ความรู้ทางด้านนิจิศาสตร์และรัฐศาสตร์
(1)สัตยาเคราะห์ (2)ยกเลิกโทษประหาร และ(3)รัฐศาสตร์ไทย
ชำนาญ จันทร์เรือง
นักวิชาการนิติรัฐศาสตร์ สมาชิกมหาวิทยาลัยเที่ยงคืน

บทความที่ปรากฏบนหน้าเว็บเพจนี้ได้รับมาจากผู้เขียน ซึ่งเคยตีพิมพ์แล้ว
เกี่ยวเนื่องกับเรื่องนิติรัฐศาสตร์ในการเมืองไทยร่วมสมัย และฟิลิปปินส์
ประกอบด้วยบทความทางวิชาการขนาดสั้น ๓ ชิ้นคือ
๑. สัตยาเคราะห์ ๒. ถึงเวลาแล้วหรือยังที่จะยกเลิกโทษประหารชีวิต และ
๓. ภาคผนวก : มิติใหม่ของรัฐศาสตร์ไทย
หมายเหตุ: เรื่องที่ ๓ เรียบเรียงจาก"ประชาธิปไตยแบบไทยๆ กับมิติใหม่ทางรัฐศาสตร์"
midnightuniv(at)yahoo.com

(บทความเพื่อประโยชน์ทางการศึกษา)
มหาวิทยาลัยเที่ยงคืน ลำดับที่ 909
เผยแพร่บนเว็บไซต์นี้ครั้งแรกเมื่อวันที่ ๒ พฤษภาคม ๒๕๔๙
(บทความทั้งหมดยาวประมาณ 6.5 หน้ากระดาษ A4)

(1) สัตยาเคราะห์ (2) ยกเลิกโทษประหาร และ (3) รัฐศาสตร์ไทย
ชำนาญ จันทร์เรือง : นักวิชาการนิติรัฐศาสตร์

๑. สัตยาเคราะห์
จากปรากฏการณ์ ของการชุมนุมของฝ่ายพันธมิตรที่ไม่เอาทักษิณ กับฝ่ายคาราวานคนจนที่เชียร์ทักษิณ จนในที่สุดนายกทักษิณได้มีการประกาศเว้นวรรคทางการเมืองไปเมื่อคืนวันที่ 4 เมษายนที่ผ่านมานั้น เราได้ยินคำศัพท์ใหม่ๆ ออกมาเป็นระยะๆ ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้แบบอหิงสาบ้าง อารยะขัดขืนบ้าง ฯลฯ

เราได้เห็นวิธีการแปลกๆ ใหม่ๆ เช่น การฉีกบัตรเลือกตั้งเพื่อประท้วงการเลือกตั้งง การปิดล้อมสำนักข่าวเนชั่น การบุกล้มเวทีปราศรัยของพรรคการเมืองฝ่ายตรงข้าม การปิดล้อมสถานที่รับสมัคร ส.ส. ไม่ให้พรรคเล็กเข้าไปสมัคร หรือการปิดล้อมสำนักงาน กกต.แล้วตรวจค้นทรัพย์สินผู้อื่นเพื่อหาตัวประธาน กกต. รวมไปถึงการการใช้ถ้อยคำโจมตีผู้อื่นด้วยถ้อยคำอันหยาบคาย ฯลฯ โดยต่างฝ่ายต่างก็บอกว่าฝ่ายตัวเองใช้วิธีการแบบสันติ

จริง ๆ แล้วศัพท์พวกนี้ในทางการเมืองมีมานานแล้วไม่ว่าจะเป็นการต่อต้านโดย ไม่ใช้กำลัง (passive resistance) หรือ การขัดขืนที่ไม่ใช้กำลัง (non-violent rebellion) แต่ที่โด่งดัง ที่สุดก็คือวิธีการที่เรียกว่า สัตยาเคราะห์ ที่มหาตมาคานธีเป็นแบบอย่างของวิธีการต่อสู้แบบดื้อแพ่งโดยยึดหลักอหิงสา (Ahimsa) ซึ่งมหาตมาคานธีแปลว่า ความรักในมวลมนุษย์ เป็นการฝึกและบังคับใจไม่ยอมให้มีการทำร้ายหรือแก้แค้นผู้ใด

วิธีการต่อสู้แบบสัตยาเคราะห์นี้มหาตมาคานธี ได้แรงบันดาลใจจากคัมภีร์และหนังสือหลายเล่ม ที่สำคัญคือคัมภีร์ภควัทคีตา ซึ่งสอนเรื่องอหิงสา และการต่อสู้ตามหน้าที่ด้วยความเสียสละ และจากคัมภีร์ไบเบิล ซึ่งสอนว่าเมื่อแก้มขวาถูกตบให้หันแก้มข้างซ้ายให้เขาตบด้วย รวมถึงหนังสือของเฮนรี เดวิด ทอโร (Henry David Thoreau) ที่กล่าวถึงวิธีการต่อสู้ของประชาชนแบบ ดื้อแพ่ง (Civil Disobedience) ซึ่งนักวิชาการบ้านเราแปลกันไปแปลกันมาจนกลายเป็นคำว่าอารยะขัดขืน ทั้งๆ ที่รากศัพท์เดิมไม่มีคำว่าอารยะแต่อย่างใด

สัตยาเคราะห์ (Satyagraha) แปลตามตัวอักษรว่า "การยึดมั่นในความจริง" มาจากคำว่า สัตยะ แปลว่า ความจริง สนธิกับคำว่า อาครหะ แปลว่า การยึดมั่น รวมแล้วแปลว่า การยึดมั่นในความจริง โดยมหาตมาคานธีเชื่อว่า อหิงสาเป็นวิธีเดียวที่จะเข้าถึงสัจจะหรือความจริง มหาตมาคานธี อธิบายว่า อหิงสาคือความรักสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยที่สุดให้เทียบเท่าตนเอง บุคคลจะมีอหิงสาได้ก็ต่อเมื่อได้ชำระจิตใจให้บริสุทธิ์จนอยู่เหนืออารมณ์รัก เกลียด เหนือการยึดติดหรือหลีกหนี การมีความบริสุทธิ์ทั้งทางใจ คำพูด. "อหิงสา"คือความถ่อมตนให้ถึงขีดสุดจนปราศจากตัวตน โดยในการต่อสู้จะไม่ตอบโต้ความรุนแรงด้วยความรุนแรง

หลักการต่อสู้แบบสัตยาเคราะห์ด้วยการใช้หลักอหิงสาและดื้อแพ่งนี้ เป็นวิธีการต่อสู้ที่ได้ผลเพราะไม่ใช้ความรุนแรงหรือสิ้นเปลืองอาวุธ เป็นการต่อสู้ที่ชอบธรรม จึงไม่มีผู้ประณาม มีแต่ผู้เห็นอกเห็นใจ และเอาใจช่วยหรือให้ความสนับสนุน. กล่าวโดยย่อก็คือ อหิงสากับการดื้อแพ่งนั้นเป็นคนละความหมายกัน แต่เมื่อนำมารวมเข้าด้วยกันจึงกลายเป็นสัตยาเคราะห์นั่นเอง

ตัวอย่างของการต่อสู้แบบสัตยาเคราะห์ ที่คนทั่วโลกต้องจดจำอย่างไม่มีวันลืมเลือนก็คือการรายงานข่าวการต่อต้านการห้ามผลิตเกลือของราษฎร โดยผู้สื่อข่าวชาวอเมริกัน เวบบ์ มิลเลอร์ ที่ถูกส่งไปทั่วโลกของสำนักข่าวยูไนเต็ดเพรส เมื่อ 12 พฤษภาคม 1930 ว่า

...ทันทีที่ได้รับคำสั่ง เจ้าหน้าที่ตำรวจอินเดียจำนวนหนึ่งก็พุ่งเข้าหากลุ่มผู้เดินขบวนที่กำลังตรงเข้ามาแล้วกระหน่ำตีลงไปบนศีรษะของพวกเขา... ไม่มีผู้เดินขบวนคนไหนทำแม้แต่จะยกแขนขึ้นมาปิดกั้นการทุบตี พวกเขาร่วงลงไปกองกับพื้นราวกับลูกโบว์ลิ่ง จากจุดที่ผมยืนอยู่ผมได้ยินเสียงกระบอง ที่หวดลงไปบนหัวกะโหลกที่ปราศจากเครื่องป้องกันอย่างเต็มแรง ชวนให้รู้สึกคลื่นเหียน ฝูงชนที่มาคอยเฝ้าดูต่างส่งเสียงครางและกลั้นลมหายใจ เพราะรู้สึกเจ็บตามไปด้วยทุกครั้ง...

...ภายในเวลาเพียงสองหรือสามนาที ที่พื้นก็เต็มไปด้วยร่างของมนุษย์ที่ร่วงลงไปกองทับถมกัน มีรอยเลือดขนาดใหญ่บนเสื้อผ้าสีขาวของพวกเขา อาสาสมัครที่ยังไม่ถูกตียังคงเดินตรงไปข้างหน้าอย่างสงบและแน่วแน่โดยไม่มีการแตกแถว จนกระทั่งทุกคนในแถวหน้าสุดถูกฟาดจนลงไปกองกับพื้น หน่วยปฐมพยาบาลรีบเอาเปลเข้าไปหามตัวคนเจ็บออกมา โดยไม่ถูกทำร้ายจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ...

...จากนั้นอาสาสมัครก็ตั้งแถวหน้ากระดานขึ้นใหม่... พวกเขาเดินอย่างองอาจและมั่นคง เชิดศีรษะขึ้นโดยปราศจากเสียงดนตรีหรือเสียงเชียร์ให้กำลังใจ... ตำรวจพุ่งไปข้างหน้าแล้วกระหน่ำตีจนคนที่อยู่ในแถวที่สองล้มลง ไม่มีการต่อสู้ ไม่มีการขัดขืน ...อาสาสมัครกลุ่มแล้วกลุ่มเล่ายังเดินตรงไปข้างหน้า...ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าที่หน่วยปฐมพยาบาลต้องเอาเปลเข้าไปหามร่างอันอ่อนระทวยที่อาบไปด้วยเลือดออกมาอย่างไม่ขาดสาย
นอกจากนั้นตัวอย่างของการดื้อแพ่ง หรือการต่อต้านกฎหมายที่ไม่เป็นธรรมของมหาตมาคานธีอีกตัวอย่างก็คือการต่อต้าน"กฎหมายเราแลตต์"ของอังกฤษ ที่เพิ่มอำนาจเจ้าหน้าที่ของรัฐให้มากขึ้นกว่าเดิม โดยสามารถจับกุมคุมขังราษฎรที่หัวแข็งอย่างเบ็ดเสร็จ

มหาตมาคานธีเชิญชวนชาวอินเดียให้ร่วมประท้วงด้วยสันติวิธีโดยการนัดหยุดงานหนึ่งวัน ปรากฏว่าชาวอินเดียนับล้านๆ คน พากันหยุดงาน ไม่มีชาวไร่ชาวนาคนไหนออกไปทำไร่ไถนา ไม่มีการเทียมวัวออกไปไถหว่าน ไม่มีเกวียนวิ่งไปตามชนบทหรือตามหัวเมืองต่างๆ ร้านค้าทุกแห่งปิดเงียบ โรงเรียนและสถานที่ราชการถูกทิ้งร้าง และถนนทุกสายเงียบสงัด เพราะทุกคนอยู่แต่ในบ้านเพื่อสวดมนต์และงดทานอาหาร

ตามเมืองใหญ่ๆ มีคนจำนวนมากมาชุมนุมกัน และมีการเดินขบวนซึ่งแสดงความสัมพันธ์ฉันพี่น้องระหว่างชาวฮินดูกับมุสลิม บางแห่งชาวฮินดูกับมุสลิมถึงกับดื่มน้ำจากถ้วยเดียวกัน เพื่อยื่นยันความเป็นพันธมิตรซึ่งการต่อต้านในครั้งนี้ ต่อมามีผลต่อเนื่องถึงการประกาศเอกราชของอินเดีย เพราะอังกฤษได้ใช้กำลังเข้าปราบปรามต่อผู้ปราศจากอาวุธ และไร้การตอบโต้จนเป็นที่ตำหนิติเตียนไปทั่วโลก

จากที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ ก็เพื่อชี้ให้เห็นว่าแนวทางการต่อสู้ที่เรียกว่าอหิงสาหรือการดื้อแพ่งที่รวมเรียกว่าสัตยาเคราะห์นั้นแท้ ที่จริงแล้วเป็นเช่นไร และที่ผ่านมาการกระทำของผู้ที่อ้างว่าเป็นไปโดยสันติหรืออารยะขัดขืนนั้น เป็นไปในแนวทางนี้ หรือไม่ ฤาว่าเป็นแต่เพียงการอ้างเอาคำพูดที่สวยหรูมารองรับความชอบธรรมการกระทำของตนเท่านั้นเอง

๒. ถึงเวลาแล้วหรือยังที่จะยกเลิกโทษประหารชีวิต
จากรายงานข่าวของหนังสือพิมพ์เดอะฟิลิปปินส์เดลีอินไควร์เรอร์ เมื่อกลางเดือนเมษายนที่ผ่านมา รายงานว่าประธานาธิบดีกลอเรีย มาคาปากัล อาร์โรโย ได้ประกาศในช่วงเทศกาลอีสเตอร์ว่า รัฐบาลฟิลิปปินส์กำลังจะเสนอให้มีการแก้ไขกฎหมายยกเลิกโทษประหารชีวิต โดยให้เหลือเพียงโทษจำคุกตลอดชีวิตแทนนั้น ทำให้ได้รับเสียงสะท้อนกลับอย่างมากมายทั้งที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย

ในส่วนที่ไม่เห็นด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากกลุ่มเคลื่อนไหวเพื่อความสงบสุขของบ้านเมือง และต่อต้านอาชญากรรมและคอรัปชั่น ตลอดจนผู้ตกเป็นเหยื่อของอาชญากรรมและญาติพี่น้องผู้เคราะห์ร้ายต่างก็ออกมาประณามอย่างรุนแรง และกล่าวโจมตีว่านางอาร์โรโยต้องการเอาใจกลุ่มผู้นำศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก และกลุ่มสหภาพยุโรป

ส่วนผู้ที่เห็นด้วย เช่นกลุ่มเครือข่ายองค์กรด้านสิทธิมนุษยชน ต่างก็ออกมาสนับสนุนคำประกาศของนางอาร์โรโย โดยออกมาเรียกร้องให้เร่งเสนอร่างกฎหมายยกเลิกโทษประหารชีวิตเข้าสู่รัฐสภาฯ เพื่อให้มีผลบังคับใช้โดยเร็ว เพราะเชื่อว่าตราบใดที่กฎหมายนี้ยังไม่ผ่านสภาฯ ก็จะยังไม่เชื่อว่านางอาร์โรโยมีความจริงใจที่จะผลักดันในเรื่องนี้

ในความเป็นจริงแล้วกฎหมายอาญาของฟิลิปปินส์ที่ประกาศใช้มาตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2475 กำหนดโทษประหารชีวิตไว้เป็นบทลงโทษที่สูงสุด จวบจนถึงปี 2530 สมัยของประธานาธิบดีคอราซอน อาคีโน ได้มีการแก้ไขไม่ให้มีการใช้โทษประหารชีวิต แต่หลังจากนั้นไม่นานเมื่อถึงสมัยของประธานาธิบดีฟิเดล รามอส บทบัญญัติของการลงโทษประหารชีวิตก็ถูกนำมาใช้อีกภายใต้กฎหมาย "The Heinous Crimes Law"

ปัจจุบันสมัยของประธานาธิบดีอาร์โรโย ได้มีกลุ่มต่างๆ ได้ออกมาเรียกร้องให้ยกเลิกโทษประหารชีวิตอย่างมากมาย อาทิ Catholic Bishop Conference of the Philippines (CBCP - การประชุมสังฆนายกคาธอลิกแห่งฟิลิปปินส์) โดยอ้างกฎของพระเจ้า (God's Law) ว่าพระเจ้าให้ชีวิตแก่มวลมนุษย์ ฉะนั้นผู้ที่จะพรากชีวิตควรเป็นพระผู้เป็นเจ้าเท่านั้น (God is the giver of life and thus, it should be Him who should take it away)

อีกกุล่มหนึ่งที่มีบทบาทไม่น้อยเช่นกันคือ The Philippine Alliance of Human Rights Advocates (PAHRA - พันธมิตรผู้ให้การสนับสนุนด้านสิทธิมนุษยชนฟิลิปปินส์) โดยเห็นว่า โทษประหารชีวิตเป็นการละเมิดสิทธิของการมีชีวิตอยู่(Right to life) โดยเห็นว่า เป็นการกระทำที่ป่าเถื่อน (cruel) และเป็นการลงโทษที่มิใช่วิสัยของมนุษย์ (inhuman punishement) อีกทั้งมิใช่วัตถุประสงค์ของการลงโทษเพื่อฟื้นฟูแก้ไขให้กลับตัวเป็นคนดี แต่กลับจะเป็นการตัดโอกาสเช่นว่านั้นเสีย

ในส่วนของมุมมองในระดับนานาชาติเกี่ยวกับโทษประหารชีวิตนั้น สหพันธ์สิทธิมนุษยชนสากล (Federation Internationale des Ligues des Droits de L'Homme - FIDH) ได้คัดค้านและต่อต้านโทษประหารชีวิตอย่างแข็งขันโดยให้เหตุผลพอที่จะสรุปได้ว่า

นับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2540 เป็นต้นมา ทุกปีคณะกรรมาธิการเพื่อสิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ ได้เรียกร้องให้ทุกประเทศที่ยังมีบทลงโทษประหารชีวิต "ชะลอการลงโทษประหารชีวิตเพื่อนำไปสู่การยกเลิกโทษประหารชีวิตโดยสมบูรณ์แบบ"

ในส่วนของไทยเรา ดูเหมือนว่าจะมีพัฒนาการที่ดีขึ้นหลังจากที่เปลี่ยนวิธีการประหารชีวิตด้วยอาวุธปืน เป็นฉีดสารพิษเข้าสู่ร่างกายแทน แต่ข้อถกเถียงเกี่ยวกับประเด็นการยกเลิกโทษประหารชีวิต กลับยังหาข้อสรุปไม่ได้ และมีแนวโน้มที่จะรุนแรงและป่าเถื่อนขึ้นเรื่อยๆ ควบคู่ไปกับนโยบายฆ่าตัดตอนของรัฐบาลที่ผ่านมา

โลกเราพัฒนาไปไม่หยุดยั้ง แม้แต่ฟิลิปปินส์ซึ่งเป็นประเทศคู่แฝดของไทยที่ดูเหมือนจะล้าหลังกว่าเราในหลายๆ เรื่อง กำลังจะยกเลิกโทษประหารชีวิตแล้ว แต่ว่าเรายังคงย่ำเท้าอยู่กับที่ ฉะนั้น ในยุคของการเปลี่ยนผ่านประชาธิปไตยเช่นในปัจจุบันนี้ ถึงเวลาที่เราจะได้หยิบยกนำประเด็นการยกเลิกโทษประหารชีวิตมาถกแถลงกันใหม่ได้หรือยัง

๓. ภาคผนวก : มิติใหม่ของรัฐศาสตร์ไทย
เรียบเรียงจาก : ประชาธิปไตยแบบไทยๆ กับมิติใหม่ทางรัฐศาสตร์

จริงๆ แล้วคำว่ารัฐศาสตร์มาจากคำว่า Political Science ซึ่งคำว่า science แปลว่าศาสตร์หรือวิชาการ ส่วน politics หมายถึง การเมืองซึ่ง สืบเนื่องมาจากภาษากรีกว่า polis ที่แปลว่าเมืองนั่นเอง ฉะนั้น รัฐศาสตร์ก็คือ วิทยาศาสตร์ของการเมือง (Science of Politics) นั่นเอง

การศึกษาวิชารัฐศาสตร์ในปัจจุบันจะเน้นไปที่การศึกษาระบบการเมือง หรือกระบวนการทางการเมือง เช่น การเลือกตั้ง การมีส่วนร่วมทางการเมือง และการบริหารงานภาครัฐ มากกว่าการศึกษารัฐศาสตร์ในอย่างที่เน้นไปในแง่ขององค์การต่าง ๆ เช่น รัฐบาล รัฐธรรมนูญ ฯลฯ เหมือนในอดีต ที่ผ่านมา ดังนั้น นักรัฐศาสตร์ในปัจจุบันจึงมักศึกษาวิชารัฐศาสตร์ในแง่มุมที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมทางการเมืองของกลุ่ม องค์กร และสถาบันต่างๆที่พยายามแข่งขันกันเพื่อมีอิทธิพลในการใช้อำนาจของรัฐ

สำหรับทฤษฎีต่างๆ ที่ใช้ในการศึกษารัฐศาสตร์ อาทิ ทฤษฎีที่ว่าด้วยการก่อกำเนิดของรัฐก็อธิบายได้หลายทฤษฎี เช่น ทฤษฎีเทวสิทธิ์(Divine Theory) ทฤษฎีสัญญาประชาคม(Social Contract Theory) ทฤษฎีพละกำลัง(Force Theory) ทฤษฎีธรรมชาติ(Natural Theory) ทฤษฎีวิวัฒนาการ (Evolution Theory) ฯลฯ และทฤษฎีอื่นๆ อีกมากมายที่นำมาอธิบายปรากฏการณ์ทางการเมือง

แต่ทฤษฎีที่อธิบายปรากฏการณ์การเมืองการปกครองของไทยที่โด่งดังไปทั่วโลกก็คือ ทฤษฎีวงจรอุบาทว์ของชัยอนันต์ สมุทวณิช ที่พูดถึงการปฏิวัติรัฐประหารแล้วตามด้วยการร่างรัฐธรรมนูญและการเลือกตั้ง แล้วก็วกไปที่การปฏิวัติรัฐประหารอีกไม่รู้จบ ส่วนอีกทฤษฎีหนึ่งเรียกว่าทฤษฎีสองนคราประชาธิปไตยของอเนก เหล่าธรรมทัศน์ ที่อธิบายการเมืองการปกครองไทยว่า คนชนบทเป็นผู้ตั้งรัฐบาลแต่คนชั้นกลางในเมืองเป็นผู้ล้มรัฐบาล ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดก็คือเหตุการณ์พฤษภาทมิฬปี 35 นั่นเอง

ส่วนปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นในปัจจุบันนี้ ไม่สามารถนำทฤษฎีทั้งสองนี้ และทฤษฎีอื่น ๆ ที่เคยมี (หรืออาจจะมีแต่ผู้เขียนศึกษาไปไม่ถึง) มาอธิบายได้ว่า ทำไมรัฐบาลที่ได้คะแนนเสียงจากการเลือกตั้งอย่างถล่มทลาย จนสามารถตั้งรัฐบาลพรรคเดียวได้ พร้อมทั้งมีนายทุนหนุนหลังอย่างมหาศาลจึงไม่สามารถปกครองประเทศได้ และแม้แต่นายกรัฐมนตรีก็ไม่สามารถเข้าไปทำงานในทำเนียบรัฐบาลที่เป็นสัญญลักษณ์ของศูนย์อำนาจของรัฐไทยได้ จนต้องเป็นสัมภเวสี เร่ร่อนไปมาอยู่ระยะหนึ่ง

ความคิดเห็นของประชาชนแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่จำเพาะว่าจะเป็นชาวชนบทหรือชนชั้นกลาง เพราะแม้แต่นักวิชาการเองก็ตามก็ยังแบ่งขั้วแยกข้างทางความคิด แม้กระทั่งการที่จะถอยหลังไปขอพระราชทานรัฐบาลโดยการอ้างมาตรา 7 แห่งรัฐธรรมนูญ ซึ่งก็มีนักวิชาการจากหลายแขนงออกมา คัดค้านเพราะเป็นเสมือนหนึ่งการฉีกรัฐธรรมนูญ จึงทำเอานักรัฐศาสตร์ต่างด้าวมึนงงกันเป็นแถวในปรากฏการณ์การเมืองไทยในปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่มีนักรัฐศาสตร์ไทยบางคนออกมาเรียกร้องรัฐบาลพระราชทานกับเขาเสียด้วย

ผมเชื่อว่าไม่ว่าเหตุการณ์จะจบลงเช่นไร กรณีนี้จะเป็นกรณีศึกษาที่ดียิ่งของแวดวงวิชาการรัฐศาสตร์ที่จะต้องนำไปวิเคราะห์อย่างละเอียด โดยอาจจะเรียกว่า "ไทยโมเดล (Thai Model)" หรืออาจจะเป็น "บางกอกโมเดล (Bangkok Model)" ก็เป็นได้ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งหากผลของปรากฏการณ์ครั้งนี้กลายเป็นจุดเปลี่ยนผ่านที่สำคัญที่นำไปสู่วิวัฒนาการทางการเมืองที่ไม่เคยปรากฏในประเทศอื่น

บทความที่นำเสนอก่อนหน้านี้ของมหาวิทยาลัยเที่ยงคืน
หากนักศึกษาและสมาชิกท่านใตสนใจ
สามารถคลิกไปอ่านได้จากที่นี่...คลิกที่ภาพ

...ทันทีที่ได้รับคำสั่ง เจ้าหน้าที่ตำรวจอินเดียจำนวนหนึ่งก็พุ่งเข้าหากลุ่มผู้เดินขบวนที่กำลังตรงเข้ามาแล้วกระหน่ำตีลงไปบนศีรษะของพวกเขา... ไม่มีผู้เดินขบวนคนไหนทำแม้แต่จะยกแขนขึ้นมาปิดกั้นการทุบตี พวกเขาร่วงลงไปกองกับพื้นราวกับลูกโบว์ลิ่ง จากจุดที่ผมยืนอยู่ผมได้ยินเสียงกระบอง ที่หวดลงไปบนหัวกะโหลกที่ปราศจากเครื่องป้องกันอย่างเต็มแรง ชวนให้รู้สึกคลื่นเหียน ฝูงชนที่มาคอยเฝ้าดูต่างส่งเสียงครางและกลั้นลมหายใจ เพราะรู้สึกเจ็บตามไปด้วยทุกครั้ง... (รายงานข่าวโดย ผู้สื่อข่าวชาวอเมริกัน เวบบ์ มิลเลอร์)