1. วิทยาศาสตร์กับการถูกครอบงำทางการเมือง
บทความที่จะอ่านต่อไปนี้เป็นการแนะนำภาพกว้างของหนังสือ ผลงานของ Greenberg, Daniel S. ในเรื่อง Science, Money, and Politics: Political Triumph and Ethical Erosion. 528 p.

ในแต่ละปี รัฐสภาอเมริกันได้จัดสรรเงินเป็นพันๆล้านเหรียญสำหรับงานวิจัยทางด้านวิทยาศาสตร์. ในหนังสือเล่มนี้ผู้รายงานข่าวทางวิทยาศาสตร์ที่มีประสบการณ์ Daniel S. Greenberg จะนำพาเราไปสู่ด้านหลังของประตูที่ปิดสนิท เพื่อแสดงให้เราเห็นว่า ใครได้เงินที่จัดสรรให้กับงานวิจัยฯเหล่านั้นไป และทำไมจึงได้. สิ่งที่เขาเปิดเผยเป็นเรื่องที่น่าตกใจ เราจะได้พบกับโลกที่ถูกมองข้าม, ข้ออ้างต่างๆที่ผิด, เงินทุนสำหรับโครงการและคนใกล้ชิด, ความลำเอียงทางการเมืองที่ที่วิทยาศาสตร์, เงิน, และการเมือง, ทั้งหมดต่างมีอิทธิพลต่อกันและกัน

TABLE OF CONTENTS - สารบัญของหนังสือเล่มนี้
Acknowledgments and a Note on Sources and Methods
Introduction

พลวัตซ่อนเร้นเกี่ยวกับโครงการขนาดใหญ่ทางวิทยาสตร์อเมริกัน
The Hidden Dynamics of the Great American Scientific Enterprise
ข้อค้นพบ 10 ประการจากการตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน เกี่ยวกับความน่าอัปยศ ความน่าเจ็บแค้น ความไร้สาระ และความสูญเปล่าในการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ โดย Daniel S. Greenberg ซึ่งเป็นผู้เขียนหนังสือเรื่อง Science, Money, and Politics: Political Triumph and Ethical Erosion (วิทยาศาสตร์, เงิน, และการเมือง: ชัยชนะทางการเมืองและความสึกกร่อนทางจริยธรรม)

1. คุณคงได้ยินซ้ำซากกันมาแล้วว่า รัฐบาลกลางสหรัฐฯ ได้ตัดเงินสนับสนุนการวิจัยทางด้านวิทยาศาสตร์ลงไป และด้วยเหตุดังกล่าว ทำให้อเมริกากำลังสูญเสียความเป็นเจ้าโลกทางวิทยาศาสตร์ของตนลง. ข่าวสารที่เป็นลางร้ายนั้น ได้ส่งต่อไปถึงสภาคองเกรสส์หรือรัฐสภาสหรัฐ โดยบรรดานักวิทยาศาสตร์กระหายเงินทั้งหลาย และเรื่องนี้ได้มีการกล่าวซ้ำอย่างนกแก้วนกขุนทอง โดยบรรดาหนังสือพิมพ์ปัญญาอ่อนและขาดวิจารณญานทั้งหลาย ที่ถูกหลอกง่าย และมันเป็นเรื่องเหลวไหลเกี่ยวกับผลประโยชน์ส่วนตัว

การสนับสนุนของรัฐบาลสหรัฐ เกี่ยวกับการวิจัยทางด้านวิทยาศาสตร์ในหลายทศวรรษที่ผ่านมาเพิ่มสูงขึ้นโดยตลอด และปัจจุบันยังมากเกินกว่าเงินสนับสนุนการวิจัยของยุโรปและญี่ปุ่นรวมกันเสียอีก อันนี้เป็นเรื่องที่น่าละอายของบรรดากระต่ายตื่นตูมทางวิทยาศาสตร์เหล่านี้ และการพยากรณ์ที่ผิดพลาดของพวกเขาซึ่งทำนายถึงหายนภัยที่เกิดขึ้น

โดยมาตรวัดที่ยอมรับร่วมกันทั่วไปเกี่ยวกับความเข้มแข็งทางวิทยาศาสตร์ สหรัฐคือเจ้าโลกในงานวิจัยทุกๆด้านอย่างแท้จริง บ่อยครั้งการเป็นผู้นำโลกได้มาโดยเงินทุนจำนวนมหาศาล ด้วยเหตุนี้ข้อตระหนกและหวั่นเกรงข้างต้น จึงเป็นมายาคติเกี่ยวกับการสูญเสียความเป็นผู้นำ

2. อันนี้เป็นไปทำนองเดียวกันกับความเศร้าโศกอยู่เสมอ ที่บรรดานักวิทยาศาสตร์ทั้งหลายรู้สึกไปเองว่าสาธารณชนอเมริกันทั้งหลายกำลังเป็นปรปักษ์อย่างรุนแรงต่อวิทยาศาสตร์ และความเป็นศัตรูที่อ้างถึงนั้น ได้ไปขัดขวางและชลอเงินทุนสำหรับงานวิจัยของพวกเขา

ความมากมายของงบประมาณต่างๆที่เพิ่มสูงขึ้นคือความจริงทางการเงินในวงการวิทยาศาสตร์ ขณะเดียวกันได้มีการสำรวจซ้ำๆถึงท่าทีและทัศนคติต่างๆของสาธารณชนต่อวิทยาศาสตร์ ซึ่งผลปรากฏออกมาว่าขัดแย้งหรือไม่ตรงกับข้ออ้างเกี่ยวกับความเป็นศัตรูดังกล่าว ผลสำรวจที่ออกมาต่างเห็นพ้องต้องกันว่า สาธารณชนต่างหลงใหลในวิทยาศาสตร์ และนิยมชมชอบอย่างมากต่อการสนับสนุนด้วยเงินก้อนโตจากรัฐบาลที่มีให้กับการวิจัย รวมไปถึงการลงทุนต่างๆในระยะยาวในงานวิจัยขั้นพื้นฐาน ดังนั้นการลดลงของเงินทุนสนับสนุนจึงเป็นมายาคติอีกอันหนึ่งที่ผนวกเข้ามา

3. อย่างไรก็ตาม ข้ออ้างเกี่ยวกับความต้องการเร่งด่วนต่อการเอาชนะใจสาธารณชนสำหรับวิทยาศาสตร์ ได้เปิดโอกาสให้กระทรวงการคลังสหรัฐ มีการจัดสรรแผนการสนับสนุนต่างๆในนามของวิทยาศาสตร์ - รวมทั้งในหลายปีที่ผ่านมา โครงการด้านการเงินของรัฐบาลที่ฉูดฉาด นำโดยผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบลคนหนึ่งในทางฟิสิกส์ ได้ใช้จ่ายไปในการสร้างสรรค์รายการทีวีเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ และกลายไปเป็นภาพยนตร์ทีวี อย่างเช่น L.A. Law และ NYPD Blue.

วีรบุรุษมายาของเรื่องราวผจญภัยอย่างกล้าหาญได้รับการวางตำแหน่งยอดสุดของห้องทดลอง ในฐานะผู้นำของการวิจัยในขอบเขตความรู้ที่เลียงลำดับจากอาวุธนิวเคลียร์ต่างๆไล่เรียงไปสู่ความสำนึกของมนุษย์ - อันนี้ได้ไปร้อยรัดกอดกวัดกับเรื่องโรมานซ์ และการขันแข่งต่างๆทางด้านอาชีพ. ผลลัพธ์ที่ออกมาเป็นความโชคดีสำหรับชื่อเสียงที่ดีของวิทยาศาสตร์ นับจากต้นฉบับที่ค่อนข้างน่ารำคาญเอามากๆ ซึ่งบรรดาที่ปรึกษาทั้งหลายทางวิทยาศาสตร์ที่โดดเด่นในโครงการดังกล่าวได้กระตุ้นให้เกิดข้อผูกมัด และเคารพต่อความจริงทางวิทยาศาสตร์

4. แต่ไม่ใช่ว่า สหรัฐกำลังเผชิญหน้ากับความขาดแคลนอย่างรุนแรง เกี่ยวกับนักวิทยาศาสตร์และวิศวกร? บรรดากระต่ายตื่นตูมทั้งหลายที่ตกใจกับความตกต่ำของวิทยาศาสตร์ และการไม่เอาใจใส่ต่อวิทยาศาสตร์ได้ประกาศอย่างเปิดเผยถึงอันตรายเหล่านี้มา 40 ปีแล้ว อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือบรรดาด็อกเตอร์หรือ Ph.D.ทั้งหลายกำลังล้นงาน เนื่องจากมีการผลิตมากเกินความต้องการในหลายๆขอบเขตของความรู้นั่นเอง ทำให้คนเหล่านี้ไม่สามารถหางานทำที่เหมาะสมกับการร่ำเรียนมาของพวกเขาได้

ในด้านชีววิทยาทางการแพทย์ การผลิตด็อกเตอร์หรือ Ph.D.ในสาขาดังกล่าว ได้ล้นเกินงานที่เปิดให้เป็นจำนวนมาก ผลที่ตามมาอันหนึ่งก็คือ การเจริญเติบโตในเชิงปฏิบัติเกี่ยวกับการศึกษาต่อในตำแหน่งหลังด็อกเตอร์(post-doctoral appointments)ต่างๆ - ซึ่งได้เงินเดือนต่ำ อันนี้คือแบบแผนที่ยึดครองกันมาสำหรับดอกเตอร์ที่ล้นเกินทั้งหลาย

สำหรับเหตุผลทั้งหลายในทางเศรษฐกิจที่ฟังดูดี การเพิ่มขึ้นของจำนวนนักศึกษาอเมริกันกำลังหลบหลีกการเรียนทางวิทยาศาสตร์ และโอกาสที่ยังชวนสงสัยและเป็นปัญหาที่จะมารับใช้หรือให้บริการ ในฐานะแรงงานที่หดตัวลงทางวิทยาศาสตร์ สำหรับศาสตราจารย์ที่เป็นภาระเงินทุนสนับสนุนต่างๆ

5. โครงการขนาดใหญ่ทางวิทยาศาสตร์เจริญรุ่งเรืองขึ้นมาจากการยอมรับของสาธารณชน และการยอมรับทางการเมืองเกี่ยวกับคุณค่าของงานวิจัย - สำหรับด้านสุขภาพ, ด้านความเจริญ, ด้านความมั่นคงของประเทศ, และด้านสิ่งแวดล้อมที่สะอาด. แต่ในการไล่ตามการอยู่ดีกินดีทางเศรษฐกิจ วิทยาศาสตร์มิได้สร้างความเชื่อมั่นโดยลำพังบนเจตนาที่ดี กล่าวคือมีการล็อบบี้อย่างรุนแรงและได้ผลสำหรับการได้มาซึ่งเงินทุนจากรัฐบาล

การล็อบบี้สำหรับวงการวิทยาศาสตร์ ถือเป็นส่วนสำคัญอันหนึ่งของอุตสาหกรรมการล็อบบี้ที่เจริญเติบโตและก้าวหน้ามากของวอชิงตัน. ค่าตอบแทนอย่างน้อย 2 หมื่นเหรียญต่อเดือน(8 แสนบาท), สำหรับในการว่าจ้างบรรดาล็อบบียิสท์ ให้เร่งรัดเงินทุนสนับสนุนจากรัฐบาลที่จัดสรรให้กับลูกค้าขาประจำทางวิทยาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยต่างๆ ถือเป็นเรื่องปกติ

สมาคมต่างๆทางวิทยาศาสตร์ธำรงรักษาบรรดาสต๊าฟล็อบบี้ เพื่อรักษาเงินที่ไหลสู่ขบวนแถวและแฟ้มเอกสารของพวกเขา ขณะที่บรรดาสมาชิกรัฐสภา ก็กระหายที่จะสร้างความพึงพอใจแก่บรรดานักวิชาการให้กลับบ้านไป จัดการกับบิลค่าใช้จ่ายด้วยการช่วยเหลือเป็นพิเศษของเงินทุนสนับสนุน(หรือชิ้นเนื้อ)ที่กำหนดให้. บรรดามหาวิทยาลัยไม่ค่อยจะคุยอวด เกี่ยวกับการได้มาซึ่งเงินทุนสนับสนุนโดยเส้นทางประตูหลังอันนี้เท่าใดนัก เนื่องจากเงินทุนดังกล่าวได้ไปทำลายหรือฝ่าฝืนข้อผูกพันที่เคร่งครัดเกี่ยวกับความยุติธรรม และวัตถุประสงค์ในการให้รางวัลจากเงินกองกลางเกี่ยวกับการวิจัย. แต่บรรดาโรงเรียนชั้นนำและมหาวิทยาลัยจำนวนมากต่างแสวงหา และไล่ล่าเงินทุนสนับสนุนก้อนนี้กันอย่างแข็งขัน คำถามคือว่า คุณได้กลิ่นชอบกลอันนี้ไหม? อันนี้ไม่ต้องสงสัยเลย

6. บางครั้งบางคราว วิทยาศาสตร์ก็ต้องเผชิญกับความไม่สมหวังอย่างรุนแรงในการแสวงหาเงินทุนของตนจากวอชิงตัน ตัวอย่างเช่น โครงการอะตอมที่ยิ่งใหญ่ซึ่งเคยวางแผนไว้ - Superconducting Super Collider (SSC) อันมหึมา - ที่ต้องพบกับความล้มเหลวในปี ค.ศ. 1993 เมื่อสภาคองเกรสส์ได้ยุติเงินทุนหลังจากที่จ่ายไปแล้ว 2 พันล้านเหรียญในโครงการดังกล่าว

บรรดาผู้อยู่เบื้องหลังโครงการ SSC ให้เหตุผลความพ่ายแพ้ของพวกเขาว่า เป็นเพราะความโง่เขลาและความเป็นปรปักษ์ต่อวงการวิทยาศาสตร์ แต่มูลเหตุที่แท้จริงก็คือ การมองข้ามหรือไม่สนใจของพวกเขาเองต่อความรับผิดชอบในประโยชน์ของเงินทุนที่ได้จากบรรดาผู้เสียภาษีทั้งหลายนั่นเอง. โครงการดังกล่าวได้ถูกขายต่อสภาคองเกรสส์ด้วยสนนราคาต่อท้าย 4 พันล้านเหรียญ และการรับรองที่ไร้เหตุผลว่า ประเทศอื่นๆได้ใช้จ่ายเงินก้อนโตสำหรับการนี้. เมื่อสภาคองเกรสส์ดึงปล๊กออก ต้นทุนที่ประเมินสูงขึ้นถึง 12 พันล้านเหรียญและกำลังสูงขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีประเทศใดสามารถให้การช่วยเหลือทางการเงินได้อีกต่อไป

7. แต่เราต้องไม่มองข้ามบทบาทของประธานาธิบดี Bill Clinton ในการพังทะลายของโครงการ SSC. ขณะที่กำลังแสวงหาหนทางเพื่อแสดงออกถึงความกระเหม็ดกระแหม่ในปีแรกของการทำงานของเขา Clinton ต้องเผชิญหน้ากับโครงการที่ใช้เงินทุนสูงที่เรียกว่า mega-projects อยู่ 2 โครงการ นั่นคือ อภิมหาโครงการสถานีอวกาศ กับอภิมหาโครงการ SSC

สำหรับโครงการ SSC นั้นอยู่ในระหว่างการก่อสร้างอยู่ที่มลรัฐเท็กซัส - เมืองของ Bush (ประธานาธิบดีคนปัจจุบัน) - ขณะที่สัญญาและข้อตกลงต่างๆเกี่ยวกับสถานีอวกาศถูกทำให้แพร่กระจายไปทั่วประเทศ โดยส่วนแบ่งที่ใหญ่สุดในการโหวดมาจากแคลิฟอร์เนีย

ในการพบปะกันที่ทำเนียบขาวครั้งหนึ่งกับที่บรรดาที่ปรึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์ของเขา และเจ้าหน้าที่ในการจัดสรรงบประมาณทั้งหลาย, Clinton ได้พยักหน้าเห็นด้วยอย่างเต็มที่กับการพยายามขับเคลื่อนให้มีการประหยัดค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับอภิมหาโครงการสถานีอวกาศ ขณะเดียวกันอภิมหาโครงการ SSC ก็ได้ถูกทิ้งให้อ่อนเปลี้ยลง และในท้ายที่สุดก็ตายตกไปในทำเนียบรัฐบาลนั่นเอง

8. ดังที่กล่าวมาข้างต้น ซึ่งได้นำเราสู่คำแนะนำทางวิทยาศาสตร์แก่ประธานาธิบดี - หัวข้อหนึ่งซึ่งได้ให้กำเนิดเรื่องตลกปนเศร้าเกี่ยวกับคำแก้ตัวต่างๆที่จริงจังของ Dr. Strangelove และ C.P. Snow สำหรับการที่บรรดานักการเมืองได้เอาใจใส่ต่อบรรดานักวิทยาศาสตร์ทั้งหลาย ในความเป็นจริง บทบาทดังกล่าวเป็นเรื่องทางโลกย์อย่างตรงไปตรงมา นับตั้งแต่ที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์เต็มเวลาคนหนึ่ง ได้รับการแต่งตั้งสู่ทำเนียบขาวโดยประธานาธิบดี Eisenhower ซึ่งก่อนหน้านั้น ไม่มีที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์คนใด ที่เคยเข้าไปสู่วงในของท่านประธานาธิบดีมาก่อน

โดยเฉพาะประธานาธิบดี Richard Nixon ต้องรู้สึกทุกข์ใจมาก เมื่อนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งในบรรดาที่ปรึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์ของเขา ได้ท้าทายต่อข้อผูกพันของประธานาธิบดี ที่มีต่อเครื่องบินซูเปอร์โซนิค(เครื่องบินความเร็วเหนือเสียง) ซึ่งประธานาธิบดีได้แถลงไว้กับสภาคองเกรสส์ ด้วยความสงสัยและคลางแคลงใจเกี่ยวกับบรรดาที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์ของเขา ทำให้ Nixon ต้องเหวี่ยงพวกเขาทั้งหมดออกไปจากทำเนียบขาว และกล่าวว่า เขาจะเรียกหาคนเหล่านั้นเข้ามาอีก หากว่าเขาต้องการคำปรึกษาในอนาคต

ด้วยเหตุผลข้างต้น Nixon จึงอยู่ในตำแหน่งโดยไม่มีที่ปรึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์อีกต่อไป ดังการเปิดเผยเทปลับทำเนียบขาว, Nixon มีความเห็นในเชิงลบมากเกี่ยวกับบรรดาที่ปรึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์ของเขา เขากล่าวกับบรรดาผู้ช่วยของตนว่า เขาต้องการ"พวกอัจฉริยะ"เพื่อแนะนำเขาในเรื่องราวทางวิทยาศาสตร์ แต่กลับกลายเป็นว่า เขาได้รับบริการจากบรรดาอธิการบดีที่ปลดประจำการจากมหาวิทยาลัยแล้วจำนวนมากแทน

9. บรรดานักวิทยาศาสตร์ชั้นนำซึ่งเป็นที่รักใคร่ และปรารถนาที่จะได้มาเป็นหนึ่งในสต๊าฟของประธานาธิบดี ได้ทำการชักนำประธานาธิบดี Ford ให้ฟื้นฟูงานดังกล่าวขึ้นมาหลังจากที่ถูกเลิกล้มไปโดยประธานาธิบดี Nixon. ด้วยเหตุนี้ ที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์ของประธานาธิบดีจึงหวนคืนกลับสู่ทำเนียบขาวอีกครั้ง แต่บรรดานักวิทยาศาสตร์ทั้งหลาย ได้เรียนรู้บทเรียนที่ร้อนแรงกันแล้วว่า ความซื่อสัตย์จงรักภักดีและความมีวินัยถือเป็นคุณค่าสูงสุดในทางการเมือง ไม่อีกแล้วที่จะมีนักวิทยาศาสตร์คนใด ซึ่งทำหน้าที่รับใช้ประธานาธิบดี ที่จะพูดจาสวนทางกันกับฐานะและตำแหน่งของท่านประธานาธิบดีต่อสาธารณชนอีกต่อไป

หลักประกันทางการเงินสำหรับการวิจัย กลายเป็นวัตถุประสงค์หลักที่สำคัญของนักวิทยาศาสตร์ทั้งหลาย ซึ่งเป็นการเชื่อมโยงกันระหว่างวิทยาศาสตร์และรัฐบาล. และด้วยเป้าหมายอันนี้จึงเป็นประเด็นสำคัญที่บรรดานักวิทยาศาสตร์ทั้งหลาย ได้ถอยห่างจากการมีส่วนร่วมในเรื่องราวสาธารณะ. การควบคุมอาวุธและสิทธิมนุษยชน ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นประเด็นหลักในชุมชนวิทยาศาสตร์อเมริกัน แต่ปัจจุบัน พวกเขาไม่สะท้อนถึงความเป็นผู้นำนี้อีกแล้ว…

เมื่อ Gingrich น้อมนำการปฏิวัติพรรครีพับบลิกัน ด้วยการคุกคามงบประมาณกลางด้านวิทยาศาสตร์ บรรดานักวิทยาศาสตร์ทั้งหลายได้ลุกขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน และระดมโจมตีรัฐสภาด้วยการเรียกร้องอย่างโกรธแค้น เพื่อที่จะปกปักรักษางบประมาณของพวกเขาเอาไว้ แต่เมื่อมองเข้าไปในในเรื่องราวทางการเมืองด้านอื่นๆ บรรดานักวิทยาศาสตร์กลับมีแนวโน้มสงบเงียบ เรียบร้อย และเงื่องหงอยเอามากๆ

10. การแสวงหาเงินทุนอย่างเข้มข้นได้กระจายตัวและแผ่ซ่านไปทั่ววงการวิทยาศาสตร์ - และเกือบทุกสิ่งมุ่งสู่การให้ได้เงินมา รวมถึงการติดต่อและข้อตกลงเชิงพาณิชย์ระหว่างบรรดานักวิทยาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยต่างๆกับวงการอุตสาหกรรมทั้งหลาย ที่ซึ่งการค้าถือเป็นจารีตพื้นฐานของวิทยาศาสตร์เสมอมา…

ในนิตยสารต่างๆทางวิทยาศาสตร์และในการประชุม บรรดานักวิทยาศาสตร์ที่มีหิริโอตตัปปะรู้สึกละอายและสิ้นหวังกับหลักจริยธรรม ซึ่งกำลังสึกกร่อนในวงวิชาชีพของพวกเขา การถกเถียงกันอย่างเดือดดาลบนหลักการแห่งพฤติกรรม เพื่อทำให้มั่นใจเกี่ยวกับหลักการจริยธรรมถือเป็นประเด็นร้อน แต่เหยื่อล่อของทรัพย์ศฤงคารก็ยังคงมีอิทธิพลและพลังอำนาจอย่างเต็มที่ในการมีชีวิตของวิทยาศาสตร์

2. การยอมรับการเมืองในวิทยาศาสตร์
Accepting Politics In Science
By Roger A. Pielke Jr.

Roger A. Pielke Jr. ซึ่งเป็นผู้เขียนบทความนี้ เป็นผู้อำนวยการ ศูนย์กลางการวิจัยเชิงนโยบายทางด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งมหาวิทยาลัยโคโลราโด ข้อมูลจาก http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A61928-2005Jan9.html

การบริหารงานของประธานาธิบดี Bush (เกี่ยวกับงานด้านวิทยาศาสตร์) ได้รับการต่อว่าต่อขานในไม่กี่ปีหลังมานี้ ซึ่งข้อกล่าวหาส่วนใหญ่คือ"ทำให้วิทยาศาสตร์เป็นเรื่องการเมืองไป" เฉพาะอย่างยิ่ง โดยผ่านการปฏิบัติการของคณะกรรมการและที่ปรึกษาจำนวนมาก ซึ่งเป็นสมัครพรรคพวกทางการเมืองของตนเอง ยกตัวอย่างเช่น ในปี ค.ศ.2002 ศาสตราจารย์คนหนึ่งแห่งมหาวิทยาลัยนิวเม็กซิโก อ้างว่า คำเชื้อเชิญที่มีมาถึงเขาให้เข้าร่วมกับสภาที่ปรึกษาแห่งชาติในเรื่อง "โทษของยาเสพติด" ได้รับการยกเลิกไป ทั้งนี้เพราะเขาไม่ต้องการที่จะแสดงออกถึงการเป็นตัวแทนอย่างเป็นทางการ ที่ให้การสนับสนุนต่อประธานาธิบดี Bush นั่นเอง

การสั่งสมประสบการณ์ต่างๆเหล่านั้น ได้น้อมนำไปสู่การสืบสวนและรายงานต่างๆจำนวนหนึ่ง เกี่ยวกับกระบวนการสรรหาสมาชิกคณะกรรมการกลางที่ปรึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์. คณะกรรมการเหล่านี้จะเป็นผู้ตระเตรียมและจัดหาข้อมูลต่างๆเพื่อป้อนให้กับรัฐบาล ในประเด็นต่างๆซึ่งเลียงลำดับจากมาตรฐานสิ่งแวดล้อม ไปจนกระทั่งถึงเรื่องกฎเกณฑ์เกี่ยวกับการใช้ยา

แต่ทางออกที่เด่นชัดสำหรับปัญหานี้ - เพื่อแยกวิทยาศาสตร์ให้สะอาดบริสุทธิ์จากการเมือง - เป็นเรื่องซึ่งเป็นไปไม่ได้ และการจะเยียวยารักษาโรคการคุกคามทางการเมืองที่แพร่หลายอยู่ทั่วไปในเวลานี้ต่อวงการวิทยาศาสตร์ ดูจะเป็นสิ่งเลวร้ายกว่าตัวโรคเสียอีก รายงานเดือนพฤศจิกายนฉบับหนึ่ง ของคณะกรรมการที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์ชั้นนำระดับชาติซึ่งไม่ใช่ตัวแทนรัฐบาล - หรือที่เรียกว่า สภาวิจัยแห่งชาติ(the National Research Council [NRC]) - ได้ให้ข้อมูลว่า บรรดาผู้ได้รับการเสนอชื่อเป็นประธานคณะกรรมการที่ปรึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ไม่ได้ถูกถามถึงเรื่องราวเกี่ยวกับมุมมองเชิงนโยบายและมุมมองทางการเมืองของพวกเขาแต่อย่างใด

ในรายงานของสภาวิจัยแห่งชาติ(The NRC) ได้อธิบายว่า ทัศนะทางการเมืองและมุมมองเชิงนโยบายของบรรดาคณะกรรมการที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์ในอนาคต เป็น"ข้อมูลที่ไร้แก่นสาร" เพราะมุมมองต่างๆดังกล่าว "ไม่ได้ทำนายหรือพยากรณ์อย่างจริงจังถึงตำแหน่งของพวกเขาภายใต้นโยบายต่างๆที่มีลักษณะเฉพาะ." วิธีการ "ไม่ถาม, ไม่บอก" ได้รับการเห็นพ้องและรับรองโดยผู้ทำการตัดสินใจต่างๆเกี่ยวกับประชาธิปไตย เช่นเดียวกันกับโดยสหภาพนักวิทยาศาสตร์ที่มีความเกี่ยวข้องทั้งหลาย

ผู้แทนราษฎร Brian Baird (D-Wash) ได้แสดงความเห็นว่า "เมื่อคุณเริ่มปล่อยให้การเมืองเป็นผู้เลือกนักวิทยาศาสตร์ ในฐานะผู้เชี่ยวชาญที่คอยให้คำแนะนำ คุณก็ทุจริตหรือทำผิดต่อกระบวนการที่ถูกออกแบบขึ้นมาเพื่อให้ได้มาซึ่งคำแนะนำที่ดีแล้ว"

แต่ตามข้อเท็จจริง การเมืองไม่อาจหลีกเลี่ยงกระบวนการเลือกสรรตำแหน่งดังกล่าวได้ คำถามที่จริงจังคือว่า เราต้องการเผชิญกับความเป็นจริงนี้อย่างเปิดเผย หรือยินยอมให้มันแสดงออกมาจากห้องข้างหลังอันเลื่องชื่อเกี่ยวกับการตัดสินใจทางการเมืองกันแน่

ในเกือบทุกๆพื้นที่ทางการเมือง ข้อแนะนำต่างๆได้รับการเสนอด้วยมุมมองเชิงนโยบายและมุมมองทางการเมืองออกมาตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นศาลสูง, รายชื่อพยานที่รับฟังโดยรัฐสภา, หรือพันธกิจ 11 กันยา, ที่กล่าวมานี้เป็นเพียงส่วนเล็กน้อยเท่านั้น. ไม่มีพื้นที่ใดที่คำแนะนำที่ให้กับรัฐบาล และข้อพิจารณาที่เป็นไปได้ต่างๆที่การเมืองสามารถจะเมินเฉย(หรือควรจะถูกเมินเฉย)ได้ ขณะที่วิทยาศาสตร์เป็นปฏิบัติการของพัฒนาการทางความรู้อย่างเป็นระบบ บรรดานักวิทยาศาสตร์ทั้งหลายในฐานะที่เป็นมนุษย์และพลเมือง ทัศนะต่างๆของพวกเขาซึ่งมักจะแสดงออกในที่ประชุมสาธารณะ จึงมีคุณค่าเสมอ

ด้วยเหตุดังนั้น ไม่ว่าพวกเขาจะถามหรือไม่ก็ตามในระหว่างการคัดสรรรายชื่อเพื่อดำรงตำแหน่งคณะกรรมการฯชุดดังกล่าว ทัศนะต่างๆของบรรดานักวิทยาศาสตร์เป็นจำนวนมากในเรื่องเกี่ยวกับนโยบายและมุมมองทางการเมืองก็เป็นที่รู้กันทั่วไป ยกตัวอย่างเช่น ต้องขอขอบคุณจดหมายฉบับหนึ่งที่มีการลงชื่อร่วมกัน ซึ่งทำให้เราทราบว่า ผู้ได้รับรางวัลโนเบลจำนวน 48 คนนั้น ได้ให้การสนับสนุน John Kerry ให้ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี อันนี้จึงเป็นเรื่องง่ายในการที่นักวิทยาศาสตร์เหล่านี้ จะรวมกันเป็นคณะกรรมการที่ปรึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์ ซึ่งพวกเขาได้ลงนามเอาไว้แล้วในจดหมายฉบับนี้ โดยไม่มีการซักถามอย่างเป็นทางการเกี่ยวกับทัศนะทางการเมืองของพวกเขาแต่อย่างใด

ยิ่งไปกว่านั้น ในการประเมินเกี่ยวกับนโยบายอันหนึ่ง ซึ่งโฟกัสลงไปบนการรักษาข้อพิจารณาต่างๆทางการเมืองเอาไว้ นอกเหนือไปจากกระบวนการที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์ที่กำลังทำงานอยู่ มันมีความจำเป็นที่จะต้องมีข้อมูลที่แสดงให้เห็นว่า องค์ประกอบของคณะกรรมการชุดเฉพาะกิจต่างๆ จะไม่มีอคติเกี่ยวกับทัศนะเชิงนโยบายและการเมืองของคณะกรรมการต่างๆ ซึ่งในลำดับต่อมาจะต้องรู้ว่า ทัศนะต่างๆเหล่านั้นคืออะไร อันนี้คือ Catch-22 อย่างหนึ่ง (หมายถึงสถานการณ์ที่ยุ่งยาก และลำบากในการแก้ไข)

ในท้ายที่สุด คณะกรรมการที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์จึงไม่เคยเกี่ยวข้องกับวิทยาศาสตร์อย่างบริสุทธิ์เลย พวกเขาได้ถูกนำมารวมกันเพื่อจัดหาคำแนะนำในเชิงนโยบาย หรือในการให้ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์อย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งสอดคล้องโดยตรงกับนโยบาย และดังที่ Dan Sarewitz แห่งมหาวิทยาลัยรัฐอริโซนาให้เหตุผลเอาไว้อย่างน่ารับฟังว่า…

"เมื่อประเด็นปัญหาใดปัญหาหนึ่ง เป็นเรื่องที่เกี่ยวโยงกับข้อถกเถียงทางวิทยาศาสตร์และทางการเมือง ในกรณีนั้น ความคิดเห็นของใครคนหนึ่ง มักจะได้รับการสนับสนุนด้วยขบวนแถวเกี่ยวกับข้อเท็จจริงต่างๆที่ถูกต้องตามกฎหมาย ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีผลบังคับไม่น้อยไปกว่าข้อเท็จจริง ที่รวบรวมขึ้นมาโดยคนเหล่านั้นด้วยมุมมองที่แตกต่าง"

อย่างข้อพิจารณาในประเด็นเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงด้านบรรยากาศ ดูเหมือนว่าบรรดานักวิทยาศาสตร์ทั้งหลาย ได้มาถึงความเห็นที่สอดคล้องต้องกันอย่างแข็งขันว่า กิจกรรมต่างๆของมนุษย์มีผลกระทบต่อบรรยากาศโลกอย่างมีนัยสำคัญ ข้อถกเถียงและการอภิปรายในเรื่องความถูกต้องทางกฎหมาย ต่อเนื่องไปถึงเรื่องต้นทุนและผลประโยชน์เกี่ยวกับนโยบายที่ได้วางไว้ อย่างเช่น สนธิสัญญาเกียวโต(the Kyoto Protocol) และการประเมินเกี่ยวกับต้นทุนและผลกำไรต่างๆ ได้ไปเกี่ยวพันกับการพิจารณาถึงมูลค่าและเรื่องทางการเมือง

มันเป็นความไร้เดียงสาและดูสิ้นหวังกับการคิดว่า คณะกรรมการที่ปรึกษาคณะหนึ่งในเรื่องการเปลี่ยนแปลงของบรรยากาศโลกจะสามารถถูกเลือกสรรรายชื่อ โดยปราศจากการพิจารณาเกี่ยวกับทัศนะดังกล่าวข้างต้น จากบรรดาสมาชิกทั้งหลายซึ่งวางเอาไว้บนข้อถกเถียงทางการเมืองที่มีอยู่

ยิ่งไปกว่านั้น การขจัดข้อพิจารณาทางการเมืองในองค์ประกอบคณะกรรมการที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์, นโยบายอันหนึ่งเกี่ยวกับการไม่ถาม, ไม่บอก, ทำให้มันยุ่งยากมากขึ้นที่จะมองเห็นบทบาทที่แสดงโดยการเมือง ซึ่งจะมีอยู่ไปตลอด

สิ่งสำคัญยิ่งกว่าองค์ประกอบของคณะกรรมการที่ปรึกษาทางวิทยาศาสตร์ก็คือ ความรับผิดชอบดังที่ พวกเขาได้รับการกำหนดให้มี และขบวนการที่พวกเขาใช้ในการจัดหาหรือตระเตรียมข้อมูลอันเป็นประโยชน์เพื่อคนที่ทำการตัดสินใจ. ข้อถกเถียงทั่วไปเหนือคณะกรรมการเหล่านี้ได้เสริมเพิ่มพลังมายาคติเก่าๆที่ว่า บางครั้งบางคราว เราสามารถแยกแยะวิทยาศาสตร์ออกจากการเมืองได้ และกรณีนั้นจึงมั่นใจได้ว่า วิทยาศาสตร์ในบางโอกาส ไม่ถูกทำให้แปดเปื้อนโดยความไม่บริสุทธิ์ของส่วนที่เหลือของสังคม

กระนั้นก็ตาม ในเชิงประติทรรศน์หรือสวนทางกับความรู้สึกของคนทั่วไป เราต้องการให้วิทยาศาสตร์เป็นเรื่องที่สอดคล้องกับนโยบายด้วย. วิธีการที่ดีกว่าอันหนึ่งก็คือ จะต้องโฟกัสความสนใจของเราลงไปบนพัฒนาการที่โปร่งใส ความรับผิดชอบ และกระบวนการที่มีประสิทธิภาพที่จะจัดการกับเรื่องการเมืองในวิทยาศาสตร์ - และจะต้องไม่เสแสร้างว่ามันไม่มีอยู่อีกต่อไป