document973

The Midnight University

ศิลปะ สถาปัตยกรรม และพื้นที่สาธารณะ
อาณาจักรที่ซ่อนเร้น : พิมพ์เขียวเกี่ยวกับดิสนีย์แลนด์
สมเกียรติ ตั้งนโม : เรียบเรียง
คณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

หมายเหตุ : บทความชิ้นนี้เรียบเรียงมาจากเรื่อง
Hidden Kingdom Disney's Political Blueprint
By Joshua Wolf Shenk
เป็นเรื่องเกี่ยวกับปัญหาและข้อถกเถียงระหว่างพื้นที่เอกชนและพื้นที่สาธารณะ
ในกรอบของทุนนิยมและเสรีประชาธิปไตย
~~midnightuniv(at)yahoo.com~~

(บทความเพื่อประโยชน์ทางการศึกษา)
มหาวิทยาลัยเที่ยงคืน ลำดับที่ 973
เผยแพร่บนเว็บไซต์นี้ครั้งแรกเมื่อวันที่ ๑๕ กรกฎาคม ๒๕๔๙
(บทความทั้งหมดยาวประมาณ 10.5 หน้ากระดาษ A4)

อาณาจักรที่ซ่อนเร้น : พิมพ์เขียวเกี่ยวกับดิสนีย์แลนด์
สมเกียรติ ตั้งนโม : เรียบเรียง / คณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

ความนำ
William Sterner, นายกเทศมนตรีของ Lake Buena Vista, ฟลอริดา, กล่าวว่า เขามีตำแหน่ง "คล้ายกับนายกเทศมนตรีเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง" ซึ่งมีพลเมืองเพียงแค่ 40 คนเท่านั้น แต่มีผู้มาเยี่ยมเยือนประมาณ 30 ล้านคนต่อปี และเป็นธุรกิจหนึ่งที่ครอบครองเป็นเจ้าของที่ดินเหล่านี้ทั้งหมด

ผู้มีกรรมสิทธิ์ในที่ดินขนาดใหญ่นี้ก็คือ บริษัท Walt Disney World Company, ความสนใจของนักท่องเที่ยวทั้งหลายก็คือ Disney World, และนายกเทศมนตรี Sterner คือ ผู้ควบคุมดูแลการปฏิบัติงานของคอมพิวเตอร์ในสำนักงานต่างๆ ของบริษัท Disney World, ซึ่งคอยควบคุมให้ผู้มาเยี่ยมเยือนทั้งหลายเกิดความรู้สึกพึงพอใจกับงานของบริษัทฯ

ตอนที่เขาถูกไล่ออก เขาถูกขับไล่จากสวนรถไฟที่ซึ่งเขาอาศัยอยู่ อันนี้เกิดขึ้นเช่นเดียวกับลูกจ้างอีกประมาณ 40 คน ซึ่งอาศัยอยู่ที่นั่น ทั้งหมดต่างไม่สังกัดสหภาพแรงงาน. สภาคณะกรรมการ Lake Buena Vista จะทำหน้าที่เพียงอย่างเดียวเกี่ยวกับผลงานที่ตามมาในแต่ละปี นั่นคือการปรับเปลี่ยนเส้นทางเดินรถ, การบริการสาธารณะต่างๆ, การตรวจตรา, และการอนุญาตทั้งหมดในอาณาเขตที่เรียกว่า the Reedy Creek Improvement District, ซึ่งคือสิ่งสร้างอย่างหนึ่งของ the Disney Company

นี่คือวิธีการในการดำเนินการสวนสนุกใช่ไหม ? คุณลองเดากันดู. โครงสร้างของ Disney World ทำให้บริษัทฯ สามารถแสดงพลังอำนาจกับรัฐบาลได้ และมีอิสรภาพในฐานะบริษัทเอกชนที่จะควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างอันเป็นทรัพย์สมบัติทั้งหลายของตน

Walt Disney ได้ตั้งชื่ออันเป็นที่ดึงดูดของ Disney World's ว่า ชุมชนต้นแบบแห่งการทดลองของวันพรุ่งนี้(the Experimental Prototype Community of Tomorrow) (EPCOT), แต่ชื่อดังกล่าว อาจจะอธิบายได้ดีกว่าถึง"การออกแบบรัฐบาลส่วนตัวของดิสนีย์"(Disney's design for private government) ทุกวันนี้ ความเปลี่ยนแปลงทั้งหลายบนพิมพ์เขียวเดิมๆมีอยู่อย่างมากมาย ไม่เพียงคอมเพล็กซ์ความบันเทิงต่างๆ เท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงส่วนของช็อพพิงมอลล์ทั้งหลาย และอาณาเขตการพัฒนาตัวเมืองต่างๆ ด้วย ซึ่งการจัดค่าเช่าพิเศษและการยกเว้นภาษีคือวิธีที่นิยมมากขึ้นเรื่อยๆ สำหรับทรัพย์สินที่หลุดรอดไปจากสายตา อันเนื่องจากความผิดพลาดหรือการไม่ทันสังเกตของรัฐบาล ในเขตชานเมืองตามชนบททั่วไป

บางที หนึ่งในสามของพัฒนาการใหม่ๆ คือหมู่บ้านจัดสรรที่มีอาณาเขตรั้วรอบขอบชิด ด้วยการดูแลรักษาความปลอดภัย บริการสาธารณะต่างๆ และบริการสังคมตามจารีตที่ได้รับการตระเตรียมขึ้นมาเป็นปรกติโดยเจ้าหน้าที่เอกชนต่างๆ สำหรับดิสนีย์ วิธีการอันนี้มันใช้การได้แน่นอน การควบคุมทั้งหมดทำให้ดิสนีย์สามารถโดดเดี่ยวแดนเนรมิตอันน่าพิศวงของเขาจากภวการณ์ภายนอก ไม่ว่าจะเป็นสังคม การเมือง และเรื่องของความคิดสติปัญญาต่างๆ

บรรดานักท่องเที่ยวทั้งหลายต่างหลั่งไหลมาจากทั่วทุกมุมโลก เพื่อความสนุกสนานเพลิดเพลินกับโลกความเชื่อที่เป็นมายา(make-believe world) มันเป็นโลกจินตนาการ ซึ่งดิสนีย์จรรโลงรักษาไว้โดยการขับไล่ไสส่งอิทธิพลต่างๆ ที่ขัดแย้งวุ่นวายใจจากภายนอกออกไป แต่ในการสลักเสลาขอบเขตอำนาจทางการเมืองของตนเองขึ้นมานี้ ดิสนีย์ทำอะไรที่มากไปกว่านั้น

กล่าวคือ มีการบุกเบิกเรื่องความรู้ความเข้าใจในเทคนิคการตลาดอย่างง่ายๆ มีการนิยามความหมายอาณาเขตพรมแดนขึ้นมาใหม่ ระหว่าง"พื้นที่เอกชน" กับ "พื้นที่สาธารณะ" ความน่าสนใจอย่างชัดเจนเกี่ยวกับการทดลองทางการเมืองนี้ และความสามารถในการปรับตัวต่างๆ ของมัน สู่บริบทอื่นๆ ได้ก่อให้เกิดคำถามและข้อสงสัยกวนใจขึ้นมา

การออกแบบเมืองของดิสนีย์อาจเป็นกรอบโครงร่างที่ยอมรับกันได้อันหนึ่ง สำหรับปฏิบัติการของสวนสนุกที่ตั้งอยู่บนฐานของจินตนาการอันเพ้อฝัน แต่มันควรจะเป็นจริงดังที่ วอลท์ ดิสนีย์ ตั้งใจอย่างชัดเจน นั่นคือ พิมพ์เขียวอันหนึ่งสำหรับพื้นที่สาธารณะของโลกในอนาคตใช่ไหม ?

กับดักหนูที่ดีกว่า (A Better Mouse Trap)
เมื่อ Walt Disney เริ่มต้นวางแผนสวนสนุกในทศวรรษที่ 1950s เขาได้สร้างตัวเขาเองเรียบร้อยแล้ว ไม่เพียงในฐานะนักลงทุนทางการเงินที่ประสบผลสำเร็จ แต่ยังในฐานะผู้อาวุโสที่ได้รับการยอมรับนับถือของพวกเด็กๆ อเมริกัน และนักธุรกิจที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลเกี่ยวกับจินตนาการอเมริกัน. สิ่งที่เขายังคงโหยหาและปรารถนาอย่างมากมาโดยตลอดก็คือ บางสิ่งบางอย่างที่พ้นไปจากโลกสองมิติของภาพยนตร์, หนังสือ, และโทรทัศน์

เขาต้องการให้ความบันเทิงกับประสาทสัมผัสทั้งหมดของมนุษย์ - ในพื้นที่ครอบครองของเขา และในวิธีการของตัวเขา. เขาไม่ต้องการสร้างสรรค์เพียงแค่ความจริงเสมือนอันหนึ่งขึ้นมาเท่านั้น แต่เขาต้องการที่จะสร้างความจริงอีกอย่างหนึ่งขึ้นมา ซึ่งจะไม่ยอมให้องค์ประกอบเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของมันเปลี่ยนแปลงไป หรือมีอิทธิพลจากภายนอกเข้ามารบกวน. การสร้างฉนวนป้องกันทางการเมืองแทบจะไม่ใช่อุบัติเหตุโดยความบังเอิญต่อวิสัยทัศน์อันนี้ จริงๆ แล้ว มันเป็นส่วนที่อยู่ใจกลางทางความคิดของเขาเลยทีเดียว

เกี่ยวกับตำนานเล่าลือของดิสนีย์ เขามีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเป็นคนแรกที่ควบคุมอุปกรณ์และเครื่องเล่นต่างๆ ในดิสนีย์แลนด์ที่แคลิฟอร์เนีย. "ผมไม่ต้องการให้สาธารณชนมองเห็นโลกของความเป็นจริงที่พวกเขาอาศัยอยู่ ในขณะที่พวกเขาอยู่ในสวนสนุกแห่งนี้" คำพูดนี้เขากล่าวเมื่อตอนที่เปิดที่ทำการสวนสนุกในเดือนกรกฎาคม 1955 "ผมต้องการให้พวกเขารู้สึกว่ากำลังอยู่ ณ อีกโลกหนึ่ง"

เนื้อที่ 244 เอเคอร์ใน Anaheim ได้รับการรวมเข้ามาไว้ทั้งหมดโดยเขื่อนดินที่กั้นขึ้นขนาดมหึมา มีการสร้างทิวทัศน์อย่างเหมาะสม เพื่อบรรลุถึงมายาภาพอันนี้. สวนสนุกทั้งหมดได้ถูกสร้างขึ้นในฐานะที่เป็นรายการโชว์ และพนักงานทุกคน, จาก"คนขายตั๋ว"ถึง"มิคกี้ เมาส์"ที่กำลังเต้นรำอย่างสนุกสนาน กระทั่งภารโรงถูกเรียกว่าว่าเป็นสมาชิกทั้งหมด. ดิสนีย์มองสวนสนุกของเขาในฐานะที่เป็นอนาคตของความบันเทิง และเท่าๆ กันกับแบบจำลองอันหนึ่งของเมืองต่างๆ ที่จะมาถึงในวันข้างหน้า นั่นคือ มันจะต้องสะอาด, มีประสิทธิภาพ, ปลอดภัย, และควบคุมได้อย่างแท้จริง

เขาได้สร้างอพ้าร์ทเม้นท์ของตัวเองลงบน Main Street USA อันเป็นถนนสายหลักใจกลางสวนสนุก เพื่อเฝ้าดูผลผลิตที่กำลังดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง. ทั้งๆ ที่สวนสนุกประสบความสำเร็จ แต่ดิสนีย์ก็ยังคงรู้สึกไม่มั่นคงเกี่ยวกับองค์ประกอบหนึ่ง ซึ่งเขาไม่สามารถควบคุมได้ ทั้งนี้โดยการชักนำจากบรรดาลูกค้าของดิสนีย์นับจำนวนล้านต่อปี นั่นคือ การเกิดขึ้นมาของโรงแรมต่างๆ ที่ไม่ใช่ของดิสนีย์, มีแผงลอยขายแฮมเบอร์เกอร์ทั่วไป, และที่เลวร้ายสุดๆ คือมีไนท์คลับที่ฉูดฉาดบาดตาราคาถูก และสถานที่ดื่มกินพร้อมละครเปลื้องผ้าผุดขึ้นตามแนวชายขอบของสวนสนุกของเขา

เหล่านี้คือสิ่งที่ติดตามมาจากการพัฒนาที่เกิดขึ้นภายนอก, ดิสนีย์คิดว่า มันทำให้แดนเนรมิตและโลกมายาการของเขาเกิดภาวะอุดตันจนสำลัก และคุกคามแก่นสารทางศิลปะและการพาณิชย์ของสวนสนุก และนั่นคือสิ่งที่เขาจะไม่ทำให้เกิดความผิดพลาดขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน

จากการเริ่มต้น โครงการใจกลางรัฐฟลอริดาในขนาดสัดส่วนที่เล็กลงกว่าบรรพบุรุษของมัน เพื่อหลีกเลี่ยงระเบิดเวลาเกี่ยวกับการเก็งกำไรที่ดิน ดิสนีย์ได้ใช้บริษัทลูกมือจำนวนมาก และความร่วมมือของปัจเจกชนเพื่อได้มาซึ่งที่ดินจำนวน 27,400 เอเคอร์. (บริษัทได้ใช้เล่ห์เหลี่ยมอย่างเดียวกัน เมื่อมีการจัดซื้อที่ดิน สำหรับโครงการเร่งด่วนเมื่อเร็วๆ นี้ในเวอร์จีเนีย)

อีกครั้งที่ทรัพย์สินได้ถูกรักษาไว้อย่างปลอดภัย เขาได้เริ่มรณรงค์เพื่อการล็อบบี้ครั้งใหญ่ ซึ่งต่อเนื่องมาตลอดหลังจากการถึงแก่กรรมของเขาในเดือนธันวาคม 1966 จนประสบชัยชนะในการได้รับการยกเว้นภาษีจากรัฐ, ได้รับสิทธิ์ในเขตปกครอง, และขจัดอำนาจหน้าที่ที่มาบีบบังคับต่างๆ. สำหรับเหตุผลในอย่างเดียวกัน เขาต้องการเขื่อนกั้นอันหนึ่งรายรอบ the Anaheim park, มาถึงตอนนี้ เขาแสวงหาแนวกันชนหลายๆ ชั้น ด้วยเขตแดนทางกายภาพและทางการเมือง

เพื่อได้มาซึ่งความน่าสนอกสนใจต่างๆ แขกที่มาเยี่ยมเยือนจะท่องเที่ยวไปตลอดหนองน้ำและผืนป่าขนาดเล็ก ที่ออกแบบขึ้นมาพร้อมกับการอนุรักษ์สัตว์ป่า, แม่น้ำและทะเลสาบ, หุบเขาและเนินดิน, อาณาจักรเนรมิตในตัวของมันเองจะถูกรายรอบด้วยคูน้ำ และจะข้ามไปได้โดยเรือเฟอร์รีข้ามฟาก หรือรถไฟฟ้ารางเดียวแห่งอนาคต. แบบแปลนต่างๆ ได้ถูกร่างเพื่อสร้างท่าอากาศยานดิสนีย์, สวนอุตสาหกรรมเนื้อที่ 1,000 เอเคอร์, และชุมชนซึ่งมีผู้อยู่อาศัย 20,000 คน

โลกของดิสนีย์ จะเป็นหน่วยของชุมชนเมืองที่ปกครองตนเอง มีการจัดหาพลังงานของมันเอง น้ำประปา ตำรวจ และหน่วยป้องกันไฟและสถานีดับเพลิง. จะมีการจัดตั้งระเบียบกฎเกณฑ์อาคารสิ่งก่อสร้างของตนเอง และมีเจ้าหน้าที่ซึ่งมีอำนาจหน้าที่ในแต่ละโซน มีการเรียกเก็บภาษีและค่าเช่า - และการตรากฎระเบียบเกี่ยวกับเรื่องการเสียภาษี และมีการการใช้ตั๋วเงินอิสระ

เมื่อตอนที่สภานิติบัญญัติฟลอริดาประชุมกันในช่วงต้นปี 1967, Walt Disney ตัวเขาเองในช่วงนั้นได้ถึงแก่กรรมไปแล้ว แต่เขาได้ปรากฏตัวอยู่บนฟิล์มเพื่อเป็นพยานยืนยัน. เขาได้อธิบายแผนการณ์ต่างๆ เพื่อการพัฒนาเกี่ยวกับที่อยู่อาศัย, สำหรับ ERCOT (ชุมชนต้นแบบแห่งการทดลองของวันพรุ่งนี้)เดิม, นั่นเป็นเครื่องพิสูจน์ให้เห็นถึงกลุ่มตัวแทนกลุ่มใหญ่ของผู้เป็นต้นตำรับ

"มันจะเป็นชุมชนที่มีการวางแผน, ชุมชนที่ควบคุมได้" ดิสนีย์กล่าว "มันเป็นตู้โชว์ทางด้านอุตสาหกรรมและงานวิจัยบนพื้นที่จริงของอเมริกัน, โรงเรียนต่างๆ, โอกาสทางวัฒนธรรมและการศึกษา". ในปีสุดท้ายของเขา ในความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจากโรคมะเร็ง, วอล์ท ดิสนีย์ ได้แยกตัวเขาเองออกมาเพื่อวางแผนสิ่งที่ Steven Fjellman, ผู้ประพันธ์เรื่อง Vinyl Leaves: Walt Disney World and America, เรียกว่า "จุดสูงสุดของชีวิตที่เริ่มต้นมาจากนักเขียนภาพประกอบ, สู่การเป็นคนทำภาพยนตร์, ถึงคนที่มีชื่อเสียงระดับโลก ในฐานะตัวแทนสุ้มเสียงของบรรดาเด็กๆ ทั้งหลาย". บทบาทอันดับต่อมา, Fjellman เสนอว่า เขาก็คือนักวางแผนทางสังคม และนักปรัชญายูโธเปีย. ใน EPCOT, วอล์ท ดิสนีย์ให้คำมั่นสัญญาว่า "มันจะไม่มีพื้นที่สลัมอีกต่อไป เพราะว่าพวกเราจะไม่ปล่อยให้มันพัฒนาขึ้นมาได้"

ไม่ได้ใช้เวลายาวนานเท่าใดนัก สำหรับดิสนีย์และบรรดานักกฎหมายของเขา ที่จะตระหนักถึงข้อบกพร่องอย่างสำคัญเกี่ยวกับวิสัยทัศน์เดิมนี้ - นั่นคือ บรรดาผู้อยู่อาศัยถาวรของดิสนีย์เวิรล์ด เริ่มจะค่อยๆ คุกคามการควบคุมของบริษัท. นับตั้งแต่การที่พวกเขาวางแผนกันบนโต๊ะ พวกเขายังคงดึงประเด็น EPCOT (ชุมชนต้นแบบแห่งการทดลองของวันพรุ่งนี้)เข้ามาใช้อย่างเปิดเผย ในฐานะที่เป็นข้อถกเถียงที่จำเป็นมากสุดในทางการเมือง และหนทางปฏิบัติสำหรับการบริหารอันไร้ขีดจำกัดและถาวร

ดิสนีย์ได้สัญญาถึงผลกำไรขนาดใหญ่สำหรับบรรดาผู้อยู่อาศัยในรูปของบ้านคุณภาพต่างๆ, โรงเรียนที่ดี, และบริการสาธารณะชั้นเลิศ นอกจากนี้ พวกเขายังให้เหตุผลเกี่ยวกับการปรับปรุงอย่างสม่ำเสมอ และการทดลองซึ่งเป็นที่ต้องการของชุมชนแห่งอนาคต ซึ่งได้ถูกทำให้เป็นง่อยไปโดยความผิดพลาดด้วยการละเลยกฎเกณฑ์ข้อควบคุมบางอย่างของบริษัทฯ เอง

รางวัลตอบแทนเชิงยุทธศาสตร์ การออกกฎหมายภาษี-ค่าเช่าอย่างเป็นทางการสำหรับ the Reedy Creek Improvement District - ได้รับการสนับสนุนโดยคำสัญญาเกี่ยวกับ EPCOT (ชุมชนต้นแบบแห่งการทดลองของวันพรุ่งนี้), ซึ่งผ่านรัฐสภา และวุฒิสภาฟลอริดาอย่างเป็นเอกฉันท์ โดยมีเสียงคัดค้านเพียงหนึ่งเสียงเท่านั้น

ในปี 1968 ศาลสูงของรัฐยืนยันและให้การรับรองว่า Reedy Creek นั้นสามารถได้รับการยกเว้นภาษี กรณีที่มีการปรับปรุงภายในต่างๆ. อำนาจนี้, ศาลสูงกล่าว, จะช่วยเพิ่มผลประโยชน์ต่างๆ ให้ดิสนีย์อย่างมากมายมหาศาล แต่ขณะเดียวกันก็จะชักพาผลกำไรต่างๆ ซึ่งมีขนาดเท่าๆ กันให้กับบรรดาผู้อยู่อาศัยจำนวนมากของถิ่นที่อยู่ดังกล่าวเช่นเดียวกัน

อย่างไรก็ตาม "บรรดาผู้อยู่อาศัยไม่เคยเกิดขึ้นมาเลย" ไม่มีที่อยู่อาศัยอันเป็นสิ่งก่อสร้างถาวรบนที่ดินหรือทรัพย์สินของดิสนีย์. EPCOT (ชุมชนต้นแบบแห่งการทดลองของวันพรุ่งนี้) ได้รับการวางแผนในฐานะที่เป็นเมืองยูโธเปีย ซึ่งได้ถูกสร้างขึ้นในช่วงต้นทศวรรษที่ 1980s ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของสวนสนุกของโลก และส่วนหนึ่งของตู้โชว์ของบริษัทฯ สัญลักษณ์อันหนึ่งที่มีพลัง ซึ่งสำหรับดิสนีย์ อุดมคติยูโธเปียและการควบคุมของบริษัทอย่างสมบูรณ์ได้ถูกสานเข้าด้วยกันอย่างซับซ้อน. ทุกวันนี้ บรรดาเจ้าหน้าที่ของดิสนีย์ยังคงปฏิเสธคำหลอกลวงดังกล่าวนั้นเกี่ยวกับ EPCOT (ชุมชนต้นแบบแห่งการทดลองของวันพรุ่งนี้), พวกเขาได้ให้เหตุผลว่า "ชุมชนผู้อยู่อาศัย เป็นเพียงหนึ่งในจำนวนทางเลือกต่างๆ อันมากมายของเราที่มี เท่านั้น"

ไม่มีการสร้างฉากนี้อีกแล้ว และแม้ว่าความสัมพันธ์ต่างๆ ของเมืองหนู(มิคกี้) จะไม่ราบรื่นเสมอไป - ในปี 1989, Reedy Creek ได้รับการยกเว้นภาษีทันที 57 ล้านเหรียญ ซึ่งที่ใกล้ๆ กับ Orange County มีความต้องการบ้านของผู้มีรายได้น้อย - มาถึงตอนนี้ บริษัทได้เริ่มทำให้เกิดการปรับปรุงถนนท้องถิ่นต่างๆ และค่าใช้จ่ายที่สัมพันธ์กันอื่นๆ เพื่อสร้างความพึงพอใจแก่ข้อสงสัยที่ยังค้างคาใจอยู่

บทบรรณาธิการในหนังสือพิมพ์รายวันที่สำคัญฉบับหนึ่งของ Orlando ในปี 1965 เรื่อง "Walt Disney to Wave His Magic Wand Over Us"(วอล์ท ดิสนีย์ได้โบกไม้กายสิทธิ์เหนือศีรษะของพวกเรา) ยังคงก้องกังวานกระทั่งทุกวันนี้: มายาการต่างๆ ของดิสนีย์ขยิบตาและหัวเราะเบาๆ; บริษัทได้ให้ความสนใจมากพอต่อวิธีการดูแลควบคุมที่เป็นทางการของมัน เพื่อที่จะธำรงรักษาหนทางดังที่มันเป็นอยู่

พลเมืองมิคกี้ (Citizen Mickey)
การทำความเข้าใจโครงสร้างทางการเมืองข้างใต้ Disney World โดยคร่าวๆ เป็นภารกิจหนึ่งเท่าๆ กันกับการทำรายละเอียดบนแผนที่การออกแบบคฤหาสน์ซินเดอเรล์ลา จากมุมมองบนถนน Main Street ของสหรัฐฯ เลยทีเดียว. สายตาที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีของพวกเรา อาจมองเห็นโครงสร้างเหล็กที่มาหนุนเสริมสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ภาพเขียนและปูนปลาสเตอร์ แต่มันยังมีห้องหับต่างๆ ที่ซ่อนเร้นอยู่ข้างบน และข่ายใยของอุโมงค์ข้างใต้ นี่คือเนื้อแท้ของดิสนีย์ ซึ่งชอบที่จะรักษาตัวของมันเองเอาไว้ในลักษณะนั้น

ชิ้นงานที่สำคัญที่สุดของพิมพ์เขียวทางการเมืองของดิสนีย์, the Reedy Creek Improvement District, เป็นรัฐบาลอิสระหนึ่งที่ได้รับการสร้างสรรค์ขึ้นมาอย่างมีเอกลักษณ์โดย Lake Buena Vista (และน้องสาวของมันคือ city Bay Lake) เพื่อทำให้หน้าที่ต่างๆ เกี่ยวกับการปกครองภายในรัฐอันแสนจะธรรมดาที่สุดและประสบผลสำเร็จ

ตามความคิดของรองประธานดิสนีย์เวิรล์ด Diana Morgan, เห็นว่า คณะกรรมการของตำบลที่เป็นผู้ทำหน้าที่ดูแลต่างๆ "ไม่ได้มีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกับทางบริษัทฯ และงานของพวกเขาเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำเพื่อบริษัทฯ แต่อย่างใด". ผู้บริหารตำบล Tom Moses ยืนยันว่า "โดยพื้นฐานแล้ว พวกเรากระทำในสิ่งซึ่งรัฐบาลที่ดีควรทำ นั่นคือ พยายามให้การรับรองเรื่องสุขภาพของพลเมือง และรับประกันในเรื่องของธุรกิจ" แน่นอน อย่างน้อยที่สุดก็คือเรื่องธุรกิจอันหนึ่ง

ดิสนีย์กล่าวอย่างเป็นทางการว่า คนภายนอกทั้งหลายน่าจะรู้สึกชื่นชมยินดีในสิ่งที่ดิสนีย์สามารถสร้างสรรค์อาณาจักรนี้ขึ้นมาได้ โดยปราศจากการแตะต้องทรัพยากรของสาธารณะ. "Walt มีความฝัน และเขาก็ไม่ต้องการให้ผู้เสียภาษีท้องถิ่นต้องจ่ายอะไรให้กับเขา" Morgan กล่าว "ใน 27 ปี ไม่มีเงินภาษีแม้สักสตางค์แดงเดียวจากรัฐที่ถูกใช้จ่ายในเนื้อที่ 27,000 เอเคอร์นี้เลย. พวกเราสร้างถนนหนทางและท่อน้ำของเราเอง รวมไปถึงพืชน้ำต่างๆ ของที่นี่. และเรานี่แหละคือผู้ที่จ่ายภาษีรายใหญ่ที่สุดของฟลอริดา ประมาณ 46 ล้านเหรียญให้กับเขตปกครอง Orange และ Osceola, และพวกเราไม่เคยขอรับบริการใดๆ ที่จำเป็นตอบแทนคืนกลับมาเลย"

ดิสนีย์เวิรล์ดดีใจที่ได้แสดงออกถึงผลที่เกิดขึ้นตามมาต่างๆ, หลายต่อหลายชั่วโมงยามบ่าย Jane Adams ผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของดิสนีย์ได้ขับรถมาสด้า 626 ของเธอพาผมไปเที่ยวชมทรัพย์สมบัติเหล่านี้ และชี้ให้เห็นถึงองค์ประกอบต่างๆ โครงสร้างพื้นฐานขนาดใหญ่ซึ่งดิสนีย์ได้สร้างสรรค์ขึ้นมา นั่นคือ สิ่งอำนวยความสะดวกทางด้านพลังงาน, ศูนย์เพาะพันธุ์พืชต่างๆ, พื้นที่ให้บริการหลายแห่ง, ผมได้เห็นเรือนเพาะพันธุ์กระจก, การอนุรักษ์สัตว์ป่า, แท่นยิงพุและดอกไม้ไฟสำหรับการแสดงโชว์ยามค่ำคืน

T ed McKim ซึ่งเป็นผู้จัดการเกี่ยวกับทรัพยากรน้ำและการกำจัดน้ำเสียของ Reedy Creek Energy Services ได้อธิบายให้กับผมฟังถึงความสลับซับซ้อนของการจัดหาน้ำ และการบำบัดน้ำเสีย. อะไรคืองานบริการทางด้านพลังงานของ Reedy Creek? มันคือส่วนเสริมที่ Walt Disney World เป็นเจ้าของทั้งหมด. และเราได้รับการว่าจ้างและทำสัญญาโดย the Reedy Creek Improvement District เพื่อจัดหาบริการเหล่านี้ให้". กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ดิสนีย์จ่ายภาษีต่างๆ ให้กับ Reedy Creek, ซึ่งมันได้ให้เงินคืนกลับมาตรงๆ แก่ดิสนีย์ และวงจรดังกล่าวนี้ถูกปิด

การบริหารจัดการต่างๆ พวกนั้น ทำให้ดิสนีย์มีความสามารถอย่างไม่มีใครเทียบได้ ในการก่อรูปสวนและสิ่งแวดล้อมโดยปราศจากการมองข้ามหรือความผิดพลาดของรัฐบาล ดังที่ศาสตราจารย์ Richard Foglesong แห่ง Rollins College เขียนเอาไว้ในวอชิงตันโพสต์ว่า :

มันเป็นเวทมนตร์และความน่าอัศจรรย์ของกฎหมาย, รัฐบาล the Reedy Creek สามารถควบคุมและวางกฎระเบียบการใช้ที่ดิน, จัดหาตำรวจและพนักงานดับเพลิง, ให้ใบอนุญาตการผลิตและจำหน่ายเครื่องดื่มประเภทแอลกอฮอล์, สร้างถนน, วางท่อปะปา, และสร้างโรงงานบำบัดของเสีย, ทำโครงการป้องกันน้ำท่วมจนสำเร็จ - แม้กระทั่งสร้างสนามบิน หรือโรงงานอาวุธนิวเคลียร์, ทั้งหมดนี้โดยปราศจากการอนุมัติหรือเห็นพ้องของรัฐหรือท้องถิ่นเลย

ด้วยอิสรภาพจากการมองข้ามและความพลั้งเผลอของกฎระเบียบ ดิสนีย์สามารถสร้างรูปผืนดินคล้ายกับดินเหนียวมาก. โดยจัดสร้างคูคลองและลำธาร - ซึ่งส่วนใหญ่เป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น และทำเป็นทิวทัศน์ที่มองดูดุจดั่งธรรมชาติ ในข้อเท็จจริง เกือบทุกสิ่งทุกอย่างที่ชุ่มชื้นภายในท้องที่นี้ ได้ถูกสร้างขึ้นหรือเปลี่ยนแปลงโดยฝีมือมนุษย์

Bay Lake เนื้อที่ 450 เอเคอร์ คือสิ่งที่มีมาก่อนดิสนีย์ แต่มันได้ถูกระบายออกไป, ทำการขัดถูจนเกลี้ยงเกลา, และเติมด้วยน้ำใสสะอาดเข้าไป. ผืนดินประมาณ 5 ล้านตารางลูกบาศก์เมตรได้ถูกขุดเพื่อสร้างทะเลสาบ World Showcase Lagoon ณ EPCOT (ชุมชนต้นแบบแห่งการทดลองของวันพรุ่งนี้). น้ำที่ไหลตลอดทั่วทั้งสวน ได้รับการควบคุมโดยคลื่นวิทยุทางไกลและเซ็นเซอร์อิเล็กทรอนิก โดยดาวเทียมดวงหนึ่งบนสถานีโคจรที่อยู่เหนือเส้นศูนย์สูตรของโลก

ชำเลืองมองดูดินแดนแห่งวันพรุ่งนี้ (Glimpses of Tomorrowland)
ตราบเท่าที่บรรดานักท่องเที่ยวยังได้รับการเอาใจใส่ ส่วนใหญ่ของรายละเอียดเหล่านี้ก็ยังคงไม่ตรงประเด็นนัก พื้นที่ดังกล่าวได้รับการออกแบบขึ้นมาอย่างพิถีพิถันมาก เพื่อกำจัดความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับแรงงานที่อยู่เบื้องหลัง เว้นแต่ถนนเข้าออก การเคลื่อนไหวค่อนข้างเป็นเรื่องเคร่งครัดรัดกุมโดยระบบขนส่งของดิสนีย์

การเดินไปมาท่ามกลางสิ่งที่น่าสนใจต่างๆ ได้รับอนุญาต แต่ขณะเดียวกันก็ห้ามผ่านในบางจุด ดังที่ปรากฏให้เห็นเวลาเดินไปเรื่อยๆ บนไหล่ทางของถนนหลวง ส่วนใหญ่ของเบื้องหลังเวทีได้ถูกซ่อนเร้นอย่างระมัดระวัง อะไรที่มองเห็น ปรกติแล้วเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าถึง และสำหรับจุดสุดยอดต่างๆ ที่อาจชักจูงแขกผู้มาเยือนให้เดินเข้าไปหา ดิสนีย์จะใช้ทิวทัศน์ที่มีเล่หเหลี่ยม โดยผู้คนที่อยากรู้อยากเห็นจะต้องเดินผ่านสนามหญ้าเข้าไป และแล้ว เขาก็จะพบตัวเองว่าได้เข้าไปในท้องร่องสำหรับระบายน้ำแล้ว

กระนั้นก็ตาม การเข้าไปยังเบื้องหลังฉากมีความเกี่ยวพันกับประสบการณ์สวนสนุกมากกว่าผู้อุปการคุณส่วนใหญ่ตระหนัก. วงรอบขอบเขตต่างๆ ของรัฐบาลส่วนตัวของดิสนีย์ ที่ซึ่งความสลับซับซ้อนได้ปิดบังอำพรางความสัมพันธ์และการดำเนินการที่แท้จริงของอำนาจ, สถานที่ที่จะพบสิ่งคู่ขนานต่างๆ อันน่ากลัวแฝงอยู่ภายในสวนสนุก ที่ซึ่งบริษัทได้ผลิตทุกสิ่งทุกอย่างจากอารมณ์ความรู้สึกของพนักงานสู่ตำนานประวัติศาสตร์. วัตถุดิบทั้งหลายของอาณาจักรเนรมิตที่แสนวิเศษนี้ ไม่ใช่ดินเท่านั้น แต่เป็นคอนกรีตและการระบายสี รวมทั้งผู้คนและไอเดียต่างๆ ด้วย

การพิจารณาถึงเรื่องการบริหารจัดการของดิสนีย์ เกี่ยวกับอากัปกริยาและพฤติกรรมของพนักงานต่างๆ ไม่เพียงดิสนีย์จะมีกฎระเบียบที่เคร่งครัด เกี่ยวกับการที่พนักงานทั้งหลายจะมองดูเป็นอย่างไร - เช่น จะต้องไม่สวมเครื่องประดับเพชรพลอย, ผู้ชายจะต้องไม่ไว้ผมยาว, นอกจากนี้ยังเข้มงวดและมีระเบียบปฏิบัติเกี่ยวกับท่าทีของพนักงานด้วย

ในหัวใจของการบริหารจัดการ นักสังคมวิทยา Arlie Russell Hochschoild ได้เสนอความคิดเกี่ยวกับ"แรงงานทางอารมณ์"(emotional labor) เพื่ออธิบายถึงงานบางอย่าง ที่ต้องการการบริการเป็นอันมากจากพนักงานเพื่อผลิตอารมณ์ความรู้สึกต่างๆ, การแสดงออกของสีหน้าท่าทาง, และภาษาร่างกายที่บรรดานายจ้างของพวกเขาเรียกร้องต้องการ

Donna Lynn Dalton, ซึ่งอายุประมาณ 30 และเป็นนักแสดงเต็มเวลาคนหนึ่งของดิสนียเวิรล์ด รู้ถึงแนวคิดนี้ทั้งหมดเป็นอย่างดี "คุณจะพบว่ามันเป็นเรื่องพื้นๆ อยู่ในชีวิตประจำวัน" Dalton กล่าว, เพื่อนร่วมแสดงของเขารวมทั้ง Roger Rabbit, Bert Ernie, Honkers, Grover, และ Oscar. "แน่นอน คุณพยายามที่จะหนีไปจากสิ่งที่ไม่พึงประสงค์เมื่อคุณต้องเผชิญหน้ากับมัน แต่คุณไม่สามารถดุด่าว่ากล่าวหรือตอบโต้อะไรได้เลยกับแขกที่มาเยี่ยมชม". Wes Robinson, หรือมิฉะนั้นก็รู้จักกันในนาม Goofy, Tigger, หรือ the Sheriff of Nottingham ได้อธิบายมันว่า "มันจะไม่เหมาะสมสำหรับตัวละครของดิสนีย์ที่ตอบโต้กับแขก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับคุณ - และเชื่อผมเถอะว่า เราทำได้"

แน่นอน การร่ายเวทมนตร์ของดิสนีย์ - เนื้อแท้ของการเดินทาง เล่าถึงเรื่องราวพื้นบ้านที่พูดคุยกันแถวสนามหลังบ้าน - นั่นคือความรู้สึกของสถานที่ดังกล่าว มันเป็นความสะอาด มีประสิทธิภาพ และความปลอดภัย. สิ่งที่ไม่เป็นที่ปรารถนาจะถูกกันออกไปให้อยู่นอกประตูรั้ว และถ้าหากว่ามันหลุดรอดเข้ามา ก็จะถูกตรวจจนพบโดยพนักงานรักษาความปลอดภัย ซึ่งอำพรางตัวในฐานะสมาชิกธรรมดา หรือในฐานะนักท่องเที่ยวคนหนึ่ง

สำหรับผู้เยี่ยมชมจำนวนมาก ชุมชนที่ได้รับการควบคุมอย่างดีนี้จะให้อิสรภาพจากความกลัว และความคลางแคลงใจที่พวกเขารู้สึกเมื่ออยู่ภายนอก. บนเส้นทางผจญภัย, ครอบครัวหนึ่งจากเทนเนสซี่ได้พูดอย่างเป็นมิตรกับเพื่อนวัยหนุ่มจากนิวยอร์ค และสุภาพบุรุษสูงอายุคนหนึ่งจาก Tallahassee (เมืองหลวงของรัฐฟลอริดา) ซึ่งพวกเขาไม่เคยพบกันมาก่อนเลย "เส้นทางนั้นไม่เลวร้ายเท่าใดนัก" พวกเขาให้ข้อมูล "คุณมาจากที่ไหนกันรึ ?"

ขณะที่ทั้งหมดรายรอบตัวเรา เป็นสิ่งแวดล้อมซึ่งทั้งหลายทั้งปวงของสิ่งที่เป็นของจริงและมายาได้ถูกพังทลายลง มันถูกนิยามและลบทิ้งทั้งหมดอีกครั้ง. บนเกาะ Huck Finn, มีลำโพงหลายตัวซ่อนอยู่ในตอไม้ปลอมที่ส่งเสียงนกร้องจริงๆ. ทำเนียบประธานาธิบดีมีหุ่นยนต์ Bill Clinton, พูดเรื่องที่แต่งขึ้นมาเองด้วยเสียงของท่านประธานาธิบดีจริงๆ, ขณะที่หุ่นยนต์ Abraham Lincoln กล่าวสิ่งที่เคยพูดออกมาจริงด้วยเสียงที่สร้างเทียมขึ้นมา

ไม่มีมุมของประวัติศาสตร์, สถาปัตยกรรม, การเมือง, หรือภูมิศาสตร์ ที่ยอมให้เราหยุดยืนเพื่อความสนุกครื้นเครงของครอบครัว. Mark Twain ถูกขัดถูทำความสะอาดปราศจากลักษณะที่ชอบเยาะเย้ยถากถางของเขา; ส่วนจัดแสดง the World Showcase ลดทอนโลกของเราลงมาเหลือเพียงยามบ่ายของความซ้ำซากทางวัฒนธรรม และร้านขายของฝาก โดยกระโจมสปอนเซอร์บริษัทต่างๆ จำนวนนับไม่ถ้วนของมัน เช่น "Horizons," by General Electric; "Universe of Energy," by Exxon; "The Living Seas," by United Technologies), ทำให้โลก EPCOT(ชุมชนต้นแบบแห่งการทดลองของวันพรุ่งนี้), โดยแท้จริงแล้ว เป็นเพียงข้อถกเถียงกันชุดหนึ่ง สำหรับการจัดวางความเชื่อถือและไว้วางใจของเราในความเฉียวฉลาดช่างประดิษฐ์ของบริษัทฯ

Ada Louise Huxtable ใน the New York Review of Books เขียนเอาไว้ว่า "ในจุดสำคัญต่างๆ อย่างเช่น Disney World, วัตถุประสงค์ที่ชัดเจนภายนอกของการผลิตซ้ำ, ทำให้ใครคนหนึ่งที่ต้องการของแท้ดั้งเดิม ถูกแทนที่โดยความรู้สึกที่ว่า ของแท้ดั้งเดิมไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นอีกต่อไป. การก็อปปี้หรือสำเนาได้รับการพิจารณาเทียบเคียงกับความดี ในบางกรณีมันดีกว่าเสียด้วยซ้ำไป"

อย่างแน่นอน, Walt Disney เป็นคนที่มีวิสัยทัศน์และเป็นนักคิดยูโธเปีย แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขาเป็นนักขายคนหนึ่ง จักรวรรดิ์ของ Walt Disney เป็นเรื่องของการค้าและกำไรมากกว่าเรื่องของการเมือง และนี่รวมถึงแนวโน้มอย่างไม่ลดละของมันในความเป็นจริง. ไม่มีใครถูกบีบบังคับให้เข้าไปในสวนสนุก. และพลเมืองที่ยึดในหลักของเสรีภาพในใจกลางฟลอริดา ไม่มีเรื่องราวต่างๆ ที่น่ากลัวเกี่ยวกับการข่มเหงกระทำทารุณกรรมใดๆ ในผืนดินที่ถูกล้อมรอบของบริษัทที่มีการควบคุมนี้. นี่เป็นเพียงสิ่งอำนวยความสะดวกเล็กๆน้อยๆเท่านั้น

ไม่ว่าจะได้รับแรงบันดาลใจมาจากลัทธิทุนนิยมอันบริสุทธิ์ หรืองานออกแบบสังคมที่ยิ่งใหญ่ ชัยชนะของสิทธิการครอบครองเป็นเจ้าของ โดยเอกชนเหนือพื้นที่สาธารณะใน Disney World ก็ก่อให้เกิดตัวอย่างที่มีมาก่อนอันหนึ่งที่เป็นอันตราย

เพิ่งเมื่อปีที่แล้ว, H. Wayne Huizienga, ผู้ก่อตั้ง Blockbuster Entertainment Corporation (บริษัทเกี่ยวกับความบันเทิง), ได้ชัยชนะต่อเจ้าหน้าที่อย่างกว้างขวางในการจัดเก็บภาษีและค่าเช่า บนผืนดิน 2,500 เอเคอร์ทางใต้ของฟลอริดา ซึ่งเขาวางแผนที่จะเปลี่ยนมันไปสู่สถานบันเทิงขนาดมหึมาที่น่าเกลียดและไร้รสนิยม - อันนี้เป็นไอเดียหนึ่งที่เขาจำลองแบบมาจากพิมพ์เขียวของดิสนีย์. แม้ว่า Viacom ซึ่งได้ซื้อ Blockbuster มาเมื่อปีที่แล้ว และได้มีการรื้อถอนโครงการของ Huizienga ออกไปแล้วก็ตาม แต่พนันได้เลยว่าการพัฒนาในรูปอื่นๆ จะตามมาอย่างแน่นอน ในรัฐอื่นๆ และจากบริษัทอื่นๆ ด้วยการสนับสนุนอย่างกระตือรือร้นในทำนองเดียวกัน จากทั้งเจ้าหน้าที่และผู้ออกเสียงในท้องถิ่น

ในภาวะสุ่มเสี่ยงเกี่ยวกับการควบคุมพื้นที่สาธารณะ คนอเมริกันอาจรู้สึกสิ้นหวังเกี่ยวกับรัฐบาล ที่พวกเขาพร้อมที่จะอ่อนข้อให้อำนาจเหนือชุมชนทั้งหมดแก่บริษัทเอกชน. ถ้าเช่นนั้น ใครล่ะที่จะรับประกันความรับผิดชอบเกี่ยวกับประชาธิปไตยของพวกเขาได้ ? และ ณ จุดใดเล่าที่พลังอำนาจของบริษัทจะไปสิ้นสุดลง ?

ถ้าเสียงเรียกร้องด้วยความห่วงใยเกี่ยวกับความเลวร้าย พูดกับผู้อยู่อาศัยของโคลัมเบีย, และแมรี่แลนด์ เมื่อตอนที่ the Rouse Corporation ได้สร้างชุมชนขึ้นมาในทศวรรษที่ 1960s, มันได้วางแผนทุกสิ่งอย่างพิถีพิถันมาก นับจากสถานที่สำหรับการติดตั้งเครื่องหมายตามท้องถนนต่างๆ ไปจนกระทั่งถึงองค์ประกอบของประชากร. 30 ปีให้หลัง พลเมืองทั้งหลายของชุมชนดังกล่าว กำลังขึ้นเวทีปฏิวัติของคนกลุ่มน้อยในความพยายามที่จะแย่งชิงการควบคุมการจัดโซนนิ่ง, การเสียภาษีและค่าเช่า, รวมถึงประเด็นปัญหาอื่นๆ จากสภาพัฒนาฯ ซึ่งเป็นหุ่นเชิดของบริษัท

แน่นอน สิ่งที่กำลังรบกวนจิตใจมากที่สุดคือ บรรดาผู้อยู่อาศัยที่ร่ำรวยเฟื่องฟูของโคลัมเบียอาจเป็นข้อยกเว้น - และนั่นเพียงการแย่งชิงอำนาจอย่างชัดแจ้งส่วนใหญ่ของ"พื้นที่สาธารณะ" ซึ่งนั่นเป็นไปได้ที่จะปลุกเร้าปฏิกริยาดังกล่าว. พวกที่แยกตัวออกของผู้ที่มั่งคั่งร่ำรวย อย่าง Robert Reich เรียกการเจริญเติบโตของชุมชนเอกชนต่างๆ และรัฐบาลเอกชนทั้งหลายว่า เป็นวิธีการแก้ปัญหาที่ยอมรับได้อันหนึ่งต่อปัญหาต่างๆ ของเรา เพียงถ้าเผื่อว่าประชาธิปไตยเป็นสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขปรับปรุงได้

ใน Variations on a Theme Park, Michael Sorkin ได้ให้เหตุผลว่า "ความพยายามที่จะเรียกร้องเมืองกลับคืนมา คือการต่อสู้ดิ้นรนของประชาธิปไตยในตัวมันเอง" เป็นสุ้มเสียงเรียกร้องการต่อสู้อันหนึ่งต่อการแย่งชิงอำนาจจากเอกชนเกี่ยวกับ"พื้นที่สาธารณะ" ที่คนอเมริกันเพียงไม่กี่คนดูเหมือนว่าสนใจและให้ความเอาใจใส่

ประชาธิปไตยนั้นได้สร้างหนทางแห่งความสูญเสียเหล่านี้ขึ้นมานับตั้งแต่แรก เพียงการต่อสู้เท่านั้นที่จะปกป้องพวกเขาให้ปลอดภัยจากสิ่งที่ค่อนข้างยุ่งยากซับซ้อน แต่ไม่ใช่ไม่สำคัญแต่อย่างใด

สารบัญข้อมูล : ส่งมาจากองค์กรต่างๆ

ไปหน้าแรกของมหาวิทยาลัยเที่ยงคืน I สมัครสมาชิก I สารบัญเนื้อหา 1I สารบัญเนื้อหา 2 I
สารบัญเนื้อหา 3 I สารบัญเนื้อหา 4 I สารบัญเนื้อหา 5
ประวัติ ม.เที่ยงคืน

สารานุกรมลัทธิหลังสมัยใหม่และความรู้เกี่ยวเนื่อง

webboard(1) I webboard(2)

e-mail : ~~midnightuniv(at)yahoo.com~~

หากประสบปัญหาการส่ง e-mail ถึงมหาวิทยาลัยเที่ยงคืนจากเดิม
~~midnightuniv(at)yahoo.com~~

ให้ส่งไปที่ใหม่คือ
~~midnight2545(at)yahoo.com~~
มหาวิทยาลัยเที่ยงคืนจะได้รับจดหมายเหมือนเดิม

มหาวิทยาลัยเที่ยงคืนกำลังจัดทำบทความที่เผยแพร่บนเว็บไซต์ทั้งหมด กว่า 950 เรื่อง หนากว่า 15000 หน้า
ในรูปของ CD-ROM เพื่อบริการให้กับสมาชิกและผู้สนใจทุกท่านในราคา 150 บาท(รวมค่าส่ง)
(เริ่มปรับราคาตั้งแต่วันที่ 1 กันยายน 2548)
เพื่อสะดวกสำหรับสมาชิกในการค้นคว้า
สนใจสั่งซื้อได้ที่ ~~midnightuniv(at)yahoo.com~~ หรือ
~~midnight2545(at)yahoo.com~~

สมเกียรติ ตั้งนโม และคณาจารย์มหาวิทยาลัยเที่ยงคืน
(บรรณาธิการเว็บไซค์ มหาวิทยาลัยเที่ยงคืน)
หากสมาชิก ผู้สนใจ และองค์กรใด ประสงค์จะสนับสนุนการเผยแพร่ความรู้เพื่อเป็นวิทยาทานแก่ชุมชน
และสังคมไทยสามารถให้การสนับสนุนได้ที่บัญชีเงินฝากออมทรัพย์ ในนาม สมเกียรติ ตั้งนโม
หมายเลขบัญชี ~~xxx-x-xxxxx-x~~ ธนาคารกรุงไทยฯ สำนักงานถนนสุเทพ อ.เมือง จ.เชียงใหม่
หรือติดต่อมาที่ ~~midnightuniv(at)yahoo.com~~ หรือ ~~midnight2545(at)yahoo.com~~