพวกชนชั้นหัวกระทิทางวิทยาศาสตร์เป็นอย่างไร และถูกทำให้เป็นเงื่อนไขเข้ามาในกระบวนการตัดสินใจในการพิจารณาเกี่ยวกับเรื่องราวทางเศรษฐกิจ อุดมคติ และอำนาจทางการเมืองอย่างไรบ้าง?

ความรู้ชั้นสูงอันนี้มันมีสิทธิพิเศษอย่างเบ็ดเสร็จใช่ไหม? ทำไมเราจึงวางใจในบรรดานักวิทยาศาสตร์ทั้งหลาย แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน? ท้ายที่สุดก็คือ ทำไมคนเหล่านี้จึงมีวาระเกี่ยวข้องกับการเมืองและเศรษฐกิจ? ในอีกด้านหนึ่ง เราสามารถตัดสินใจโดยการออกเสียงได้อย่างไร เมื่อบรรดาผู้ออกเสียงและบรรดาตัวแทนของพวกเขา ไม่ได้มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับข้อเท็จริงต่างๆทางธรรมชาติเลย?

ตัวอย่างล่าสุดก็คือ รายงานที่ออกมาในราวเดือนกุมภาพันธ์ 2004 โดยสหพันธ์นักวิทยาศาสตร์ที่มีความห่วงใย(the Union of Concerned Scientists) ซึ่งคนที่ร่วมลงชื่อนั้น รวมทั้งนักวิทยาศาสตร์ที่ได้รับรางวัลโนเบล 20 คน และในทางตรงข้ามมีนักวิทยาศาสตร์ 19 คน ซึ่งได้รับเหรียญอัศวินจากหน่วยงานวิทยาศาสตร์แห่งชาติของรัฐบาล ร่วมลงชื่ออยู่ด้วย

หลักคุณธรรมทางวิทยาศาสตร์ในการทำนโยบาย ได้กล่าวหาการบริหารของประธานาธิบดี Bush ว่า

รายงานดังกล่าวยังสนทนาถึงกรณีอื่นๆอีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งกฎเกณฑ์ของรัฐบาลและคณะกรรมการพิจารณาต่างๆประกอบไปด้วยสมาชิกที่นิยมชมชอบต่อการบริหารดังกล่าว ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีรายงานว่า ผู้ซึ่งมีท่าทีว่าจะได้รับการเสนอชื่อขึ้นดำรงตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์ของรัฐบาลกลาง ได้ถูกซักถามเกี่ยวกับทัศนะทางการเมือง เท่าๆกับว่าพวกเขาเลือก Bush เป็นประธานาธิบดีหรือไม่?

การเข้ามาบริหารจัดการที่ชัดเจนมากที่สุดเกิดขึ้นในปี ค.ศ.2002 เมื่อคณะกรรมการที่ปรึกษาศูนย์ควบคุมโรคเกี่ยวกับพิษสารตะกั่วในเด็ก ได้พิจารณาถึงเกณฑ์บรรทัดฐานเกี่ยวกับพิษสารตะกั่วอย่างคับแคบ ด้วยเหตุดังนั้น ต้นตอต่างๆของความเป็นพิษที่ก่อนหน้านี้ได้ถูกห้าม กลับกลายเป็นที่ยินยอมหรืออนุญาตได้

คณะกรรมการชุดหนึ่งที่ได้รับการเสนอชื่อให้ดำรงตำแหน่งใหม่ให้เป็นคณะกรรมการที่ปรึกษาได้รับการเสนอแต่งตั้งโดยศูนย์ควบคุมโรค และนับเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์คณะกรรมการดังกล่าว ที่ผู้ได้รับการเสนอชื่อได้ถูกปฏิเสธด้วยการแทรกแซงโดยตรงจากรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขและการบริการชุมชน, Tommy Thompson, ซึ่งได้แต่งตั้งคน 5 คนเข้ามาแทน ผู้ซึ่งก่อนหน้านี้ถูกรับรู้ว่าคัดค้านต่อความเข้มงวดเกี่ยวกับมาตรฐานดังกล่าว สองในห้าคนมีความเกี่ยวพันทางด้านการเงินกับอุตสาหกรรมตะกั่ว

ในเดือนเมษายน ที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์ของท่านประธานาธิบดี, John Marburger ได้ตีพิมพ์คำตอบต่อสหพันธ์นักวิทยาศาสตร์ที่มีความห่วงใย โดยการให้คำอธิบายแต่ละประเด็นเกี่ยวกับคำหลอกลวงที่อ้างถึง รวมทั้งการปกป้องว่ารายงานต่างๆไม่ได้ถูกยับยั้งไว้ เพียงแต่ยึดเอาไว้ ก่อนที่จะมีการศึกษาสมบูรณ์ยิ่งกว่านี้[1]. ในกรณีของโปรแกรมการหลีกเลี่ยงเรื่องทางเพศ, Marburger กล่าวว่า มันไม่เคยถูกออกแบบขึ้นมาในฐานะที่เป็นการศึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์เลย แต่มันได้รับการทำขึ้นในฐานะที่เป็นขั้นตอนเบื้องต้นของการประเมินผลในระยะยาว เกี่ยวกับการหลีกเลี่ยงเรื่องทางเพศ

การกล่าวหาอันนั้นดูเหมือนว่าจะถูกขจัดทิ้งไปอย่างง่ายดาย กล่าวคือ การตัดสินดังกล่าวเกี่ยวข้องกับข้อผูกพันทางการเมือง ค่อนข้างมากกว่าคุณสมบัติทางวิทยาศาสตร์ซึ่งได้ถูกนำมาใช้ เมื่อมีผู้ได้รับการแต่งตั้งเป็นที่คณะกรรมการที่ปรึกษา อย่างชัดเจน,คำหลอกลวงที่อ้างถึงแต่ละอันนั้นสามารถได้รับการอธิบายไกลออกไป แต่ไม่ว่าคำอธิบายต่างๆจะได้รับความเชื่อถือ หรือแบบแผนของนโยบายวิทยาศาสตร์ที่ทำให้เป็นการเมืองจะสร้างแถลงการณ์ของมันขึ้นมาหรือไม่ก็ตาม อันนี้จะขึ้นอยู่กับสิ่งที่ผู้อ่านถูกโน้มน้าวให้เชื่อถือเป็นอันดับแรก

ในเดือนกรกฎาคมยังมีกรณีเกี่ยวกับอคติทางการเมืองอีกกรณีหนึ่งซึ่งได้ถูกรายงานต่อสาธารณชน[2]. เมื่อ Torsten Wiesel, ผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสรีรวิทยาและการแพทย์ ได้ถูกปฏิเสธจากสำนักงานของ Tommy Thompson (กระทรวงสาธารณสุข) (ในฐานะผู้ได้รับการเลือกเพื่อให้เป็นคณะกรรมการที่ปรึกษาของ the Fogarty Center at the NIH), ผู้อำนวยการของศูนย์ดังกล่าว ได้รับคำบอกเล่าจากเจ้าหน้าที่คนหนึ่งจากกระทรวงสาธารณสุขและการบริการชุมชนว่า, Wiesel ได้เซ็นชื่อลงในจดหมายจำนวนมากในนิตยสาร The New York Times ซึ่งวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับประธานาธิบดี Bush

อันที่จริง รัฐบาลไม่ได้แสดงการขอโทษสำหรับการใช้บรรทัดฐานดังกล่าว ยิ่งกว่าที่จะใช้คุณสมบัติทางวิทยาศาสตร์ในนโยบายการแต่งตั้งตำแหน่งดังกล่าว. ตามรายงานในนิตยสาร Nature, โฆษกของ the DHHS ได้ยืนยันว่า นอกจากคุณสมบัติทางด้านวิทยาศาสตร์แล้ว ความหลากหลายของเพศสภาพ, เชื้อชาติ, ภูมิศาสตร์, และความเห็นทางการเมืองถือเป็นประเด็นที่มีเหตุมีผล ของการแต่งตั้งในการดำรงตำแหน่งคณะกรรมการที่ปรึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์ด้วย

การยืนยันนี้ได้นำเราย้อนกลับไปสู่ปัญหาแรกเริ่ม เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของความรู้ชั้นสูงกับกระบวนการทางการเมือง. การศึกษาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของสภาพบรรยากาศ สัตว์ที่ใกล้สูญพันธุ์ ระดับมลภาวะที่สามารถรับได้ หรือผลเกี่ยวกับปฏิบัติการทางเพศ ไม่ได้ถูกทำให้เกิดขึ้นมาโดยความอยากรู้อยากเห็นทางด้านวิทยาศาสตร์อย่างบริสุทธิ์

คล้ายคลึงกับกระบวนการต่างๆทั้งหมด ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับความสอดคล้องต้องกันโดยตรงต่อสวัสดิการทางด้านกายและจิตของชุมชน ต้นทุนต่างๆและผลประโยชน์ของการตัดสินใจที่แตกต่างจะขึ้นอยู่กับบุคคลที่ต่างกันไป ตัวอย่างเช่น จำนวนของสารตะกั่วเท่าใดที่มันเลวร้ายต่อสุขภาพของประชาชน ดังนั้น อะไรที่ควรจะเป็นระดับที่รับได้ต่ำสุดของสารตะกั่วในกระแสเลือด? คำถามต่อมาคือกระแสเลือดของใคร? และใครยอมรับได้?

คนงานทั้งหลายซึ่งทำงานอยู่ในโรงงานสารตะกั่ว ที่อาศัยอยู่ในย่านสิ่งสกปรกอันเลวร้ายใกล้ๆโรงงานดังกล่าว ครอบครัวของใครจะต้องแบกรับต้นทุนต่อสุขภาพของพวกเขา และในระยะยาว จะต้องเป็นผู้รับเอาสารตะกั่วไว้มากจนเกินไป? เจ้าของโรงงานตะกั่ว ผู้ซึ่งในช่วงฤดูหนาวอยู่ที่ Sedona และในฤดูร้อนพำนักอยู่ที่ Cape Cod, สุขภาพของเขาไม่ใช่ประเด็นปัญหา แต่ใครจะแบกรับต้นทุนทางเศรษฐกิจเกี่ยวกับการควบคุมมลภาวะเหล่านี้ไว้? สติกเกอร์ซึ่งติดอยู่ที่กันชนรถที่นิยมแพร่หลายไปทั่ว เขียนไว้ว่า "ชาวเวอร์มอนต์อีกคนสำหรับภาวะโลกร้อน". (แน่นอน นั่นอาจเป็นความผิดพลาดของวิทยาศาสตร์ ในเมื่อภาวะโลกร้อนทั่วๆไปอาจทำให้เวอร์มอนต์หนาวเย็นลง)

เพื่อนของผมหลายคนที่เป็นนักกฎหมายยืนยันว่า หลักเกณฑ์ทั่วไปสำหรับการโต้เถียงกันเกี่ยวกับการตัดสินทางกฎหมายคือ "มันขึ้นอยู่กับอำนาจการตัดสินคดี" และกฎเกณฑ์อันนั้นประยุกต์ใช้อย่างเท่าเทียมกันกับการตัดสินต่างๆ เกี่ยวกับคำถามทั้งหลายทางวิทยาศาสตร์ของสาธารณชนที่มีขึ้นมา. มันไม่ตรงไปตรงมาเท่าใดนักกับคำอ้างที่ว่า บรรดานักวิทยาศาสตร์ทั้งหลาย ได้ทำงานทางด้านวิทยาศาสตร์ของพวกเขาโดยปราศจากค่านิยมและแรงกระตุ้นทางจริยธรรม เศรษฐกิจ และสังคม

ทุกๆคนที่ผมรู้จักซึ่งศึกษาเรื่องสัตว์ที่ใกล้สูญพันธุ์ต่างห่วงกังวลเกี่ยวกับการช่วยเหลือพวกมันให้อยู่รอด แต่ไม่มีใครเคยได้ยินว่า ปรสิตเชื้อมาเลเรียกำลังใกล้จะสูญพันธุ์. ถ้าจะมีการทำให้วิทยาศาสตร์เป็นเรื่องการเมือง ก็เพียงเพราะว่า เป็นการตัดสินใจทางการเมืองเพื่อที่จะใช้จ่ายพลังงานของมนุษย์บางอย่าง และทรัพยากรทางสังคมที่มีอยู่อย่างจำกัดไปบนคำถามใดคำถามหนึ่งโดยเฉพาะ

บรรดานักวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ อย่างน้อยที่สุด ต่างมีเสรีภาพ แม้ว่ามันจะไม่เป็นที่ชัดเจนว่า ทำไมควรที่จะเป็นเช่นนั้น ทั้งๆที่ข้อเท็จจริงที่ว่าบรรดานักชีววิทยาระดับโมเลกุลทั้งหมด ที่ผู้เขียนรู้จักคุ้นเคยต่างถือหุ้นอยู่ใน หรือเป็นที่ปรึกษาอยู่กับบริษัทต่างๆทางด้านเทคโนโลยีชีวภาพ

ข้อโต้เถียงหลักทางการเมืองที่สำคัญในชุมชนทางวิทยาศาสตร์ ดูเหมือนว่าจะถือว่าเป็นการฉลาดที่จะลงคะแนนเสียงให้กับ Ralph Nader ดีหรือไม่ในยามนี้. พวกเราอาจคาดหวังว่า ปฏิบัติการเกี่ยวกับการบริหารงานที่เข้มแข็งในการปกป้องเกี่ยวกับผลประโยชน์ต่างๆของพวกที่เป็นเจ้าของทุน และการจำแนกอัตลักษณ์ของตัวเองในทางวัฒนธรรมด้วยลัทธิมูลรากศาสนา(religious fundamentalism) ควรจะเป็นมูลเหตุของการประท้วง

ถ้าความรู้เกี่ยวกับโลกธรรมชาติเป็นเรื่องของอำนาจเหตุผล การตัดสินใจต่างๆของคนๆหนึ่งที่มีสิทธิเลือกตั้งซึ่งถูกให้ข้อมูล และรวมถึงผู้คนทั่วไปจะต้องเชื่อว่า บรรดานักวิทยาศาสตร์ทั้งหลายได้พูดความจริงเกี่ยวกับธรรมชาติเท่าที่พวกเขารู้เกี่ยวกับกับมัน. ขณะเดียวกันเราทั้งหลายต่างยอมรับว่า ข้อผูกพันทางการเมืองที่มีอยู่ก่อนหน้านี้จะน้อมนำเราให้ถามคำถามอันหนึ่ง มากกว่าที่จะตั้งคำถามอีกอันหนึ่ง หรือวางน้ำหนักลงบนผลลัพธ์ของการศึกษาที่สอดคล้องลงรอยกับอคติของเรา มากกว่าที่จะปฏิเสธหรือโต้แย้งมัน

นักวิทยาศาสตร์ทุกคนจะต้องเห็นด้วยที่ว่า ความฉ้อฉลอย่างสมบูรณ์เป็นสิ่งที่พ้นไปจากรั้วที่ล้อมรอบ. ในอีกด้านหนึ่งที่เป็นประเด็นเกี่ยวกับเรื่องศีลธรรม การค้นคว้าทางวิทยาศาสตร์จะถูกทำลายในฐานะความพยายามอันเป็นประโยชน์ต่อมนุษย์ และนักวิทยาศาสตร์ทั้งหลายก็จะสูญเสียข้อเรียกร้องทั้งหมดในทรัพยากรทางสังคม ถ้าหากว่าความผิดพลาดโดยเจตนาไม่ได้ถูกเปิดเผยออกมา. ดังนั้นบรรดานักวิทยาศาสตร์จะต้องตื่นตัว พร้อมที่จะค้นหาคำโกหกต่างๆที่ผุดขึ้นมาจากภายในสถาบันของพวกเขาเอง แต่แน่นอน อันนี้จะน้อมนำไปสู่ความขัดแย้งกันอันหนึ่ง

เพื่อความอยู่รอด วิทยาศาสตร์จะต้องเปิดเผยถึงความไม่ซื่อสัตย์ แต่การเปิดเผยต่อสาธารณะทุกครั้ง จะผลิตลัทธิซีนิก(cynicism - ลัทธิที่สลัดกิเลส-ตัณหาทิ้งไป)เกี่ยวกับความบริสุทธิ์ขึ้นมา และการไม่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของสถาบัน และตระเตรียมเชื้อเพลิงให้กับการต่อต้านลัทธิเหตุผลในเชิงอุดมคติ

การเปิดเผยอันนั้น เกี่ยวกับซากกระโหลกฟอสซิลของมนุษย์ฟิลท์ดาวน์ ในเชิงประติทรรศน์ อันที่จริงเป็นการหลอกลวงหรือเล่นตลก ซึ่งเป็นการปลดเปลื้องอันยิ่งใหญ่ต่อบรรดานักชีววิทยาที่ศึกษาเกี่ยวกับชีวิตพืชและสัตว์โบราณที่ต่างพากันงุนงง แต่เป็นมูลเหตุอันหนึ่งของความรื่นเริงยินดีเป็นอย่างยิ่งในกระโจมที่เท็กซัส

ตอนที่ 2.
Horace Freeland Judson, นักเขียนในหน้านิตยสารวิทยาศาสตร์ฉบับหนึ่ง ซึ่งก่อนหน้านี้ได้เขียนเล่าถึงพัฒนาการเกี่ยวกับเรื่องราวชีววิทยาระดับโมเลกุล มาตอนนี้ เขาได้ผลิตผลงานที่ช่ำชองและเข้าใจง่ายเกี่ยวกับความผิดพลาดของวิทยาศาสตร์ขึ้นมา[3] ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับการทรยศหลอกลวงอันยิ่งใหญ่ที่ไม่ใช่เรื่องเล่าธรรมดาเกี่ยวกับความฉาวโฉ่ แต่ได้ให้ตัวอย่างที่หลากหลายเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เลวร้ายของวิทยาศาสตร์ ในบริบทของแรงกดดันทั่วไปของสาธารณชน และการแสดงอย่างเปิดเผยในชุมชนวิทยาศาสตร์

เขาได้ตักเตือนเราว่า แรงขับเพื่อความสำเร็จทางเศรษฐกิจ, อำนาจส่วนบุคคล, และการทำให้อีโก้ของใครบางคนได้รับความพอใจได้นำไปสู่ความไม่สัตย์ซื่อ ความผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า และส่งผลถึงความโหดร้ายทางธุรกิจ, ศาสนา, รวมทั้งรัฐบาลด้วย. ทำไมเราจึงคิดว่าผู้มีใจศรัทธาต่อกฎของนิวตัน จะมีใจการุณมากกว่าคนเหล่านั้นที่ถูกปกครองโดยกฎของคาร์ดินัล?

การเสกสรรค์ปั้นแต่งของ Burt เป็นเรื่องของลักษณะทางพันธุกรรมเกี่ยวกับ IQ ซึ่งค่อนข้างเป็นเรื่องที่เปิดเผยว่าเขาได้คิดค้นมันขึ้นมาร่วมกันกับผู้ร่วมงานของเขาเอง เพื่อนำเสนอพยาธิวิทยาที่แท้จริงบางอย่าง. ส่วนการตรวจวัดของ Millikan เกี่ยวกับประจุของไฟฟ้าสถิตในอิเล็กตรอน ถือเป็นกรณีคลาสสิคเกี่ยวกับการลดทอนความสำคัญหรือการตัดทอนข้อมูลบางอย่างทิ้งไป ในฐานะของการเบี่ยงเบนจากการสังเกตการณ์ ที่มันไม่เข้ากันกับทฤษฎีของเขา

ส่วนกรณีของ Mendel ก็น่าสนใจมาก แม้ว่าพวกเราเพียงแต่คาดเดาเกี่ยวกับพฤติกรรมของเขาเท่านั้น นั่นคือ จำนวนรายงานของ Mendel เกี่ยวกับตัวอย่างที่แตกต่างของหน่ออ่อนจากการทดลองผสมข้ามพันธุ์อย่างหลากหลาย ที่ค่อนข้างใกล้เคียงมากกับอัตราส่วนทางพันธุกรรมที่คาดหวังคือ 3:1 และ 1:1 ซึ่งข้อสรุปอันนี้เป็นเป็นผลลัพธ์ที่ออกมาเกี่ยวกับการทดลองที่ค่อนข้างน้อยมาก เกี่ยวกับเมล็ดพันธุ์หรือพืชในตัวอย่างของการทดลองจริง อุปมาอุปมัยเหมือนกับการโยนเหรียญขึ้นไปในอากาศ 100 ครั้ง มันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะต้องออกหัวและก้อย 50:50, 51:49 หรือ 49:51 แน่ๆ ทุกๆ ครั้งที่เราทำเช่นนั้น. เป็นไปได้มากทีเดียวว่า Mendel น่าจะไม่ซื่อสัตย์ในการทดลองจนมากพอที่จะได้ข้อสรุปข้างต้น

ข้อปฏิบัติที่เป็นจริงมีอยู่ว่า ถ้าหากว่าคุณทำการทดลองเรื่องใดเรื่องหนึ่ง โดยการนับวัตถุต่างๆของตัวอย่างที่หลากหลายโดยไม่มีการกำหนดแน่นอนลงไปว่า จะนับมันทั้งหมดจริงๆ อย่างเช่น 500 ครั้ง ในท้ายที่สุดคุณจะรู้สึกเหนื่อยหน่ายที่จะนับมันให้ครบทั้งหมด และตัดสินใจว่าคุณได้ทำมามากพอแล้วที่จะได้ข้อสรุปที่น่าเชื่อถืออันนั้น

และถ้าเผื่อว่าคุณมีทฤษฎีอยู่ก่อนแล้วเกี่ยวกับว่า ผลลัพธ์ต่างๆควรจะเป็นอย่างไร และคุณจำเป็นต้องรักษาให้การนับนั้นดำเนินไปตามแนวโน้มดังกล่าว การทำเช่นนั้นจะเตือนให้คุณรู้สึกว่า"พอแล้ว!" เมื่อผลลัพธ์มันออกมาดี. อันที่จริงนั้นมันน่าจะไม่ใช่การหลอกลวง แต่เป็นปฏิบัติการเกี่ยวกับการทดลองที่เลวต่างหาก ซึ่งง่ายมากที่จะตกไปสู่ความผิดพลาดและการปั้นแต่ง เมื่อสถิติและจิตวิทยาไม่ได้รับการพัฒนาอย่างดีพอ

Baltimore Affair
ส่วนใหญ่ของการทรยศหลอกลวงที่ยิ่งใหญ่ ได้ถูกทำให้เป็นไปพร้อมกับกรณีของความฉ้อฉลต่างๆสมัยใหม่อันมีชื่อเสียง และในท่ามกลางความมดเท็จเหล่านั้น มีเรื่องที่น่าสนใจเรื่องหนึ่งซึ่งเรียกว่า"Baltimore Affair" นั่นคือ ผู้ช่วยศาสตราจารย์คนหนึ่งที่ MIT (Massachusetts Institute of Technology), Thereza Imanishi-Kari, ได้รับการมอบหมายให้ทำงานชิ้นหนึ่งร่วมกันกับบรรดานักวิทยาศาสตร์ที่โดดเด่นที่สุดในห้องทดลอง, David Baltimore, ผู้ได้รับรางวัลโนเบล และเป็นผู้อำนวยการของสถาบันวิจัยขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง และเมื่อเร็วๆนี้ได้เป็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัย Rockefeller

งานความร่วมมือจริงๆนั้น เกี่ยวพันกับบรรดานักศึกษาระดับ postdoctoral ต่างๆซึ่งได้มาช่วยทำวิจัยบางอย่าง เพื่อนำไปสู่ผลลัพธ์ที่เป็นเรื่องเอกสารที่ต้องมีการเขียนร่วมกัน โดยนักค้นคว้าหลายหลากเหล่านี้ได้ขึ้นตรงกับ Imanishi-Kari และ Baltimore สำหรับเรื่องดังกล่าวได้ทำให้เกิดการร้องเรียนที่น่าสนใจขึ้นมา เกี่ยวกับธรรมชาติของระบบต่างๆของภูมิคุ้มกันหรือการปกป้องทางวิชาชีพ

นักศึกษา postdoctoral คนหนึ่งในห้องทดลองของ Imanishi-Kari นามว่า Margot O'Toole, ได้ค้นพบในวันหนึ่ง ขณะที่มองไปที่บันทึกรายงานต่างๆที่ Imanishi-Kari ซึ่งได้ทำการสังเกตการณ์บางอย่างเกี่ยวกับการทดลองซึ่งขัดแย้งกับข้ออ้างที่มีอยู่ในเอกสารดังกล่าว ส่วนของ O'Toole เองนั้น ก็ได้ทำการสังเกตการณ์และได้ผลลัพธ์ออกมาในทำนองเดียวกัน แต่สิ่งเหล่านี้ได้ถูกยกเลิกและไม่ได้รับพิจารณาจาก Imanishi-Kari พร้อมทั้งยังแสดงอาการโกรธเกรี้ยว

O'Toole ได้นำเอาการค้นพบของเธอไปนำเสนอต่อบรรดาผู้มีอำนาจที่ MIT และที่ Tufts University, ซึ่ง Imanishi-Kari เพิ่งจะได้รับการแต่งตั้งให้ทำงานที่นั่น และผลลัพธ์ที่ออกมาคือมีการนัดพบกันระหว่างเธอ กับ Baltimore, Imanishi-Kari, และบรรดาผู้บริหารของมหาวิทยาลัย. O'Toole เรียกเอกสารที่ได้รับการตีพิมพ์ซึ่งถูกเพิกถอนหรือเปลี่ยนแปลงและไม่ถูกยอมรับนั้น แต่ดูเหมือนว่าเรื่องมันจะจบลงด้วยความไม่พอใจ

ต่อจากนั้นเรื่องราวดังกล่าวก็ไปถึงบนหน้าสิ่งพิมพ์สาธารณะ และเรื่องราวนั้นได้ถูกต่อเติมเพิ่มขยายด้วยการสืบสวนโดยคณะกรรมการ NIH, การรับฟังและการพิจาณาของสภาคองเกรสส์, และที่น่าสนใจมากไปกว่านั้นก็คือ เรื่องดังกล่าวได้ไปปรากฏตัวบนหน้าสิ่งพิมพ์ทางด้านวิทยาศาสตร์ และสิ่งพิมพ์ยอดนิยมที่ประชาชนทั่วๆไปอ่าน

ในช่วงระหว่างการสืบสวน และการอุทธรณ์ Imanishi-Kari ได้นำเสนอหลักฐานเอกสารฉบับใหม่เกี่ยวกับบันทึกรายงานผลการวิจัย ซึ่งตั้งใจที่จะให้มันมาสนับสนุนข้ออ้างของเธอ แต่อย่างไรก็ตาม หน่วยสืบราชการลับที่ดำเนินการรับผิดชอบต่อข้อร้องเรียนของคณะกรรมการสภาคองเกรสส์ ได้ประกาศว่า เอกสารต่างๆเหล่านี้เป็นการสร้างหลักฐานเท็จขึ้นมาหลอกลวง มีการเพิ่มเติมข้อกล่าวหาเกี่ยวกับการเสกสรรปั้นแต่งโดยเจตนาในข้อสงสัยเดิมด้วยการอำพรางข้อมูล.

อย่างไรก็ตาม ด้วยคุณสมบัติของความเชี่ยวชาญเกี่ยวกับสำนวนทางกฎหมายอย่างสูงโดยทนายความซึ่งได้รับการว่าจ้างมาโดย Imanishi-Kari ทนายความได้ทำการตรวจสอบเอกสารหลักฐานดังกล่าวต่างๆ และสรุปว่า การวิเคราะห์ของหน่วยสืบราชการลับเป็นความเข้าใจผิด และไม่สนับสนุนข้อกล่าวหาเกี่ยวกับการปลอมปน หรือการเสกสรรปั้นแต่งเรื่องขึ้นมาแต่อย่างใด

ผลลัพธ์ที่ตามมาเกี่ยวกับความสับสนวุ่นวายของเรื่องนี้ ทำให้ O'Toole ไม่ได้รับการแต่งตั้งเข้าดำรงตำแหน่ง postdoctoral ของเธอ, ส่วน Imanishi-Kari ก็ถูกยกเลิกตำแหน่งงานที่ Tufts University และ Baltimore ได้ถูกบีบบังคับให้ลาออกจากตำแหน่งอธิการบดีของมหาวิทยาลัย Rockefeller

แต่อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดหลังจากนั้น 10 ปีของการโต้แย้งกัน เรื่องราวข้างต้นก็จบลงด้วยการตัดสินที่ชาญฉลาดของคณะกรรมการอุทธรณ์แห่ง NIH ซึ่งการกล่าวหาที่ฟ้องร้องต่อ Imanishi-Kari ไม่ได้รับการพิสูจน์ "โดยความเหนือกว่าและอำนาจของพยานหลักฐาน". ในตอนจบ O'Toole ได้รับตำแหน่งนักวิจัย ณ สถาบันวิจัยแห่งหนึ่ง, ส่วน Imanishi-Kari ก็ได้รับการคืนสิทธิ์ในการดำรงตำแหน่งที่ Tufts University, และ David Baltimore ก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอธิการบดีที่สถาบันเทคโนโลยีแคลิฟอร์เนีย[4]

เรื่อง The Baltimore Affair และเรื่องอื่นๆอีกเล็กๆน้อยๆถือเป็นตัวอย่างอันลือชื่อที่ดังกระฉ่อนไปทั่ว เกี่ยวกับกรณีของความไม่ซื่อสัตย์ทางด้านวิทยาศาสตร์เป็นจำนวนมาก ส่วนใหญ่ของเรื่องราวเหล่านี้ไม่ได้เป็นที่สนใจของสาธารณชนเท่าใดนัก ทั้งนี้เพราะประชาชนส่วนใหญ่ไม่ทราบเลยว่า บ่อยมากแค่ไหนที่การหลอกลวงหรือความฉ้อฉลทางวิทยาศาสตร์ในหลายๆระดับ และความไม่ซื่อสัตย์โดยเจตนาได้เกิดขึ้นมา

ผลงานทางวิทยาศาสตร์บางอย่างตรงประเด็นมากกับความผิดพลาดที่อ้างถึงโดยทั่วๆไป ซึ่งในท้ายที่สุดจะได้รับการโต้แย้งโดยการสังเกตการณ์อื่นๆ และในตอนจบ หลังจากการสะดุดหรือความพลั้งพลาดไปแล้ว ความจริงเกี่ยวกับธรรมชาติก็จะปรากฏขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น การทำให้เกิดความผิดพลาดบางอย่างยังอยู่ภายใต้การสนับสนุนของสิ่งที่ปรากฏเป็นทฤษฎีจริง ดังเช่นในกรณีต่างๆของ Pasteur และ Millikan.

แต่อย่างไรก็ตาม วิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่มีภูมิคุ้มกันหรือมีข้อยกเว้นต่อการพิสูจน์ว่า จริงหรือไม่จริงในอนาคต เพราะความเชื่อมโยงระหว่างการค้นพบที่ถูกรายงาน กับ กิ่งก้านสาขาต่างๆที่กระตือรือร้นของการค้นคว้า ซึ่งค่อนข้างอ่อนแอที่จะยอมให้สำหรับการโต้แย้ง หรือเป็นเพราะว่าผลลัพธ์ต่างๆที่ถูกรายงานต่างอยู่ในการสนับสนุนของปรากฏการณ์ที่ได้มีการพิสูจน์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว หรือเป็นเพราะว่าหัวข้อนั้นๆค่อนข้างที่จะลึกลับ มีลักษณะเฉพาะ และคับแคบเกินไป ซึ่งไม่มีใครเลยที่จะให้ความใส่ใจหรือกังวลใจมากพอที่จะสืบสวนต่อในเรื่องนั้นๆ

Judson ได้ให้ข้อมูลจากการสำรวจต่างๆทางสังคมวิทยาไม่มากนัก ซึ่งการโต้ตอบต่างๆจะถูกถาม ถ้าเผื่อว่าพวกเขารู้เกี่ยวกับกรณีต่างๆที่เกิดมีความผิดพลาดขึ้น หรือมีการเสกสรรปั้นแต่งกันขึ้นมา แต่ผลลัพธ์ดังกล่าวไม่สามารถถูกนำมาใช้เพื่อประเมินความถี่ของเหตุการณ์นั้นๆได้ ท่ามกลางรายงานทั้งหลายทางวิทยาศาสตร์ที่ได้รับการตีพิมพ์ทั้งหมดซึ่งมีอยู่เป็นจำนวนมาก

ข้อเรียกร้องโดยบรรณาธิการคนก่อนของนิตยสาร Science, ซึ่งเป็นนิตยสารของสมาคมวิทยาศาสตร์อเมริกันเพื่อความก้าวหน้าทางด้านวิทยาศาสตร์ที่ว่า "เราจะต้องตระหนักว่า 99.9999 เปอร์เซ็นต์ ของรายงานต่างๆเป็นสิ่งที่ถูกต้องแม่นยำและเป็นความจริงที่สมบูรณ์" อันนี้เป็นเรื่องที่เสกสรรขึ้นมาหรือการทำให้เกิดความผิดพลาดอย่างใดอย่างหนึ่ง ขึ้นอยู่กับว่า เขาคิดมันขึ้นมาเพียงแค่ชั่ววูบ หรือว่ากำลังหลอกลวงหรือบิดเบือนข้อมูลจริงบางอย่างโดยการขว้างลูกไปไกลเป็นพิเศษ [5]

แม้ว่าการวิเคราะห์ของ Judson จะเต็มไปด้วยความช่ำชองและชำนิชำนาญ แต่เขาก็พลั้งเผลอความไม่ซื่อสัตย์ที่มันแพร่กระจายอยู่ในปฏิบัติการทางวิทยาศาสตร์ ที่ทำให้ระดับที่แน่นอนอันหนึ่งเกี่ยวกับความทุจริตทางปัญญา ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของสถาบันดังกล่าวถูกละเลยไป. ความไม่ซื่อสัตย์นั้นดำรงอยู่ในหนทางความเชื่อมั่นต่อการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งได้รับการให้เหตุผลอย่างผิดๆต่อนักเขียนบางคนที่ลงชื่อร่วมกันในเอกสารทางวิทยาศาสตร์. เขาเพียงสบัดปากกาถึงปฏิบัติการนี้โดยอิงถึง"พรสวรรค์ของความเป็นนักเขียน" แต่ไกลห่างจากพรสวรรค์ที่ตั้งใจ มันเป็นการบีบบังคับหรือการเรียกร้องต้องการ ซึ่งพลังอำนาจอันเต็มเปี่ยมนั้นได้เรียกร้องบนความอ่อนแอดังกล่าว

ผู้อำนวยการห้องปฏิบัติการกับการเป็นเจ้าของทรัพย์สินทางปัญญาของกลุ่ม
งานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ได้รับการดำเนินการจนสำเร็จลุล่วง ด้วยการรวมตัวกันของกลุ่มการทำงานที่เรียกว่า"ห้องปฏิบัติการต่างๆ" มันคล้ายคลึงกับอุตสาหกรรมภายในบ้าน และนั่นคือการลดทอนอย่างหนึ่ง(synecdoche) กลุ่มดังกล่าวได้ถูกหันหัวโดยนักวิทยาศาสตร์อาวุโส บางครั้งก็คลอเคลียไปกับนักวิทยาศาสตร์อ่อนอาวุโสจำนวนมาก, เพื่อนร่วมงานและรวมทั้งนักศึกษา postdoctoral จำนวนหนึ่ง, สมาคมนักวิจัย, นักศึกษาปริญญาโท, บรรดานักวิทยาศาสตร์เยี่ยมเยือน, และผู้ช่วยทางด้านเทคนิคทั้งหลาย ซึ่งต่างร่วมทำงานอยู่ในที่ทำงานและห้องปฏิบัติการต่างๆ ซึ่งรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนรายรอบพื้นที่ของผู้อำนวยการห้องทดลอง

เกือบจะเป็นเช่นนี้เสมอที่ว่า ผู้อำนวยการห้องปฏิบัติการไม่ได้เป็นคนที่ทำงานทดลองจริงจังแต่อย่างใด อันนี้เป็นการพิจารณาตามความเป็นจริงจากห้องปฏิบัติการหนึ่งไปยังห้องปฏิบัติการอีกแห่งหนึ่ง และจากโครงการหนึ่งสู่อีกโครงการหนึ่งในห้องทดลอง ซึ่งปรากฏว่าในความเป็นจริงแล้ว ในระดับของนักวิทยาศาสตร์อาวุโสส่วนใหญ่ ไม่ได้มีส่วนร่วมในแนวความคิด การวางแผน ให้คำปรึกษา และท้ายที่สุดการเขียนรายงานเอกสารต่างๆขึ้นมาเท่าใดนัก

ในหลายต่อหลายกรณี โครงการทั้งหมดนับจากแนวคิดเป็นต้นมา จนไปถึงการนำออกเผยแพร่หรือการตีพิมพ์ จะไม่มีสิ่งที่ป้อนเข้าไปในโครงการอย่างมีนัยสำคัญใดๆจากผู้อำนวยการเลย แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่กระทำกันจนเป็นธรรมเนียมส่วนใหญ่ ห้องปฏิบัติการทั้งหลายต่างได้รับการสนับสนุนโดยเงินทุนจากแหล่งทุนช่วยเหลือที่หลากหลาย และสัญญาต่างๆที่รับมาเหล่านั้น ถูกรับมาในนามของผู้อำนวยการภายใต้ชื่ออันสละสลวยว่า"หัวหน้านักวิจัย"

โดยไม่คำนึงถึงความเกี่ยวพันจริงจัง ของผู้อำนวยการห้องทดลองในทางสติปัญญาและงานทางด้านกายภาพของโครงการวิจัย เขาหรือเธอไม่เคยถูกเรียกร้องในเรื่องเกี่ยวกับสิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาในโครงการ จำนวนมากของผู้อำนวยการห้องทดลองมีลักษณะคล้ายคลึงกับขุนนางหรือเจ้าที่ดิน ที่ไม่เคยปรากฏว่ามีการท้าทายหรือเรียกร้องสิทธิในทรัพยสินทางปัญญาในผลผลิตของบรรดาทาส หรือข้าแผ่นดินที่เป็นเกษตรกรซึ่งครอบครองผืนแผ่นดินนั้นอยู่

ผลผลิตที่สำคัญของห้องทดลองจะอยู่ในรูปของเอกสารที่ได้รับการตีพิมพ์ และการแสดงออกที่สำคัญของสิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาของผู้อำนวยการ ซึ่งเขาหรือเธอจะเป็นผู้ร่วมเขียนอยู่ในงานตีพิมพ์ทุกชิ้นจากห้องปฏิบัติการของพวกเขา บางครั้งรวมไปถึงเอกสารทบทวนหรือบทวิจารณ์แสดงความคิดเห็นทั่วๆไป และบทต่างๆของหนังสือที่ได้รับการเขียนขึ้นโดยสมาชิกใต้บังคับบัญชาหรือระดับรองของกลุ่ม

สิทธิต่างๆในทรัพย์สินดังกล่าวนั้นอธิบายถึงอะไร ยกตัวอย่างเช่น ศาสตราจารย์ Eugene Braunwald แห่ง the Harvard Medical School กลายเป็นนักเขียนคนหนึ่งในวัย 50, ที่มีผลงานตีพิมพ์มากกว่า 600 ชิ้น[6]. โชคไม่ดีสำหรับ Braunwald ตรงที่ว่า หนึ่งในคนที่เขาให้การอุปถัมภ์และผู้ร่วมงาน, John Darsee, กลายเป็นนักเขียนที่เสกสรรปั้นแต่งเรื่องราวขึ้นมาและถูกตรวจพบ. ใครบางคนอาจเกิดความสงสัยขึ้นมาว่า กี่คืนกันที่ Braunwaid ต้องนอนไม่หลับ อันเนื่องมาจากพิษแห่งความกังวลใจเกี่ยวกับงานพิมพ์ชิ้นอื่นๆในจำนวน 600 ชิ้นเหล่านั้น

แต่ถ้าเผื่อว่าบรรดาผู้อำนวยการห้องทดลอง ในฐานะที่มีเหตุที่จะต้องเป็นเช่นนั้นในการอ้างความเป็นผู้เขียนผลงาน ซึ่งพวกเขาไม่ได้มีส่วนช่วยเหลือทางสติปัญญาใดๆ หรือเป็นเพียงให้ความช่วยเหลือในสิ่งที่ไม่เป็นสาระสักเท่าใดนักอย่างที่พวกเขาเป็น ปีแล้วปีเล่าอย่างต่อเนื่อง คนเหล่านี้ต่างต่างผูกพันอยู่กับความหลอกลวงทางสติปัญญา และพวกเขาได้เก็บเกี่ยวเอารางวัลอันใหญ่โตมโหฬารเหล่านั้น, ซึ่งรวมถึงชื่อเสียงเกียรติคุณ, รายได้, และพลังอำนาจทางสังคมไปโดยลำพัง และยิ่งไปกว่านั้น โดยการยืนยันอย่างปราศจากสำนึกในส่วนของชุมชนวิทยาศาสตร์ทั้งหมด รางวัลต่างๆเหล่านี้ได้บ่มเพาะตัวตนของพวกเขาขึ้นมาให้เข้มแข็ง

Matthew Effect
Robert Merton ผู้ก่อตั้งการศึกษาสังคมสมัยใหม่เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์(modern social studies of science) เรียกร้องความสนใจต่อปรากฏการณ์อันหนึ่ง ซึ่งเขาตั้งชื่อมันว่า "Matthew Effect" ดัง Matthew 25:29: ที่ว่า…

โดยไม่คำนึงถึงแบบแผนของนักเขียนทั้งหลาย เกี่ยวกับการได้รับการอ้างถึงอย่างไม่เป็นทางการและบางครั้งเป็นทางการ ในนามของนักเขียนอันเป็นที่รู้จักอย่างดี. ในห้องสมุดต่างๆของห้องปฏิบัติการ เอกสารทั้งหลายจะถูกใส่แฟ้มภายใต้ชื่อของนักเขียน"อาวุโส" และความทรงจำหรือการสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนั้นๆ จะอยู่ภายใต้ชื่อของเขาหรือเธอ(ที่เป็นนักเขียนอาวุโสคนนั้น)

สำหรับโดยส่วนตัวของข้าพเจ้า ได้เป็นประจักษ์พยานที่รู้สึกขุ่นเคืองเกี่ยวกับกรณีที่สุดขั้วเกี่ยวกับ the Matthew Effect อันนี้ นั่นคือ… นักศึกษาปริญญาโทในห้องปฏิบัติการของข้าพเจ้าคนหนึ่ง ได้ตีพิมพ์เอกสารสัมนาชิ้นหนึ่งขึ้นมาโดยปราศจากชื่อของข้าพเจ้าปรากฏอยู่บนเอกสารฉบับนั้น ที่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเอนไซม์ที่เรียกว่า alcohol dehydrogenase ที่ทุกๆคนยอมรับ ซึ่งข้าพเจ้าได้ทำให้การศึกษาทดลองเกี่ยวกับจำนวนประชากรของยีนส์เปลี่ยนแปลงไปอย่างขนานใหญ่ ในลักษณะที่เรียกว่าเป็นการปฏิวัติเลยทีเดียว

หลังจากนั้นในช่วงเวลาไม่นานนัก ข้าพเจ้าได้ให้การบรรยายในหัวข้อที่แตกต่างออกไปหัวข้อหนึ่ง ในตอนท้ายของการบรรยาย เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งได้ลุกขึ้นมาในหมู่ผู้ฟังและกล่าวกับข้าพเจ้าว่า "นั่นมันน่าสนใจมาก แต่สิ่งที่ผมชื่นชมจริงๆในเอกสารของคุณก็คือเรื่อง alcohol dehydrogenase." อันนี้คือความยุติธรรมบางอย่างที่เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้

แต่อย่างไรก็ตาม การยักยอกเกี่ยวกับทรัพย์สินทางปัญญา บางครั้งบางคราวหมายความว่า ใครคนหนึ่งอาจพยายามจะแทรกผ่านการตรวจสอบที่เลวๆไป. The Matthew Effect กำลังทำงานของมัน. ความหลอกลวงฉ้อฉลของ Imanishi-Kari กลายเป็นที่รู้จักในฐานะ "Baltimore Affair." ซึ่งทำให้เราย้อนกลับไปถึง Matthew 25:29: ที่ว่า… สำหรับพวกเขาที่มี มันจะถูกให้

บรรดานักวิทยาศาสตร์ที่ได้รับการฝึกฝน ต่างสำนึกเกี่ยวกับการหยิบยืมเครดิตสำหรับผลงานของพวกเขาไปโดยบรรดานักวิทยาศาสตร์อาวุโสทั้งหลาย และคนพวกนี้ก็รู้สึกขุ่นเคือง แต่ก็รู้ว่าพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้หรือไม่อาจที่จะประท้วง มันไม่ใช่ว่าพวกเขาจะไม่มีคุณค่าใดๆในรายละเอียดของความเป็นนักเขียน. พวกเขาจะต่อสู้ดันอย่างขมขื่นกับบรรดาเพื่อนร่วมงานเกี่ยวกับลำดับตำแหน่งของพวกเขาที่ว่า ใครควรจะมีรายชื่อนักเขียนเป็นคนแรกบนสิ่งพิมพ์ที่ได้มีการเขียนร่วมกัน. กระนั้นก็ตาม เมื่อพวกเขาเป็นนักวิทยาศาสตร์อาวุโสขึ้นมา พวกเขาก็จะผูกพันกับการเสกสรรปั้นแต่งทำนองเดียวกันนี้ในเรื่องเครดิตทางปัญญา

การเสกสรรปั้นแต่งต่างๆและความผิดพลาดเกี่ยวกับผลลัพธ์ทั้งหลายทางวิทยาศาสตร์ ที่พวกเราตำหนิประณาม ในฐานะความฉ้อฉลหลอกลวง มันดำเนินการไปจนตลอดรอดฝั่งนับจากความปรารถนาในชื่อเสียง สถานภาพ และรางวัลทางเศรษฐกิจ. อันนี้ถือว่าเป็นการยักยอกเครดิตของคนอื่นโดยบรรดานักวิทยาศาสตร์อาวุโส ที่เกิดขึ้นจากแรงกระตุ้นทั้งหลายในลักษณะที่ว่ามานี้

เราสามารถที่จะคาดหวังให้บรรดานักวิทยาศาสตร์ยึดครองความจริงที่แท้เกี่ยวกับธรรมชาติ ในฐานะที่เป็นมาตรฐานที่ไม่อาจล่วงละเมิดได้อันหนึ่งได้อย่างไร ในเมื่อพวกเขาได้มีส่วนร่วมกันเป็นกลุ่มของความสำนึกเกี่ยวกับความผิดพลาดดังกล่าวอยู่ทุกวันในผลผลิตของความจริงอันนั้น? นั่นคือแง่มุมหนึ่งของสิ่งที่ Judson เรียกว่า "วัฒนธรรมของความฉ้อฉล"(the culture of fraud) ที่ไกลห่างจากประเด็นของความไม่ซื่อสัตย์ มากยิ่งกว่าพฤติกรรมของบรรดาผู้บริหารของบริษัท Enron ซึ่งบรรดานักวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่เรียกร้องให้มองดูมันด้วยการดูหมิ่นเหยียดหยาม

+++++++++++++++++++++++